Στη χούντα των συνταγματαρχών που ακολουθεί, η γενιά αυτή των νέων κινηματογραφιστών, σε αντιπαράθεση με το εμπορικό κύκλωμα που υφίσταται τα πρώτα πλήγματα της τηλεοπτικής επέλασης, οργανώνει προβολές, συζητήσεις και εκδηλώσεις με “πυρήνα” το περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος», πρώτα στον κινηματογράφο «Στούντιο» και μετά στην «Αλκυονίδα». Τον Νοέμβρη του 1970 οργανώνεται από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας το 1ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους. Θα ακολουθήσουν ακόμη άλλα δύο φεστιβάλ. Μετά την πτώση της χούντας, έχουμε μια “έκρηξη” πολιτιστικών συλλόγων και κινηματογραφικών λεσχών. Οι ταινίες μικρού μήκους βρίσκουν εκεί φιλόξενη στέγη, διοργανώνονται προβολές και συζητήσεις με τους σκηνοθέτες.
Η Κινηματογραφική Λέσχη της Δράμας ήταν από τις πιο δυναμικές της χώρας. Ιδρύθηκε το 1977, και όπως θυμάται ο Δραμινός συγγραφέας Βασίλης Τσιαμπούσης, στις προβολές στον κινηματογράφο «Απόλλων», που δεν υπάρχει πια, “κάθε Τρίτη, συγκεντρώνονταν περίπου πεντακόσιοι φίλοι του σινεμά, πολλοί από τους οποίους ύστερα από την προβολή των ταινιών συμμετείχαν σε συζητήσεις μέσα στην αίθουσα, που τέλειωναν μετά τα μεσάνυχτα...”. Το 1978 η Δραμινή Λέσχη τολμά να διοργανώσει Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους, καταργώντας την προκριματική επιτροπή (στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου φιλοξενούνταν οι ταινίες μικρού μήκους, οι διαμαρτυρίες για τους αποκλεισμούς, λόγω αρτηριοσκληρωτικών ή λογοκριτικών αντιλήψεων, ήταν συνεχείς).
Το Φεστιβάλ της Δράμας τα πρώτα χρόνια λειτούργησε χωρίς καμιά οικονομική βοήθεια από την πολιτεία, παρά μόνο με την προσωπική δουλειά των μελών της Κινηματογραφικής Λέσχης. Το 1982 ο Δήμος της Δράμας, με δήμαρχο τον αείμνηστο Σωκράτη Δημητριάδη, γίνεται συνδιοργανωτής του Φεστιβάλ. Η επίσκεψη της υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη το 1985 στο Φεστιβάλ σηματοδοτεί και την απόφαση της Αθήνας να στηρίξει τον θεσμό. Ωστόσο, η στήριξη του υπουργείου και η τελική μεταφορά στα 1987 της “επίσημης”, της θεσμικής προβολής των ταινιών μικρού μήκους από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στη Δράμα προκαλεί θύελλα διαμαρτυριών και διχάζει τους μικρομηκάδες. Άλλοι αποδέχτηκαν τη λογική ενός Φεστιβάλ αποκλειστικά για ταινίες μικρού μήκους και άλλοι το μποϋκοτάρισαν, διοργανώνοντας Αντιφεστιβάλ, που έγινε στη Θεσσαλονίκη, τις ημέρες του "μεγάλου" Φεστιβάλ, στον κινηματογράφο «Αλέξανδρος».
Η Δράμα τελικά κέρδισε το στοίχημα, κάτι που δεν ήταν διόλου αυτονόητο στο ξεκίνημα αυτού του θεσμού, ο οποίος στηρίχτηκε στη δημιουργική διάθεση και την ελπιδοφόρα τρέλα μιας ομάδας ντόπιων. Φτάνοντας φέτος, με πολλά σκαμπανεβάσματα, στα 35 χρόνια της διοργάνωσης (18 από αυτά με διεθνείς συμμετοχές), η νεανική εγρήγορση των μικρομηκάδων αλλά και τα προβλήματα υποδομών, το “ξεχείλωμα” των προβολών στα στενάχωρα “Ολύμπια” με τον κακό ήχο ζητούν απαντήσεις. Ο πρόσφατα βραβευμένος στη Βενετία "μικρομηκάς" Γιώργος Ζώης προτίμησε να μη στείλει τους "Τίτλους τέλους" στη Δράμα...
Στις επισημάνσεις της κριτικής επιτροπής του ελληνικού διαγωνιστικού τμήματος αναφέρεται μεταξύ άλλων φέτος πως οι ταινίες των νέων κινηματογραφιστών "αποτυπώνουν με συναρπαστικό συχνά κινηματογραφικό τρόπο τον εγκλωβισμό, την απογοήτευση καθώς και την αμηχανία μπροστά στα αδιέξοδα που οδηγούν τη νεολαία οι πρόσφατες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις". Θα μπορούσε άραγε να είναι διαφορετικά;
Αυγή - Τερζής Κ.
