to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

8:11 | 22.11.2012

Κοινωνία

Ένας 17χρονος ομοφυλόφιλος απευθύνεται σε όλους εμάς….

Το παρακάτω κείμενο το έστειλε ένας 17χρονος φίλος του “Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών”.


Με το κείμενο αυτό δηλώνει παρουσία ως ομοφυλόφιλος, δηλώνει το φόβο του αλλά και την ανάγκη του, να ζήσει τη ζωή του χωρίς φόβο…δηλώνει την ανάγκη του για αγάπη και αποδοχή.


Η ομοφυλοφιλία ΔΕΝ είναι επιλογή -επιλογή είναι το να είσαι ομοφοβικός- γιατί αν είναι θα ήθελα όλοι εσείς που χλευάζετε, επικρίνετε, επιτίθεστε να μου απαντήσετε σε μια πολύ απλή αλλά συγκεκριμένη ερώτηση: αν η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να είστε ετεροφυλόφιλοι;

Το να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος δεν τον αποτρέπει να σας αγαπά και να σας νοιάζεται όπως σας αγαπούσε και σας νοιαζόταν πριν σας αποκαλύψει τον εαυτό του γιατί θα πρέπει να αλλάξουν τα δικά σας συναισθήματα απέναντί του;
Αγαπάμε κάποιον για την ομορφιά της ψυχής του, για την καλοσύνη του, για τη γενναιοδωρία του, για τον ανθρωπισμό του και όχι για το κρεβάτι του…το κρεβάτι του αφορά τον ίδιο και μόνο.

Η ομοφοβία πληγώνει ενίοτε και σκοτώνει…την επόμενη φορά σκέψου πριν απορρίψεις, πριν χλευάσεις, πριν χειροδικήσεις



“Γεια σας είμαι ένας 17χρονος μαθητής και θα ήθελα να μοιραστώ αυτό το το κείμενο μαζί σας: Είμαι ένας μαθητής 17 χρονών και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην πρώτη ομοφυλοφιλική σχέση της ζωής μου. Πάντα άκουγα για το πόσο δύσκολες θα ήταν αυτές οι σχέσεις μιας και δεν είναι απ’τις ‘’φυσιολογικές’’. Ποτέ δε φανταζόμουν όμως τον φόβο. Το φόβο που μπορεί να σε διαπεράσει την στιγμή που κάποιος θα σε κοιτάξει στο δρόμο με ένα βλέμμα γεμάτο καθαρό μίσος. Μίσος που σε διαπερνά τρυπώντας σου τη ψυχή. Μπορεί μερικοί να μην το έχουν νιώσει και να μην τους νοιάζει κιόλας. Αλλά ακόμα και εμείς οι λίγοι που το νιώσαμε και το νιώθουμε είμαστε αρκετοί. Πάντα μου έλεγαν για το πώς η κοινωνία δε θα μπορεί εύκολα να με αποδεχτεί. Αλλά δε με ενημέρωσε κανείς για το φασιστικό κομμάτι της κατάστασης. Αυτό που όχι απλά δε σε αποδέχεται αλλά θέλει να σε αφανίσει σαν να είσαι καρκίνωμα της, ούτως ή άλλως είναι ήδη καρκινοπαθής η κοινωνίας μας.

Έχω διαβάσει πολλά άρθρα για ανθρώπους που έχουν πέσει θύματα ομοφοβικής βίας. Εγώ μέχρι τώρα δεν ανήκω σε αυτούς. Μέχρι τώρα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιος στο δρόμο να μου επιτεθεί. Θα με πλησιάσει, θα με ρωτήσει αν είμαι ομοφυλόφιλος, δε θα προλάβω καν να αποκριθώ και θα βρίσκομαι ήδη στην κατηγορία των ανθρώπων που δε μπόρεσαν να υπερασπιστούν ένα από τα πιο βασικά δικαιώματά τους. Αλλά μήπως η υπεράσπιση του δικαιώματος αυτού δεν έχει να κάνει με την σωματική άμυνα; Μήπως όλα περιστρέφονται γύρω από το μυαλό; Αν αφήσεις τη βία να διαλύσει την αξιοπρέπειά σου, τότε ναι, μπορείς να ξεχάσεις κι εκείνο το δικαίωμα που κάνει τη ζωή γεμάτη.

Κάνουν λάθος όμως, αν νομίζουν ότι είμαι αδύναμος. Ότι θα συνεχίσω να φοβάμαι. Ότι θα συνεχίσω να κρύβομαι. Για εμένα αυτό εδώ το κείμενο σηματοδοτεί το τέλος του φόβου. Το τέλος της καταπίεσης των συναισθημάτων μου. Είμαι περήφανος για αυτό που είμαι και όχι για τις ‘’επιλογές’’ μου, διότι δε θεωρώ ότι είναι επιλογή. Επιλογή είναι να μην φοβάσαι. Μην φοβάσαι λοιπόν, είπα στον εαυτό μου. Έτσι απλά. Αν φοβάμαι εγώ, ένα παιδί 17 χρονών, τότε δε θα υπάρξει καλύτερο μέλλον. Το μέλλον το φτιάχνω εγώ, εσύ, εμείς. Κι αν εμείς φοβόμαστε, έχουμε αυτομάτως αποτύχει. Και ναι, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάποιος, κάποια μέρα θα μου επιτεθεί. Συγγνώμη όμως, αλλά πλέον δε φοβάμαι. ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΣ;”

ως, αλλά πλέον δε φοβάμαι. ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΣ;”


Πηγή: kar.org

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)