Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ένας spare (ρεζέρβα), δεύτερος δηλ. στην διαδοχή μετά την αδελφή του Ντόρα Μπακογιάννη. Αντί να το ρίξει στην συγγραφή βιβλίων να βγάλει και λεφτά (τί να τα κάνεις, όταν θα διαθέτεις ολόκληρο κρατικό κορβανά….), ρίχθηκε με ζήλο στα παλατιανά πραξικοπήματα. Συμμάχησε με εχθρούς του πατρός και, αφού εξουδετέρωσε την Ντόρα Μπακογιάννη στα πλαίσια ενός ευρύτερου ενδοοικογενειακού ανταγωνισμού, κατάφερε να αναρριχηθεί στην εξουσία. Η αλήθεια είναι ότι, από τότε που ο πατέρας του είχε εφεύρει τον όρο διαπλοκή, η πολιτική είχε χάσει την μάχη με την οικονομική εξουσία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάλαβε ότι το παν είναι να προλαβαίνεις τις επιθυμίες των χορηγών, με το δόγμα: Μην σπρώχνεστε• όλοι θα πάρετε!

Στο μεταξύ, μετά την επιβολή της οικονομίας, εμφανίσθηκε σεινάμενη-κουνάμενη και η επικοινωνία για να βάλει τα γυαλιά στην καψερή την πολιτική. Εδώ ακριβώς είναι που το τερμάτισε ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, αποδεικνύοντας ότι οι πολιτικοί στο μέλλον μπορεί να είναι πλαστικά ανθρωπάκια (με πλαστικά ακόμη και τα κόκκαλά τους), παιγνίδι στα χέρια εκείνων που κινούν τα νήματα πίσω από τις κουΐντες ενός σουρρεαλιστικού θεάτρου. Όσο πιο εξουσιομανής και μωροφιλόδοξος θα είναι ο πολιτικός, τόσο πιο ικανός να τα δώσει όλα για να διατηρήσει την εύνοια των masterminds της πραγματικής εξουσίας. Ένας αληθινός εφιάλτης για την πατρίδα και τον λαό, ο οποίος θα βομβαρδίζεται από το πρωί ως το βράδυ με τον φόβο και θα θεωρεί μεγάλο επίτευγμα την επιβίωσή του.

Κι η δημοκρατία; Ά, η δημοκρατία μία σκιά του εαυτού της. Δείτε πώς ο Κυριακό Μητσοτάκης, με τα απωθημένα ενός πρώην spare, την εκδικείται. Μέχρι οι πολιτικές δυνάμεις να καταλάβουν ότι αυτός που τους χτυπάει την πόρτα δεν είναι ο γαλατάς και ο λαός να βρει την τόλμη να διεκδικήσει την πραγματική ελευθερία του.