Και σε κάθε περίπτωση, το τεκμήριο της αθωότητας είναι και πρέπει να είναι απολύτως σεβαστό. Ωστόσο, το υπόμνημα 27 σελίδων που κατέθεσε ο κατηγορούμενος στις αρμόδιες ανακριτικές αρχές δεν είναι ένα αμιγώς νομικό κείμενο. Άλλωστε, η ίδια η κίνηση της δημοσιοποίησης του, η οποία προφανώς επιλέχθηκε από τον ίδιο, αποτελεί μια κίνηση κατεξοχήν πολιτική.
Πέρα από τα στοιχεία που δίνει ο κατηγορούμενος προκειμένου να αντικρούσει τα όσα του καταλογίζουν αυτοί που τον κατηγορούν, το υπόμνημα του Δ. Λιγνάδη έχει πληθώρα στοιχείων που το μετατρέπουν σε ένα κείμενο πολιτικό, που έχει και σαφή προέλευση και σαφή στόχευση. Το κείμενο ξεκινά με τον ισχυρισμό ότι οι κατηγορίες περί παιδεραστίας είναι κατασκευασμένες από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, το οποίο τον εχθρεύεται: “Η υπόθεση αυτή είναι κατασκευασμένη από δικηγόρους του Διοικητικού Συμβουλίου του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Σ.Ε.Η.) και ως υποδομή έχει την ευθεία αντιπαράθεσή μου εδώ και χρόνια με τα πρόσωπα που συγκροτούν το ΔΣ για τον τρόπο που διαχειρίζονται την Ένωση Ελλήνων Ηθοποιών και τα χρήματα που έρχονται στην κατοχή τους και εξαιτίας αυτής της αντιπαραθέσεως υπάρχει χρόνια εχθρότητα μεταξύ εμού και αυτών και ιδίως με τον πρόεδρο αυτής και μέτριο ηθοποιό Σπύρο Μπιμπίλα, ο οποίος συμπτωματικά και όχι αξιοκρατικά βρίσκεται σε αυτή τη θέση”. Και προσθέτει: “Τα πρόσωπα αυτά με φθονούν από τότε που ξεκίνησα την καριέρα μου, η δε εχθρότητα και ο φθόνος τους υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια που πρωταγωνιστώ ως ηθοποιός ή/και σκηνοθετώ κορυφαίες παραστάσεις στο Εθνικό θέατρο, στο Θέατρο Επιδαύρου κ.α., γιατί ουδέποτε επέλεξα τους περισσότερους εξ αυτών, για να συμμετάσχουν στις παραστάσεις, τις οποίες σκηνοθετούσα, και κορυφώθηκε την ημέρα που εξαιτίας της εξαίρετης διαδρομής μου ως ηθοποιού αρχικά και ως σκηνοθέτη μετά, με διακομματική επιλογή, επελέγην ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής τους κορυφαίου και θεσμικού θέατρο της χώρας, του Εθνικού Θεάτρου”.
Τι μας λέει σε αυτό το απόσπασμα ο Δ. Λιγνάδης; Ότι οι “μέτριοι” διώκουν τον “άριστο” επειδή, προφανώς, δεν μπορούν να αντέξουν την αναμέτρηση με αυτόν, που είναι “κορυφαίος” και δεν τους έχει επιλέξει ποτέ ως συνεργάτες. Φτάνει, μάλιστα, στο σημείο να χαρακτηρίσει τον πρόεδρο του Σωματείου, Σπ. Μπιμπίλα, ως “μέτριο ηθοποιό”. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το νομικό σκέλος της υπόθεσης; Καμία. Γι’ αυτό άλλωστε τα παραθέτει και ο Λιγνάδης. Στο πλαίσιο της δημιουργίας εντυπώσεων, ο Δ. Λιγνάδης επιχειρεί να παρουσιάσει τον εαυτό τους ως “θύμα” των “μέτριων”, οι οποίοι μάλιστα είναι και αριστεροί. Επιχειρεί, με άλλα λόγια, να μετατρέψει την υπόθεση σε μια τελετή βραβείων Όσκαρ, στην οποία ο ίδιος έχει διπλό ρόλο: και αυτόν της Επιτροπής και αυτόν του νικητή των βραβείων σκηνοθεσίας και υποκριτικού ταλέντου.
Παρακάτω, ο Δ. Λιγνάδης αναφέρεται στη δημοσιογράφο Έλ. Ακρίτα, στην οποία της αποδίδει ότι είναι “συνδεόμενη με την αντιπολίτευση”, εννοώντας προφανώς τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι υπαινιγμοί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπονται σε ευθείες αναφορές όταν στη σελ. 21 του υπομνήματος ο Δ. Λιγνάδης δηλώνει την πίστη του στην πατρίδα κόντρα στους διεθνιστές της Αριστεράς, που εχθρεύονται το έθνος και τη συνέχεια του. Στο πλαίσιο αυτό, ο Δ. Λιγνάδης αναφέρει πως το έργο του χαρακτηρίζεται από την “αγάπη για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό”. Και προσθέτει: “Οι ως άνω επιλογές μου, επειδή δεν ήταν “αριστερές”, ήταν διαφορετικές από τις επιλογές της προηγούμενης διοίκησης επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, διότι η Αριστερά διαχρονικά προωθούσε τα μεταμοντέρνα και πειραματικά έργα σε βάρος έργων που προέρχονταν από την πολιτιστική μας κληρονομιά, την κλασσική αρχαιότητα και γενικότερα τους κλασσικούς θεατρικούς συγγραφείς. Άλλωστε, ήδη πριν την ανάληψη των καθηκόντων μου, είχα ασκήσει σκληρή κριτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για τις επιλογές των παραγωγών στο Εθνικό Θέατρο”.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές πως ο Δ. Λιγνάδης, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά του, βάλλεται από την Αριστερά αφού, εκτός των άλλων είχε την τόλμη να υπερασπιστεί δημόσια την πατρίδα κόντρα στους άπατρεις που υπονομεύουν τον ελληνικό πολιτισμό. Πάλι καλά που δεν τους αποκαλεί και ‘ΕΑΜΟΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ”.
