Υπάρχουν συνέδρια που αποτελούν σταθμό στην ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και υπάρχουν συνέδρια που αποτελούν επανάληψη καθιερωμένων χειρονομιών, θέσεων και απόψεων. Συνέδρια που λύνουν προβλήματα και συνέδρια που επικυρώνουν προαποφασισμένα ήδη πράγματα. Συνέδρια που τολμούν να θέσουν προβλήματα και συνέδρια που δισταχτικά περνούν από δίπλα. Συνέδρια όπου ηγεσία και βάση συμμετέχουν ουσιαστικά σαν ισότιμοι ιστορικοί πρωταγωνιστές, κι άλλα όπου η βάση ‘αλλη μια φορά ποδηγετείται από τον ίδιο ηγετικό κύκλο. Αυτοεκλεγόμενο αέναα. Συνέδρια που εκλέγουν και συνέδρια που διορίζουν. Συνέδρια που αποτελούν την έκφραση της ιστορικής πρωτοπορίας και συνέδρια ναυαγοσωστικά μιας απομακρυσμένης από το παρόν βραδυπορίας ( Α. Εμμανουήλ, περιοδικό Αγώνας, Φεβρ.1971. Αντιγραφή από το άρθρο του Α. Ελεφάντη « Το 1ο(9ο) Συνέδριο του ΚΚΕ εσωτ. και η ελληνική αριστερά», Πολίτης τευχ 3-4 1976)
Βρισκόμαστε στο έτος 1976 και η αστική τάξη της Ελλάδας (επανα)συγκροτείται υπό την ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας και του Κ. Καραμανλή.Η Δεξιά στη Ελλάδα βρίσκεται πλέον στη δύσκολη θέση να συμπεριφερθεί ως σύγχρονη αστική δύναμη και αρχίζει να υλοποιεί μια fast track καπιταλιστική συσσώρευση με αυταρχισμό, που είχε κληροδοτήσει από την μετεμφυλιοπολεμική δεξιά, με τα μάτια στραμμένα προς τη Δύση. Κι όμως αυτό που μένει στη συνείδηση του κόσμου, ήταν η επάρατος Δεξιά. Γι’αυτό και σταδιακά η Μεταπολιτευτική Δεξιά συνεχίζει να θυμίζει τη Δεξιά της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου και της εθνικοφροσύνης, η οποία έχανε την ιστορία της και τη μάχη της ιδεολογίας.
Ο κόσμος ζούσε την Αλλαγή στον αστερισμό του πασοκικού λαϊκισμού. Η αριστερά, τότε, «βάθυνε» και βυθίστηκε στην Ήττα, «πλάτυνε» και απλώθηκε σε χίλια κομμάτια. Η Δεξιά και το (όλο) εθνικόφρων συναπάντημα δεν έχει ζωτικό χώρο μέσα σε αυτό το σύστημα. Και βρέθηκαν τελικά ως οι μεγάλοι ηττημένοι της Μεταπολίτευσης. Έχασαν την εξουσία.
Βρισκόμαστε στο έτος 2013 και η αστική τάξη της Ελλάδας κρατιέται με νύχια και με δόντια υπό την ηγεμονία της Νέας Δημοκρατίας, τον αντιπρόεδρο Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και την πεποίθηση της ΔΗΜΑΡ για κάτι, περίπου, ίσως και ενδεχομένως. Αυτό το νεοφιλελεύθερο συναπάντημα πατάει στα ακροδεξιά του ποδάρια, χτίζοντας ιδεολογία και διαλύοντας όσους δεν είναι μαζί του, ενώ αναμένεται να πέσει κάτω σαν ώριμο φρούτο μέσα στο 2013 στα χέρια της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν είναι άλλη από τον ΣΥΡΙΖΑ του 27%. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να πρέπει να ξεμπερδεύει μια και καλή με τη Μεταπολίτευση και να χτίσει τη Νέα Ελλάδα. Οι ηττημένοι του παρελθόντος γύρισαν πιο νεοφιλελεύθεροι από ποτέ για να πάρουν την εκδίκησή τους από το Παλιό. Οι νεοναζί βγήκαν ( κι αυτοί) από τις τρύπες της ντροπής και της ένοχης ιστορίας τους και απενοχοποιημένοι , αξιώνουν κι αυτοί την αναμέτρησή τους με το Παλιό.
Μια και καλή νόμιζε, λοιπόν, το νεοφιλελεύθερο συναπάτημα και η Ακροδεξιά, ο Φασισμός ως διαχείρηση της κρίσης αλλιώς, ότι θα ξεμπερδέψουν με τη Μεταπολίτευση στην περίπτωση της ΕΡΤ.
Το πρώτο κιόλας βράδυ στο προάυλιο της ΕΡΤ, είχες την αίσθηση ότι ο κηρυγμένος εχθρός της Νέας Ελλάδας, η Μεταπολίτευση, πήρε από το χέρι τα παιδιά της και τα πήγε εκεί. Ήταν όλα εκεί Όχι ως συντεχνία, όχι ως ακραία δύναμη και όλα τα δόλια και τα συναφή με αυτά. Εδώ δεν έπιασε η συνταγή του κοινωνικού αυτοματισμού (κανιβαλισμού). Εδώ φρεσκάρανε τα ταξικά αντανακλαστικά τους όσοι διέπονται, τελικά, από τις αξίες της Μεταπολίτευσης. Το αξιακό σύστημα της Μεταπολίτευσης, όλα όσα δηλαδή έλεγαν από ιδρύσεως τους τα κόμματα της Αριστεράς, προσδιορίστηκε από τη δημοκρατία, το δημόσιο, το δωρεάν, την κοινωνική δικαιοσύνη, το κράτος πρόνοιας, το κράτος δικαίου κι ας έγιναν όλα αυτά στις 18, σοσιαλισμός. Και σα να μην πέρασε τόσος καιρός και ενώ ο μήνας είχε ακόμα 11, χωρίς να το πολυσκεφτεί, πήγε στην ΕΡΤ εκείνο το βράδυ. Δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατία στο προσκήνιο , Αλληλεγγύη στο δια ταύτα. Όλοι και όλες τραγουδούσαν τα ίδια ( και τα ίδια). Κι όλα αυτά μέσα στη στασιμότητα που επιδιώκει να επιβάλλει η αστική ιδεολογία. Και ο ΣΥΡΙΖΑ από τη πρώτη στιγμή αλληλέγγυος κι ανένδοτος...
Το φρούτο θα πέσει από το δέντρο, το οποίο δέντρο είναι στο δάσος
Ενώ, «...η μέρα κείνη δεν θ’αργήσει...».
Ποιό είναι το φρούτο ( το ώριμο), ποιό είναι το δεντρο, ποιό είναι το δάσος?
Η μέρα εκείνη δεν άργησε τελικά. Και ήρθε. Ιδού, λοιπόν, το πρώτο Συνέδριο. Το ιδρυτικό,της ενιαιοποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ των (30.000 και βάλε) μελών. Ενα πραγματικά ώριμο Φρούτο
Το 1ο Συνέδριο συγκαταλέγεται κι αυτό σε μια διαδικασία παραγωγής σοσιαλιστικής ιδεολογίας για τον 21o αιώνα, η οποία άρχισε χθες και έχει και ιθαγένεια. Την ιθαγένεια αυτή το συναπάντημα θα πράξει το κάθε τι για να την στερήσει από τους ταξικούς του αντιπάλους, χτίζοντας τη Νέα Ελλάδα. Το Δέντρο
Το 1ο Συνέδριο δεν έχει παρά να ανταποκριθεί στο αντικειμενικό αίτημα των καιρών, στην Ελλάδα του 2013. Σήμερα πρέπει να γίνει η σύνδεση αυτής της ιδεολογίας με την εργατική τάξη. Η Νέα Ελλάδα πρέπει απέναντί της να βρει τη νέα συμμαχία με την εργατική τάξη. Μια νέα συμμαχία με την εργατική τάξη που θα συγκρουστεί με την αστική ιδεολογία και θα (πρέπει να) κερδίσει. Δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ το ’81. Όχι. «Δεν ερχόμαστε να επικαλεστούμε μια ανακατασκευασμένη ιστορία με άξονα τη μηχανική του όπως τώρα έτσι και τότε» (Α. Ελεφάντης, Στον Αστερισμό του Λαϊκισμού). Δεν είμαστε το νέο Κέντρο της Μεταπολίτευσης,.
Είμαστε η Αριστερά του 21ου αιώνα.
Κι όλα αυτά? Το Δάσος
Μια τέτοια απόφαση Συνεδρίου σε μια τέτοια κατεύθυνση θα είναι ένας ακόμη παράγοντας, ικανός να οδηγήσει τις κοινωνικές σχέσεις και τις κοινωνικές διαδικασίες μακριά από την στασιμότητα που επιχειρεί η αστική ιδεολογία. Τη συνήθεια.
Γιατί η μέρα εκείνη έχει αργήσει, ήδη, ένα χρόνο και κάτι μέρες.
Δημήτρης Μουζάκης, ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Δικηγόρων Αθήνας
