Δεν ήταν μόνο μία εκδρομή τιμής και μνήμης για τους Αγωνιστές που πέρασαν από το ξερονήσι των βασανιστηρίων. Ήταν στα αλήθεια ένα προσκύνημα για τα βασανιστήρια που εκείνοι υπέστησαν, διεκδικώντας μια ζωή βασισμένη στις ανθρωπιστικές και πολιτικές αρχές της Αριστεράς και δείχνοντας έτσι το δρόμο στις επόμενες γενιές.
* ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Συγκίνηση και μνήμη στη Μαρτυρική Μακρόνησο (βίντεο - φωτογραφίες)
Περισσότεροι από 2.200 άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, ηλικιωμένοι, νέοι και παιδιά, πέρασαν χθες με μεγάλη συγκίνηση στο μικρό κι άγονο νησάκι που βρίσκεται απέναντι από το Λαύριο. Κρατώντας ένα κόκκινο γαρύφαλλο στα χέρια τους – ελάχιστος φόρος τιμής για το αίμα που έβαψε τη Μακρόνησο – αλλά κρατώντας και στη μνήμη τους, ολοζώντανο το δίδαγμα ότι ο αγώνας πάντα συνεχίζεται.
Ανάμεσα τους και Αγωνιστές, που σήμερα κοντά στα 90 τους, επέστρεψαν στο άλλοτε κολαστήριο τους για να μας προειδοποιήσουν να μην ξεχάσουμε…
«Να θυμάστε ότι η Μακρόνησος είναι τόπος μαρτυρίου. Βασανιστηρίων. Δεν μπορείτε να το φανταστείτε!», είπε μπροστά στο Μνημείο του Δεσμώτη Μακρονησιώτη και στον φακό του left.gr, ο κ. Αργύρης Ανδρεόπουλος, που βρέθηκε ως εξόριστος εκεί το 1949 και για 2 περίπου χρόνια.
«Δεν γινόντουσαν τα αίσχη μόνο στην χαράδρα, εκεί όπου πεθαίναν και άνθρωποι», σημείωσε ο κ. Ανδρεόπουλος και θυμήθηκε τις πιέσεις στις οποίες υπόκειντο οι κρατούμενοι για να υπογράψουν. «Τους παίρνανε 200-300 μαζί και τους πλακώναν στο ξύλο για να υπογράψουν. Κι όσοι υπέγραφαν. Αλλά ένα μεγάλο μέρος από αυτούς που υπέγραφαν κάτω από πίεση, μετά επιχειρούσαν να αυτοκτονήσουν κόβοντας τις φλέβες τους», θα πει.
* ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Γυναίκες στη Μακρόνησο - Αυτές που δεν έπρεπε να τις χτυπάνε ούτε με της μύγας το φτερό
Χαρακτηριστική άλλωστε είναι η μαρτυρία που έχει καταγράψει στο τετράδιο της από την εξορία η κρατούμενη Αφροδίτη Μαυροειδή – Παντελέσκου, όπου όπως εξιστορεί ένας από τους εξόριστους που υπέγραψε της είχε πει τα εξής: «Με δέσανε από τα πόδια και με κρεμάσανε από έναν βράχο με το κεφάλι προς τη θάλασσα. Ερχόταν το κύμα και με έπνιγε. Με ρώταγαν αν υπογράφω και τους έλεγα όχι. Το βασανιστήριο συνεχιζόταν ξανά και ξανά. Με κατέβασαν κι όπως ήμουν βρεγμένος άρχισαν να με χτυπάνε με έναν συρμάτινο βούρδουλα. Τους παρακάλεσα να με σκοτώσουν αλλά με πήγαν στο νοσοκομείο. Όλο μου το κορμί είχε γίνει μια πληγή από τα αναμμένα τσιγάρα και τα καυτά σίδερα. Δεν άντεχα. Τότε συγκέντρωσα όση δύναμη είχα, σήκωσα το χέρι μου, το έφερα κοντά στο στόμα μου κι άρχισα να τραβώ απεγνωσμένα τις φλέβες με τα δόντια μου. Το αίμα όρμησε έξω… Συνήλθα πολλές μέρες αργότερα και είχα υπογράψει…».
Οι υπόλοιποι κρατούμενοι φυλάγαν τα βράδια τους συγκρατούμενους τους για να μην αυτοκτονήσουν. Ο ίδιος ο κ. Ανδρεόπουλος θυμάται τουλάχιστον δύο συναγωνιστές του, που έκοψαν τις φλέβες τους και πέθαναν.
Συγκινητική ήταν η στιγμή που κατέγραψε ο φακός του left.gr, όταν η κόρη ενός πρώην κρατουμένου προσέγγισε τον κ. Αργύρη και του έκανε ερωτήσεις αναζητώντας πληροφορίες για τον πατέρα της. Όπως μάλιστα είπε για εκείνον, ήταν Βενιζελικός, τον είχαν καταδώσει για Αριστερό και η αλήθεια είναι ότι εφόσον ήρθε στη Μακρόνησο έγινε κομμουνιστής.
Όταν ο κόσμος που συγκεντρώθηκε γύρω του άρχισε να τον ρωτά περισσότερες λεπτομέρειες, αν και ο. κ. Αργύρης δεν θέλει η μνήμη του να γυρνάει σε αυτά, μας είπε για κάτι που είχε δει με τα ίδια του τα μάτια.
«Αυτό που έχετε ακούσει για το τσουβάλι με την γάτα είναι αλήθεια. Ρωτούσαν πρώτα αν θέλουνε να πλυθούνε. Φυσικά λέγανε όλοι ότι θέλουμε. Και τους έβαζαν και μια γάτα μέσα “για την μοναξιά”. Και τους πετάγαν στη θάλασσα και καταλαβαίνετε τι γινόταν», μας διηγήθηκε και μας έδειξε και σε ποιο σημείο του νησιού γινόταν αυτό το βασανιστήριο.
* ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μια ζωή κομμουνιστής!
Όπως εξήγησε σε όσους δεν το ήξεραν ότι το να υπέγραφες δεν σήμαινε ότι αυτομάτως έφευγες κι από το νησί, αλλά θα έπρεπε να μείνεις εκεί για «αναμόρφωση», όπως τότε είχαν ονομάσει την εξορία οι διώκτες του κομμουνισμού. «Δεν ήταν μόνο η δήλωση, όμως», είπε στη συνέχεια. «Ήταν πιο εξευτελιστικό, μετά την υπογραφή, που έπρεπε να στείλεις επιστολή στον παπά του χωριού σου και να του γράψεις ότι έγινες…καλός». «Εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να υπογράψεις και στη συνέχεια να σε εξευτελίσουν», συμπλήρωσε ο κ. Αργύρης και είπε ότι σε μερικές περιπτώσεις οι βασανιστές το κατάφερναν, σε πολλές όμως όχι.
Κλείνοντας, λίγο πριν πάει να αφήσει κι εκείνος το γαρύφαλλό του στο μνημείο του Μακρονησιώτη που επιβλητικός, μέσα από τα δεσμά του, υψώνει την αριστερή γροθιά του προς τον ήλιο, ο κ. Ανδρεόπουλος είπε μία τελευταία ιστορία για να εξηγήσει τι σημαίνει… δεν το κατάφεραν. «Στο τμήμα Μεταγωγών στην Αθήνα, κρατούνταν ένας Τσαούσογλου, από μεγάλη αντιστασιακή οικογένεια. Ήταν μοναχογιός. Πήγε λοιπόν στη φυλακή η μάνα του, η αρραβωνιαστικιά του και ένας στρατηγός, και γονάτισαν οι δύο γυναίκες μπροστά του και τον παρακαλούσαν να κάνει δήλωση. Δεν έκανε όμως και τον εκτέλεσαν».
* Την επίσκεψη στη Μακρόνησο διοργάνωσαν οι εφημερίδες «Αυγή» και «Εποχή» και το περιοδικό «Σπούτνικ» με τη στήριξη των ΑΣΚΙ, του Ρ/Σ στο Κόκκινο και του Left.gr
