Η γνωριμία μου με το Χάρη Τ. έγινε μια κρύα νύχτα τον Απρίλη του 1982, παραμονές φοιτητικών εκλογών και πανσπουδαστικού συνεδρίου. Στο Πολυτεχνείο κυριαρχούσε η ΚΝΕ και ΔΑΠίτες είχαμε ελάχιστους, θυμάμαι μόνο τη Φένια (νυν Φεβρωνία) Πατριανάκου, η οποία επέπρωτο να διακριθεί ως βουλευτίς, πολιτική αντιπρόσωπος των συστημάτων διαχείρισης αποβλήτων, που εισάγει ο σύζυγός της. Ανεβήκαμε, λοιπόν, στη Νομική για αφισοκόλληση, αργά τη νύχτα. Εκεί που άπλωνα την κόλλα στη γωνία Σόλωνος και Μασσαλίας ακούω μια ιαχή «Πίσω, ρε μουνιά!» και κάτι για κομμούνια που θα γίνονταν σαπούνια και βλέπω ένα θηριώδη τύπο να τροχάζει προς το μέρος μου, κραδαίνοντας ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ.
Κοκκάλωσα, ο άχρηστος, και θάχα μείνει εκεί για πάντα αν δεν με έσωζε ο φιλαράκος (και μετέπειτα κουμπάρος μου), ο οποίος θέτοντας τις γνώσεις του από το Φυσικό, όπου εσπούδαζε, στις υπηρεσίες του μαρξισμού-λενινισμού, εφάρμοσε μια κολοσσιαία ζαχαριαδική τακτική μανούβρα, μειώνοντας αιφινιδιαστικά το συντελεστή τριβής του πεζοδρομίου και ασκώντας βίαιη ώση στο κινούμενο αντικείμενο. Εν ολίγοις, του έκατσε τον κουβά με την κόλλα στην κεφάλα και ο γορίλας γλίστρησε κι έπεσε. Στο ίδιο τακτικό πλαίσιο, εφαρμόσαμε τον ελιγμό με το κωδικό όνομα «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ» κι εξαφανιστήκαμε, καθώς από την πλαϊνή πόρτα είχαν αρχίσει να έρχονται και άλλα ανθρωποειδή με καδρόνια και ρόπαλα. Άλλωστε ούτε κόλλα είχαμε πια, ούτε αφίσες μας είχαν μείνει. Ο Νίκος ο κομμουνιστής (ο κουμπάρος μου, όχι ο Ζαχαριάδης) μας είχε σώσει τον κώλο, μεταφορικώς και όχι μόνο.
Εκείνη τη θυελλώδη νύχτα δεν μπόρεσα να γνωρίσω με κάθε τυπικότητα τον άνθρωπο που αντιμετώπιζε τα μουνιά με ρόπαλο του μπέιζμπολ και είχε ιδιαίτερες απόψεις περί σαπωνοποιίας. Μετά από μερικές εβδομάδες, σε μια συνέλευση του Οικονομικού της Νομικής (ΟΚ, τι να κάνουμε, είχε πιο ωραία κορίτσια από το ΕΜΠ) βλέπω να μπαίνει μια κουστωδία καλοντυμένων μπρατσαράδων στο αμφιθέατρο. Καλοντυμένων αλλά με λυμένο το ζωνάρι για τσαμπουκά. Κι αμέσως ακούω τον «Disorder», ένα Χαλκιδαίο πάνκη (θάναι καθηγητής τώρα, ο μπαγάσας) να μουγκανίζει με την στεντόρεια φωνάρα του «Τον πούλο, τον πούλο, Τομπούουουουλογλου!». Στο διακριτικό μου ερώτημα «τι γκαρίζεις, ρε μαλάκα;» μου απαντάει εξίσου τρυφερά «Ρε καραγκιόζη, εκείνος ο γορίλλας ο φρειδάς πήγε να σας γαμήσει τις προάλλες». Πού νάξερα τι γλίτωσα... Ακόμη, δεν ήξερα ότι ο Χάρης ήταν ήδη από το 1978 υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας, πράγμα που σημαίνει πως προχτές που τον απέλυσε, είχε τεκμηριώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης!
Διότι αν διαβάσει κανείς το επίσημο βιογραφικό του Χάρη Τομπούλογλου, βλέπει το τέλειο χρονικό του ισοβίως ανεπάγγελτου, του αργόμισθου παράσιτου, του απόλυτου παρακρατικού, ο οποίος περιφερόμενος από τράπεζα σε ΔΣ (εκπροσωπώντας ενίοτε την ΔΑΚΕ της τράπεζας) κι από κει στην τοπική αυτοδιοίκηση και σε προεδρική θέση μεγάλου νοσοκομείου έφτασε τα 54, χωρίς να έχει ρίξει ούτε μια στάλα ιδρώτα. Εκτός γυμναστηρίου εννοώ.
Και αν βδελυσσόμαστε τον φονιά του Παύλου Φύσσα, το Ρουπακιά, που για ένα-δυό κατοστάρικα το μήνα έκανε τον τραμπούκο της Χρυσής Αυγής, τι να πούμε για τον Τομπούλογλου, που με μόνο του προσόν την τακτική του συμμετοχή στους Κένταυρους του Βουλγαράκη και του Μιχαλολιάκου και του Μανωλάκου, πήρε αργομισθία στην τράπεζα και διορίστηκε σε διάφορα ΔΣ, μέχρι και ασφαλιστικών ταμείων; Απορείτε μετά γιατί κατέληξαν έτσι που κατέληξαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία; Και μην μου πείτε πως είχε πτυχίο Νομικής, γιατί ήταν σαν εκείνο που πήρε το τανκ «Ο Μορφωμένος» όταν μπήκε στο Πολυτεχνείο. Κι όσο για τις ξένες του γλώσσες, μόνο για τα «γαλλικά» του μπορώ να σας εγγυηθώ, που τα άκουσα ιδίοις ωσίν.
Γιατί ο Τομπούλογλου δεν είναι η εξαίρεση, είναι η συνέχεια στον κανόνα που θέσπισε ο Βουλγαράκης με το νόμιμο και ηθικό, ο Μεϊμαράκης που πρώτα βγάζει το παντελόνι του και μετά ασκεί κριτική στον Παυλόπουλο για τις συνεντεύξεις του στο Χατζηνικολάου, η Ντόρα που στη σύντομη εξωκομματική της σταδιοδρομία είχε μαζέψει κάθε καρυδιάς καρύδι και -βέβαια- ο Σαμαράς που προΐστατο των ομάδων Ρέιντζερς και Κένταυρων, επί αρχηγίας Ευάγγελου Αβέρωφ στη Ν.Δ. Σαρξ εκ σαρκός της Δεξιάς είναι ο μπαγάσας, κι απλά έτυχε να την πληρώσει αυτός για να μην καρφωθούν οι άλλοι. Γιατί έρχονται ώρες δύσκολες...
