Αρχικά μας είπαν ότι η διαπραγμάτευση του 2015 αύξησε το χρέος κατά 80 δισεκατομμύρια. Μπορεί τα χρήματα αυτά, που προκύπτουν από την συμφωνία του Ιουλίου, να εξαγοράζουν παλιότερα δάνεια – και συνεπώς να μην αύξησαν το χρέος- η δήλωση όμως είναι πολύ εντυπωσιακή για να την χαλάσουμε με πραγματικά στοιχεία. Σιγά μην κολλήσει ο Στουρνάρας σε τέτοιες τεχνοκρατικές σχολαστικότητες.
Ύστερα ο Ρέκλινγκ ανέβασε το κόστος της διαπραγμάτευσης στα 100 δισ. ευρώ. Πρόσθεσε μέσα και την χαμένη θηριώδη ανάπτυξη που θα βλέπαμε σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ για το 15 και το 16. Και την οποία δεν είδαμε ποτέ. Αλλά θα βλέπαμε αν δεν ερχόντουσαν οι κομμουνιστές. Παρ ότι, ούτε τις προηγούμενες θηριώδεις προβλέψεις του ΔΝΤ είχαμε δει, ως τότε, να επιβεβαιώνονται. Και όχι επειδή είχαν έρθει οι κομμουνιστές.
Ύστερα ο Βίζερ ανέβασε το ποσόν στα 200 δισ. ευρώ. Διότι στο χρέος (που δεν αυξήθηκε αλλά οκ) και στις προβλέψεις του ΔΝΤ (που ΘΑ επιβεβαιώνονταν) θα πρέπει να προστεθεί επίσης και η εμπιστοσύνη των αγορών, που ΘΑ ερχόταν, οι επενδύσεις που ΘΑ κατέκλυζαν την χώρα και το οικονομικό κλίμα που ΘΑ έσκιζε σήμερα που μιλάμε, αν δεν μας κυβερνούσαν οι Καρανίκες. Υπολογισμοί του κ..λου από ανθρώπους που το κύρος, και μόνο, της καρέκλας τους, τους επιτρέπει να λένε ότι ανοησία γουστάρουν. Έτσι, χωρίς στοιχεία. Και τρέχα εσύ να βρεις επιχειρήματα να τους διαψεύσεις.
Και δεν έχουν στοιχεία, γιατί αυτοί οι τύποι μιλάνε καθαρά πολιτικά και όχι τεχνοκρατικά. Βγάζουν το άχτι τους για μια Ελλάδα που σήκωσε κεφάλι, μετά από 5 χρόνια στο οποία το ¼ του ΑΕΠ της είχε καταστραφεί, η ανεργία είχε φτάσει στο 28%, είχαν κλείσει 250.000 επιχειρήσεις. Και το πολιτικό σύστημα, που είχε χρεοκοπήσει τη χώρα, περνούσε τροπολογίες για να ξεπλύνει τα θαλασσοδάνειά του. Βγάζουν το άχτι τους για μια Ελλάδα που σήκωσε κεφάλι, όταν οι ίδιοι ομολογούν ότι την είχαν σφάξει εν ψυχρώ στο γόνατο. Είτε για να σώσουν τις δικές τους τράπεζες, είτε για να παραδειγματίσουν τους άλλους, είτε επειδή πολύ απλά, δεν μπήκαν στον κόπο «να υπολογίσουν σωστά τους πολλαπλασιαστές».
Όμως το πιο εξωφρενικό είναι ότι πίσω από τους σκιτζήδικους υπολογισμούς, πάνε και κρύβονται όλοι οι απατεώνες. Αυτά τα 200 δισ. ευρώ του Βίζερ, τα ακούσαμε και από τον Μητσοτάκη και από τον Σαμαρά, ως συμψηφισμό με το σκάνδαλο Novartis. Στην λογική του τύπου «αυτοί οι κατατσαπλιάδες σας έβαλαν 200 δις μέσα, θα ασχοληθείτε τώρα με τρεις βαλίτσες που πήραμε εμείς και με 30 δισ. ευρώ που δώσαμε στην Novartis από τα ασφαλιστικά σας ταμεία;».
Αυτό. Το κόστος της διαπραγμάτευσης του 2015 είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων. Γιατί λοιπόν να περιορίζουμε την ζημιά στα 200 δις και όχι στα 800 ή και στο 1 τρισεκατομμύρια; Τζάμπα είναι. Ούτως η άλλως φαίνεται ότι και άλλα σκάνδαλα βγαίνουν στη φόρα…
