Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα ενός σπιτιού και ένας άνδρας κάλεσε τους διαδηλωτές μέσα. Κάποιοι αστυνομικοί τον κόλλησαν στον τοίχο του σπιτιού του. Τον άφησαν όμως να φύγει. “Είμαι εδώ γιατί δεν ήμουν μαύρος” λέει ο ίδιος.

Το όνομά του είναι Rahul Dubey. Έγινε ο σωτήρας για ένα βράδυ 70 νέων ανθρώπων που βρέθηκαν στον δρόμο απέναντι στην αδικία και τον ρατσισμό. Λίγη ώρα νωρίτερα, στην ίδια πόλη, ο Τραμπ με τη Βίβλο στο χέρι σαν άλλος Αδόλφος Χίτλερ κήρυττε τον πόλεμο στον αμερικανικό λαό.

Τα μίντια που στηρίζουν τον Τράμπ και οι rednecks οπαδοί του στα social media επιχείρησαν να πουν πως οι διαδηλωτές εισέβαλαν στο σπίτι του Dubey. Ο ίδιος όμως σε ζωντανή σύνδεση ξεκαθάρισε πως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

Τα 70 παιδιά πέρασαν το βράδυ στο σπίτι του Rahul. Του Ινδού πρώτης γενιάς που έδωσε άσυλο στους εξεγερμένους. Που ένωσε τη γροθιά του με τη δική τους. Που έδειξε σε όλη την υφήλιο πως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος.

Ένας κόσμος που οι άνθρωποι δεν κλείνουν τα μάτια απέναντι στην αδικία. Που η αλληλεγγύη είναι μια πράξη σχεδόν φυσική. Ένας κόσμος στον οποίο οι φωνές και οι καρδιές που χτυπούν δυνατά στη θέα του τέρατος του ρατσισμού και της καταστολής γίνονται ένα. Ο κόσμος που οι άνθρωποι δεν διαχωρίζονται σε λευκούς και μαύρους αλλά σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Και μόνο τότε οι αδύναμοι γίνονται ανίκητοι.

Και είναι αυτός ο κόσμος που κινεί την Ιστορία. Απέναντι στον κοινωνικό καρκίνο των “ουδέτερων” και “αδιάφορων”. Των “κυρ-Παντελήδων” που τραγούδησε ο Πάνος Τζαβέλλας. Αυτών που αναζητούν τις ίσες αποστάσεις σε έναν κόσμο που οι ανισότητες και η αδικία είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Αυτών που με τη σιωπή και την ανοχή τους επέτρεψαν τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας να γίνουν πράξη.

Ο Rahul και η Gianna, η εξάχρονη κόρη του George Floyd, που φωνάζει χαμογελώντας: “ο μπαμπάς άλλαξε τον κόσμο”, είναι η ελπίδα και η λάμψη που θα φωτίσει το σκοτάδι της φασιστικής δυστοπίας που ξετυλίγεται μπροστά μας.