Ο Τζορτζ Σόρος, όταν δεν παίζει με οικονομίες ολόκληρες και ισοτιμίες νομισμάτων, αρέσκεται να εκφέρει γνώμη ως ειδήμων για την κρίση, τις οικονομίες, τα σωστά βήματα για την ανάκαμψη κ.λπ., κ.λπ. Είχε προβλέψει « παγκόσμια ανάκαμψη από το 2010», είχε διαβεβαιώσει και τον ΓΑΠ πως «οι ΗΠΑ στηρίζουν την Ελλάδα», είχε πει πως « η Ελλάδα και η Πορτογαλία πρέπει να βγουν από το ευρώ», είχε «παίξει» κερδίζοντας εκατομμύρια με γαλλικές τράπεζες που μόλις είχαν ιδιωτιικοποιηθεί, είχε κερδίσει πάνω από 1,1 δισ. δολάρια, παίζοντας με το βρετανικό νόμισμα, είχε κερδίσει αρκετά από την κρίση των νομισμάτων της ΝΑ Ασίας, είχε απλώσει χέρι και στη Βουλγαρία, χρηματοδοτώντας μέχρι και τα ταξίδια του πρωθυπουργού της χώρας.

Ε, αυτός ο καλός κύριος, που yποστηρίζει πρωτοβουλίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, προσφέρει τώρα και βοήθεια στην Ελλάδα, για να φτιαχτούν «οίκοι αλληλεγγύης» για έλληνες και μετανάστες. Αβυσσος η ψυχή του πολυεκατομμυριούχου...

Ιδού και το άρθρο του στα «Νέα», για να ΄χετε γνώση:

Αλληλεγγύη για την Ελλάδα

Η στήριξη των μεταναστών θα βάλει φρένο στη Χρυσή Αυγή

Στην αρχή η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν αυτό που οι ψυχολόγοι περιγράφουν ως «φανταστικό αντικείμενο», ένας επιθυμητός στόχος που εμπνέει τη φαντασία των ανθρώπων - ένας όμιλος κρατών-μελών που θα παραχωρούσαν μέρος της εθνικής κυριαρχίας για το κοινό καλό και θα δημιουργούσαν μια ένωση όπου δεν θα κυριαρχούσε μόνο μια χώρα ή εθνικότητα.

Η κρίση του ευρώ όμως μετέτρεψε την ΕΕ σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι χώρες-μέλη έχουν χωριστεί σε δύο τάξεις, τους δανειστές και τους δανειζόμενους, με επικεφαλής τους δανειστές. Οι πιο αδύναμες χώρες βρίσκονται σε σημαντικά μειονεκτική θέση απέναντι στους δανειστές τους. Το αποτέλεσμα δεν είναι προϊόν κάποιου σχεδίου, αλλά μάλλον μιας σειράς λαθών στην πολιτική που εφαρμόστηκε. Η Γερμανία δεν ήθελε να κατέχει ηγετική θέση στην Ευρώπη και διστάζει να αποδεχθεί τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται μια τέτοια θέση. Ας ονομάσουμε την κατάσταση που επικρατεί ως την τραγωδία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η Γερμανία θέλει να κάνει τα ελάχιστα - και τίποτε περισσότερο - για να διατηρήσει τη συνοχή του ευρώ. Η ΕΕ που αρχικά δημιουργήθηκε ως εργαλείο ενότητας, σήμερα δεν διαλύεται μόνο και μόνο από ανάγκη. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν τα πράγματα είναι να αποκατασταθεί το πνεύμα της αλληλεγγύης, που από την αρχή ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από το ευρωπαϊκό σχέδιο.

Για τον σκοπό αυτό, πρόσφατα δημιούργησα μια Πρωτοβουλία Ανοικτής Κοινωνίας για την Ευρώπη (OSIFE). Συνειδητοποίησα ότι το καλύτερο μέρος για να ξεκινήσει είναι εκεί όπου οι τρέχουσες πολιτικές έχουν δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση: στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι που υποφέρουν δεν είναι εκείνοι που καταχράστηκαν το σύστημα και δημιούργησαν την κρίση. Η τύχη των πολλών μεταναστών και όσων αναζητούν άσυλο προκαλεί ιδιαίτερη συγκίνηση. Ωστόσο η κατάστασή τους δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτή των ίδιων των Ελλήνων. Μια πρωτοβουλία που θα περιοριζόταν σε μετανάστες απλώς θα ενίσχυε την αυξανόμενη ξενοφοβία και τον εξτρεμισμό στην Ελλάδα.

Δεν ήξερα πώς να προσεγγίσω αυτό το φαινομενικά σύνθετο πρόβλημα μέχρι που επισκέφθηκα πρόσφατα τη Στοκχόλμη για την επέτειο της γέννησης του Ραούλ Βάλεμπεργκ. Η επίσκεψη αυτή ξύπνησε τις μνήμες μου από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - τη συμφορά που τελικά γέννησε την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ο Βάλεμπεργκ ήταν ένας ήρωας που έσωσε τις ζωές πολλών Εβραίων στη γενέτειρά μου, τη Βουδαπέστη. Κατά τη γερμανική κατοχή, ο πατέρας μου ήταν κι αυτός μια ηρωική φιγούρα. Βοήθησε να σωθεί η οικογένειά του, φίλοι και πολλοί άλλοι. Με δίδαξε να αντιμετωπίζω τη σκληρή πραγματικότητα και όχι να υποκύπτω παθητικά σε αυτή. Από εκεί πήρα την ιδέα.

Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε σπίτια αλληλεγγύης στην Ελλάδα, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργούν σαν κοινωνικά κέντρα για τον τοπικό πληθυσμό και να παρέχουν τροφή και στέγη στους μετανάστες. Υπάρχουν ήδη αρκετά συσσίτια και κοινωνικές πρωτοβουλίες για να βοηθηθούν οι μετανάστες, αλλά οι πρωτοβουλίες αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το μέγεθος του προβλήματος. Εκείνο που έχω στο μυαλό μου είναι να ενισχύσω τις προσπάθειες αυτές.

Η πολιτική ασύλου της ΕΕ έχει διαλυθεί. Οι πρόσφυγες πρέπει να καταγράφονται στη χώρα εισόδου, αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί τις περιπτώσεις. Περίπου 60.000 πρόσφυγες που ζήτησαν να καταγραφούν έχουν καταλήξει σε εγκαταστάσεις κράτησης, όπου οι συνθήκες είναι απάνθρωπες. Οι μετανάστες που δεν καταγράφονται και ζουν στους δρόμους δέχονται επιθέσεις από τους χούλιγκαν του νεοφασιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής.

Η Σουηδία έχει θέσει σε υψηλή προτεραιότητα την πολιτική μετανάστευσης και παροχής ασύλου, ενώ η Νορβηγία ανησυχεί για την τύχη των μεταναστών στην Ελλάδα. Επομένως, οι δύο αυτές χώρες θα μπορούσαν να είναι κύριοι υποψήφιοι για να υποστηρίξουν τα σπίτια αλληλεγγύης. Οι χώρες σε καλύτερη οικονομική κατάσταση θα μπορούσαν να τις βοηθήσουν. Η OSIFE είναι έτοιμη να παράσχει στήριξη για την προσπάθεια αυτή και ελπίζω να κάνουν το ίδιο και άλλα ιδρύματα. Αυτό όμως θα πρέπει να είναι ένα ευρωπαϊκό σχέδιο, που τελικά θα περιληφθεί στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.

Σήμερα η Χρυσή Αυγή κερδίζει πολιτικό έδαφος παρέχοντας κοινωνικές υπηρεσίες σε Ελληνες, ενώ επιτίθεται σε μετανάστες. Η πρωτοβουλία που προτείνω θα προσέφερε μια θετική εναλλακτική λύση, βασισμένη στην αλληλεγγύη - μια αλληλεγγύη των Ευρωπαίων προς τους Ελληνες και των Ελλήνων προς τους μετανάστες. Θα αποτελούσε μια πρακτική απόδειξη του πνεύματος που πρέπει να διακατέχει ολόκληρη την ΕΕ.

Θα στείλω στην Ελλάδα το συντομότερο δυνατό μια ομάδα αποτίμησης των αναγκών του OSIFE για να έχουν επαφές με τις Αρχές - και τους ανθρώπους και τις οργανώσεις που ήδη βοηθούν όσους έχουν ανάγκη - για να εκπονηθεί ένα σχέδιο ώστε να κερδίσουμε την υποστήριξη του κοινού. Στόχος μου είναι να αναβιώσω την ιδέα της ΕΕ ως εργαλείου αλληλεγγύης και όχι μόνο πειθαρχίας.

Ο George Soros είναι πρόεδρος του Soros Fund Management και πρόεδρος του Open
Society Institute