Το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας εκτός από την ουσία των αντεργατικών-αντικοινωνικών διατάξεων που περιέχει, μπορεί να χαρακτηριστεί και εμβληματικό υπό την έννοια της πολιτικής υποκρισίας.
Καταρχάς το ν/ς φέρει τον ωραίο τίτλο “Προστασία της εργασίας!!!”
Η προστασία της εργασίας δεν ανήκει φυσικά στο ιδεολογικό περίγραμμα της φιλελεύθερης σκέψης, ανήκει όμως, όπως προκύπτει στην επικοινωνιακή ατζέντα της κυβέρνησης.
Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα εμβληματικά, για την πολιτική υποκρισία άρθρα του Ν/Σ:
Στο άρθρο 55 του σχεδίου Νόμου, μάθαμε ότι κατοχυρώνεται και στην Ελλάδα το οκτάωρο.
Μέχρι τώρα δηλαδή, οι εργαζόμενοι που δούλευαν οκτάωρο, εργαζόταν στην παρανομία.
Απορώ πως δεν έχει βγει στους δρόμους η εργατική τάξη να πανηγυρίσει αυτή τη νίκη και να αποθεώσει τον Υπουργό Εργασίας που επιτέλους κατοχυρώνει το οκτάωρο στην Ελλάδα.
Στο άρθρο 59 καθιερώνει την ατομική διαπραγμάτευση ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη, για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Κατόπιν συμφωνίας βεβαίως βεβαίως. Όλοι γνωρίζουμε ποιος κερδίζει απ αυτή τη διαπραγμάτευση. Όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι ο ισχυρός και όλοι αντιλαμβανόμαστε πως ο Υπουργός, επιχειρεί εδώ να αδειάσει τα συνδικάτα και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, επιχειρεί να αφήσει μόνο του τον εργαζόμενο.
Με την ατομική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ο εργαζόμενος θα απασχολείται δύο ώρες επιπλέον του κανονικού ωραρίου του, δίχως πρόσθετη αμοιβή,με την υποχρέωση του εργοδότη να απασχολεί τον εργαζόμενο για λιγότερες ώρες σε άλλη περίοδο του χρόνου. Ο εργαζόμενος θα ανταλλάσει χρόνο εργασίας με ρεπό!
Στο άρθρο 60 ο Υπουργός εργασίας καθιερώνει ως ημέρες υποχρεωτικής αργίας την πρωτοχρονιά το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, την Πρωτομαγιά κλπ… Θα μας τρελάνει εντελώς.
Στο άρθρο 63, αυξάνονται οι εξαιρέσεις από την υποχρεωτική ανάπαυση κατά την Κυριακή και τις ημέρες αργίας
Στο άρθρο 93, με τίτλο “Προστασία του δικαιώματος της εργασίας”, ο υπουργός βάζει πλάτες στους απεργοσπάστες και απειλεί τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές με βαρύτατες συνδικαλιστικές και ατομικές ποινές. Συγκεκριμένα, η παρ. 3 του εν λόγω άρθρου αναφέρει:. “Παραβίαση της υποχρέωσης αυτής γεννά αστική ευθύνη της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των υπαίτιων μελών του διοικητικού της συμβουλίου”. Θεσμοθετείται η αστική ευθύνη συνδικαλιστικών εκπροσώπων.
Να σημειώσουμε εδώ πως η έννοια της ψυχολογικής βίας είναι έννοια γενική και δυσδιάκριτη και για την επιστημονική κοινότητα. Μια ανακοίνωση του συνδικάτου μπορεί να χαρακτηριστεί ότι περιέχει ψυχολογική βία. Ακόμα και με μια απλή προβοκάτσια η απεργία θα κηρύσσεται παράνομη.
Η προκήρυξη της απεργίας γίνεται σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες όπως περιγράφεται στα άρθρα 90-95 αφού απαιτεί διαμεσολάβηση από τον ΟΜΕΔ με αίτηση διεξαγωγής δημόσιου διαλόγου για τα αιτήματα της απεργίας (άρθρο 94), απαιτεί Προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας (άρθρο 95), απαιτεί ηλεκτρονικές ψηφοφορίες και κυρίως... προσοχή στους απεργοσπάστες με τον τίτλο “προστασία της εργασίας”.
Με αυτές τις διατάξεις ο υπουργός θεωρεί ότι προστατεύει το δικαίωμα της εργασίας, το δικαίωμα της απεργίας και πολλά ακόμα εργασιακά δικαιώματα που θίγονται αλλά επιμελώς κρύβονται μέσα από τους ωραίους τίτλους των άρθρων του ν/ς.
Συνοψίζοντας, ο υπουργός μάς κοροϊδεύει κατ’ άρθρο.
* Ο Γιώργος Μακράκης είναι Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ο.Α.Ε.Δ.
