Έφυγε αιφνίδια, πρόωρα και άδικα. Στρατευμένος από μαθητής στην Αριστερά, στα χρόνια της δικτατορίας, τότε που η Αριστερά διεκδικούσε την ηθική υπεροχή έναντι των αντιπάλων της και την ηγεμονία, κατορθώνοντας να κερδίζει συνειδήσεις νέων, αδιακρίτως κοινωνικής καταγωγής, ο Κώστας υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους του μαθητικού πυρήνα του Ρήγα στο Κολέγιο. Και κατόπιν, έτοιμος, για τη συμμετοχή στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και το Πολυτεχνείο.
Στα 40 χρόνια της στράτευσής του στο ανανεωτικό αριστερό κίνημα αναγνωρίζουμε αποτυπώματα από τη δική του συμβολή. Υπήρξε διανοούμενος, δρων διανοούμενος. Ως νεολαίος του Ρήγα, ως κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και αργότερα ως δημοσιογράφος της "Αυγής", διανοούμενος. Σε μια εποχή που οι απλοϊκότητες και η δέσμευση σε αλήθειες του συρμού δεν επέτρεπαν τον βαθύτερο στοχασμό, και μετά σε μια εποχή όπου ο καταιγισμός των ανεξέλεγκτων πληροφοριών ευτέλιζε την αλήθεια της πληροφορίας, ο Κώστας είχε το προτέρημα να βρίσκει χρόνο για να σκεφτεί. Ενημερωνόταν όχι μόνον για την πολιτική, την Αριστερά και τα κινήματα, αλλά και για την επιστήμη. Οι σπουδές του ως αρχιτέκτονα τού είχαν καλλιεργήσει μια ανοιχτή μορφωτική προδιάθεση, που συνέθετε το συγκεκριμένο με το αφηρημένο και ξανά πίσω στο συγκεκριμένο. Αυτή η προδιάθεση χαρακτήριζε και την ενεργό πολιτική - δημοσιογραφική δραστηριότητά του. Δημοσιογράφος προερχόμενος από την τάξη των θετικών επιστημών.
Σχημάτιζε ισχυρές απόψεις και προσπαθούσε να τις υποστηρίξει με επιχειρήματα. Με μαχητικότητα, αλλά και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα αντίθετα επιχειρήματα. Συχνά μας αιφνιδίαζε, γιατί ανέσυρε και υπερσημασιολογούσε επιχειρήματα και γεγονότα, στηριζόμενος, αυτός ο ορθολογιστής, στην ιδιάζουσα πολιτική διαίσθησή του.
Ο Κώστας αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας, πολιτικής και επαγγελματικής δράσης του στην "Αυγή". Ήρθε με κομματική απόφαση, εκεί λίγο πριν τη συγκρότηση του ενιαίου Συνασπισμού, και, μαζί με άλλα στελέχη της εφημερίδας, συνέβαλε στη βαθμιαία (όχι πάντοτε ευθύγραμμη) μετατροπή της από κομματικό όργανο (έστω ανανεωτικού αριστερού κόμματος, αλλά πάντως κόμματος) σε αριστερή εφημερίδα γνώμης. Εξέλιξη που αντιστοιχούσε ή και προέβλεπε τις ραγδαίες εξελίξεις και ανασυνθέσεις του αριστερού χώρου μετά το ιστορικό 1989. Με τις αναπόδραστες συγκρούσεις, πικρίες, αλλά και επανατοποθετήσεις.
Ο Κώστας συνδέθηκε μέχρι το τέλος του με την "Αυγή". Επέλεξε να αρθρογραφεί καθημερινά, ακόμη κι όταν πρωταγωνίστησε στην ίδρυση της ΔΗΜ.ΑΡ. Ήθελε να επικοινωνεί με τον αριστερό κόσμο, την ευρύτερη οικογένειά του, αποδεχόμενος υποσυνείδητα το σχήμα σύμφωνα με το οποίο η ιστορία της Αριστεράς είναι ένα συνεχές διασπάσεων που τελικά οδηγούν σε λιγότερο ή περισσότερο ανθεκτική ενότητα.
Οι πολιτικές απόψεις του δεν τον εμπόδισαν να συνομιλεί με απόψεις εντός και εκτός της Αριστεράς. Με την επιλογή του να παραμείνει στην "Αυγή" μέχρι τέλους, αλλά και στην ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ., παρά τις διαφωνίες του, μου θύμισε αυτό που μου είχε πει σε κάποια από τις πολλές μεταμεσονύκτιες αναμονές για να δούμε το πρωτοσέλιδο της "Αυγής": "Από τον χώρο της Αριστεράς, Νίκο, αυτή είναι η θέση μου, από εδώ θέλω να συμβάλω στο να ανοίξουν οι ορίζοντες της Αριστεράς".
Μίλησα για τις μεταμεσονύκτιες αναμονές. Είναι μια παράδοση (όχι και τόσο παραγωγική) που καθιέρωσε ο Κώστας, με την ιδιαίτερη αίσθηση χρόνου που τον χαρακτήριζε. Κατά κάποιο τρόπο, η παράδοση αυτή συνεχίζεται, χωρίς να έχει αυτός καμιάν ευθύνη πλέον. Και συχνά νιώθω να συνομιλώ μαζί του. Βλέπω το χαμόγελό του, τη σπιρτάδα του βλέμματός του, που ορισμένες φορές έκλινε προς την ανεξίκακη ειρωνεία. Τη φυσική του ευγένεια, ακόμη κι όταν υπερασπιζόταν με πάθος τις απόψεις του. Τον ακούμε να μιλάει για θέματα τυπογραφικής αισθητικής, με τη ματιά του καλλιεργημένου αρχιτέκτονα.
Τον αποχαιρετούμε με εκτίμηση και αγάπη. Για όσα ζήσαμε μαζί, για τις κοινές αγωνίες μας για την "Αυγή" και την Αριστερά, για το κοινό όραμα για έναν κόσμο απελευθερωμένο από συγκαταβατικότητες, εκμετάλλευση και αλλοτριώσεις, ρατσισμούς και εθνικισμούς. Πολιτικό πρόσωπο που έδινε έμφαση στο μεταρρυθμιστικό σχέδιο της Αριστεράς, ο Κώστας πίστευε, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι ο σοσιαλισμός και η δημοκρατία ολοκληρώνουν κάθε βήμα του δυνατού μεταρρυθμισμού.
Κώστα, χρηστέ και άλυπε φίλε και σύντροφε των χρόνων της νιότης μας και των ώριμων χρόνων, δεν πιστεύουμε πως έφυγες τόσο γρήγορα, τόσο αναπάντεχα. Σαν ψέματα.
Έφυγες σε μια περίοδο που η στροφή για να βγούμε από την κρίση, για να υπάρξει η λαϊκή - δημοκρατική εξέλιξη, επαναφέρει στην προτεραιότητα την ανάγκη μιας νέας ηθικής σχέσης με την πολιτική, την ανάδειξη των αξιών που νοηματοδοτούν το πολιτικό σχέδιο της Αριστεράς, τη διαμόρφωση μιας νέας σχέσης της Αριστεράς με τη νεολαία. Εδώ και στην άλλη Ευρώπη, που υπήρξε σταθερή στρατηγική αναφορά σου.
Θα σε θυμόμαστε γι' αυτά που ζήσαμε. Θα σε θυμόμαστε, βεβαίως, γι' αυτά που δημιούργησες στο πέρασμά σου.
Στην Αλίκη και τα δυο κορίτσια σας, την Αγάθη και τη Φανή, κληροδοτείς την περηφάνια ότι υπήρξες ο Κώστας. Και την ελπίδα ότι νεότεροι άνθρωποι θα σε μιμηθούν.
