Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

«Και τι θα κάνει ο Τσίπρας, δηλαδή, άμα γίνει πρωθυπουργός; Α, ρε, δεν υπάρχει ηγέτης σήμερα!» Αυτή είναι η πιο διαδεδομένη ατάκα στο καφενείο του χωριού. Και με φρίκη διαπιστώνω πως με αυτά τα μυαλά (των κατά τα άλλα εργατικών νοικοκυραίων συγχωριανών μου) δεν θα πάμε μακριά. Και πως μερικοί ακόμα περιμένουν τον ηγέτη, στον οποίο θα εναποθέσουν εργολαβικά τη σωτηρία τους.

«Ρε παιδιά, ακόμη κι αν ανασταινόταν ο Τσε Γκεβάρα κι ερχόταν με τρία Νόμπελ Οικονομίας να μας σώσει, τίποτε δεν θα κατάφερνε αν δεν κουνήσουμε κι εμείς οι ίδιοι τον κώλο μας.» τους απαντάω και με κοιτάνε συγκαταβατικά. Διότι καμία κοινωνία δεν σώζεται αν δεν θέλει η ίδια να σωθεί και αν δεν είναι διατεθειμένη να προχωρήσει στους σχετικούς μετασχηματισμούς που θα οδηγήσουν στο καλύτερο αύριο.

Κι όταν λέω «σχετικούς μετασχηματισμούς» δεν εννοώ το γνωστό κι αιώνιο «λαέ, σφίξε κι άλλο το ζωνάρι και σε τρία τέρμινα βγαίνουμε απ’ το τούνελ». Αυτά τα ‘χουμε φάει στη μάπα. Εννοώ την οικοδόμηση νέων θεσμών σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας, που να είναι αυθεντικά λειτουργικοί κι όχι φυτώρια χαραμοφάηδων κρατικών συνδικαλιστών ή συνεταιριστών με τη βούλα από το κόμμα.

Άμα δεν φτιάξουμε δομές αλληλεγγύης, συνεταιρισμούς, συνεργατικές και ό,τι άλλο μπορεί να κατεβάσει η ευρηματική γκλάβα του πεινασμένου, μην περιμένουμε να μας σερβίρουν έτοιμες λύσεις, ακόμη και τα πιο αξιόπιστα, καλοπροαίρετα και ικανά επιτελεία.

Διότι, όπως ίσως θυμάστε από το πρόσφατο κι οδυνηρό παρελθόν, όσο κάποιοι κοιμόντουσαν με το σταυρό στο χέρι, σαν την Κοιμωμένη του Χαλεπά, ήρθαν οι χαλεποί και ασχημόνησαν επί των κοιμωμένων.