to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Ενδοοικογενειακή βία: Εκούσιος συνένοχος ή αόρατος σωτήρας;

Δύσκολη περίοδος η καραντίνα. Πλήξη και κατήφεια. Ευκαιρία μεν να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να διαβάσουμε κανά βιβλίο και να φιλοσοφήσουμε με τις ώρες κοιτώντας το ταβάνι, αλλά τι να το κάνεις άμα δεν μπορείς να πιεις μια καφεδιά με τα φιλαράκια σου; Άτιμε κορονοϊέ, μας γέμισες με προβλήματα και αναποφασιστικότητα.


Από το ποιο βιβλίο θα διαβάσουμε, μέχρι ποια σειρά να ξεκινήσουμε πρώτη στο netflix. Ελάτε, εντάξει, καλή και η πλάκα αλλά τέρμα τα αστεία (πάντα ήθελα να το πω αυτό). Δεν θα σταθώ ούτε στην οικονομία, ούτε στην αβεβαιότητα της εργασίας και του αύριο. Γι’ αυτά, έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχουν πάρει φωτιά πολλά πληκτρολόγια. Προτιμώ να θίξω ένα διαχρονικά κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο στην περίοδο της καραντίνας διογκώθηκε. Αυτό της ενδοοικογενειακής βίας.

Η καραντίνα μπορεί να έφτασε στο τέλος της, ωστόσο αποτέλεσε τον σύγχρονο εφιάλτη για κάποιους ανθρώπους ή σωστότερα για κάποιες γυναίκες θύματα του σεξισμού, της πατριαρχίας και της ενδοοικογενειακής βίας. Γυναίκες αναγκάστηκαν να διαμένουν για όλο το 24ωρο στον ίδιο χώρο με τον δυνάστη τους. Με άνδρες που ασκούν ποικίλων μορφών βία, είτε σωματική, είτε σεξουαλική, είτε ψυχολογική είτε ακόμη και οικονομική. Μια αναγκαστική συμβίωση με τον ίδιο τους τον εχθρό.

Κατά την περίοδο του αναγκαστικού εγκλεισμού, το Ανδρολογικό Ινστιτούτο Αθηνών προέβει σε μια έρευνα για την ενδοοικογενειακή βία, τα στοιχεία της οποίας είναι αποκαρδιωτικά, αν όχι και ανατριχιαστικά. Σύμφωνα με την έρευνα, το 44% των γυναικών που υπέστη ενδοοικογενειακή βία δεν το ανέφερε σε κανέναν, το 44% μίλησε σε φίλο, φίλη, συγγενείς και το υπόλοιπο 12% προσέφυγε σε αρμόδιους φορείς, όπως η αστυνομία ή η γραμμή SOS 15900. Επίσης, σε ποσοστό 91% οι κακοποιημένες γυναίκες δεν αναζήτησαν ιατρική ή ψυχολογική περίθαλψη.

Από τα παραπάνω αποτελέσματα, εξάγουμε δύο εύλογα συμπεράσματα. Πρώτον, ένα μεγάλο ποσοστό των γυναικών δεν τολμούν να αναφέρουν το πρόβλημα τους σε κανέναν και δεύτερον, και περισσότερο ανησυχητικό και στενάχωρο, το συντριπτικό ποσοστό των γυναικών δεν αναζητούν ιατρική περίθαλψη, τόσο για τα σωματικά όσο και για τα ψυχικά τραύματα. Ο φόβος για τα χειρότερα και το κοινωνικό στίγμα, κάνουν την κακοποιημένη γυναίκα να μην τολμά να εγκαταλείψει την κόλαση που ζει, αναζητώντας την σωτηρίας της.

Η ενδοοικογενειακή βία υπήρχε και προ κορονοϊού και εν μέσω κορονοϊού και, δυστυχώς, θα υπάρχει για όσο ακόμη η κοινωνία κλείνει τα μάτια της και δεν αναλαμβάνει ο καθένας την ατομική του ευθύνη. Ναι, καλά διαβάσετε. Ατομική ευθύνη. Viral φράση, η δεύτερη αγαπημένη της κυβέρνησης μετά την κανονικότητα.

Ατομική ευθύνη, δεν σημαίνει μόνο φροντίζω να μην κολλήσω κορονοϊό, πόσω μάλλον να μην τον μεταδώσω, όπως μας διαμηνύει το τελευταίο δίμηνο η κυβέρνηση. Ατομική ευθύνη, πρωτίστως, θα έπρεπε να σημαίνει ότι πράττω στη καθημερινότητα μου όσα θεωρώ αναγκαία για την κοινωνική αλλαγή, για την εξάλειψη ενός κοινωνικού προβλήματος. Ενός κοινωνικού προβλήματος όπως και η ενδοοικογενειακή βία.

Πως μπορεί να συμβάλλει η ατομική ευθύνη του καθενός στην αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος; Σας παραθέτω ένα συνηθισμένο παράδειγμα με διπλό σενάριο. Α) Μένω σε πολυκατοικία. Στο διπλανό διαμέρισμα από το δικό μου, ο γείτονας μου κακοποιεί την σύζυγο του. Ακούω φωνές, κλάματα, βρισιές, εκκλήσεις του θύματος για λύπηση και λύτρωση. Τι κάνω; Τι κάνει η πλειοψηφία των πολιτών σε αυτή την περίπτωση; ΔΕΝ ΜΠΛΈΚΕΙ. Δεν σηκώνω το τηλέφωνο μου, δεν επικοινωνώ με κανέναν ώστε να σώσω την γυναίκα οπότε γίνομαι ένας εκούσιος συνένοχος. Στεναχωριέμαι; Πολύ. Κι όμως, λέγοντας ένα που να μπλέκω τώρα, τελειώνουν όλα. Β) Μένω σε πολυκατοικία και στο διπλανό διαμέρισμα μένει η κόρη μου με τον σύζυγό της. Ξαφνικά, μια μέρα ακούω τα κλάματα, τις φωνές και τις εκκλήσεις για βοήθεια της κόρης μου. Η ασήμαντη γείτονας έγινε η κόρη μου. Δέρνει την κόρη μου. Η πλειοψηφία των πολιτών, σε αυτή την περίπτωση, όχι μόνο αντιδρά σώζωντας το παιδί του αλλά δίνει και ένα μάθημα στον γαμπρό (δεν λέω ότι είναι ορθό, λέω ότι συμβαίνει).

Δεν ονόμασα το παράδειγμα τυχαία συνηθισμένο. Το ονόμασα έτσι γιατί, ακόμη και στη σημερινή κοινωνία, η άποψη του δεν μπλέκω όχι μόνο υπάρχει αλλά υπερισχύει κιόλας. Θα σώσω την φίλη μου, την κόρη μου, την μητέρα μου αλλά δεν θα σώσω μια γειτόνισσα ή μια άγνωστη. Τόσο οξύμωρο!

Αν ο καθένας αναλάμβανε την ατομική του ευθύνη, αν ο καθένας σήκωνε το ρημάδι το τηλέφωνο και καλούσε τους αρμόδιους φορείς, αν ο καθένας γινόταν ο αόρατος σωτήρας μιας γυναίκας, τότε η κοινωνία θα ήταν καλύτερη, ομορφότερη, ασφαλέστερη. Δεν γίνεται να επιζητούμε ασφάλεια και προστασία για την κόρη μας, όταν δεν προστατεύουμε την κόρη κάποιου άλλου.

Τολμάμε να υποστηρίζουμε την αλλαγή, χωρίς να αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Μια κοινωνία γεμάτη από εκούσιους συνένοχους, που δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη μετατροπή της. Την ανάγκη μετατροπής του συνένοχου σε σωτήρα. Την ανάγκη επιλογής πλευράς. Εκούσιος συνένοχος ή αόρατος σωτήρας;

Εν κατακλείδι, είναι χρέος κάθε δημοκρατικού, προοδευτικού πολίτη, να γίνει η ασπίδα σωτηρίας κακοποιημένων γυναικών. Πρέπει να ονειρευόμαστε, να διεκδικούμε με κάθε νόμιμο μέσο και να κάνουμε πράξη την απόλυτη ισότητα των δύο φίλων. Οι γυναίκες, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι ΈΓΚΛΗΜΑ και διώκεται αυτεπάγγελτα και να θυμούνται ότι δεν είναι μόνες. Καμία φοβισμένη, ποτέ και πουθενά! Και να θυμάστε, πως ότι έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Άνθρωπος για άνθρωπο, άγνωστος για άγνωστο!

* φοιτητής πολιτικών επιστημών στο ΔΠΘ, μέλος του κινήματος πολιτικών ακτιβιστών Roseband Socialists

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)