Σήμερα ξεκινά το τριήμερο φεστιβάλ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Η διεξαγωγή των φεστιβάλ αποτελούσε μια πολύ καλή ευκαιρία για την Αριστερά τόσο για να αναδείξει τις προτεραιότητες της χρονιάς που ξεκινάει όσο και για να τονίσει σημαντικές πτυχές της μνήμης των αγώνων που πέρασαν. Ειδικά στις σημερινές μέρες η μνήμη αποτελεί και αυτή ένα τεράστιο πεδίο μάχης. Μία μάχη που τη βλέπουμε σήμερα να ξεδιπλώνεται μπροστά μας συνολικά.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελεί η ρητορική περί των δύο άκρων: ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια, και η Χρυσή Αυγή, από την άλλη. Στοιχείο αυτή της ρητορικής έφτασε να αποτελεί και η υποτιθέμενη αρμονική συνύπαρξη των δύο αυτών άκρων στο κίνημα των πλατειών. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης αντίληψης ένας μεγαλειώδης αγώνας του ελληνικού λαού μετατρέπεται σε μια διαδικασία που έδωσε ώθηση στην αύξηση της φασιστικής επιρροής στην ελληνική κοινωνία. Δεν αποτελεί βέβαια τυχαίο γεγονός ότι οι ίδιοι άνθρωποι που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το κίνημα των πλατειών, ως ένα κίνημα πολιτών ενάντια σε όλα τα κόμματα, γιατί «όλοι ίδιοι είναι», αυτοί δηλαδή που προσπάθησαν να κατασκευάσουν μια συνολική ενότητα του πολιτικού συστήματος, προσπαθούν σήμερα να κατασκευάσουν μια ενότητα της ριζοσπαστικής αριστεράς με τα ορφανά των ναζί.
Ας ανιχνεύσουμε όμως τα όρια του συγκεκριμένου περί άκρων επιχειρήματος. Όταν η Ελλάδα εντασσόταν στον μηχανισμό στήριξης, ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, είχε ισχυριστεί ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο. Ξέχασε βέβαια να αναφερθεί στο ποια είναι τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεχόμαστε κάποιου είδους επίθεση από σκοτεινούς κερδοσκοπικούς κύκλους του εξωτερικού και στην οποία πρέπει όλοι οι Έλληνες ενωμένοι να απαντήσουμε. Από τη μεριά μας είχαμε τονίσει εξαρχής ότι ο πόλεμος αυτός διεξάγεται ενάντια στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας, και ότι στον πόλεμο αυτόν ο κ. Παπανδρέου είχε επιλέξει τον ρόλο του αρχιστράτηγου του εχθρού.
Παραμένοντας στο πλαίσιο της ορολογίας τού πρώην πρωθυπουργού, ας μας επιτραπεί να μην μιλήσουμε για άκρα αλλά για στρατόπεδα. Από τη μία βρίσκονται όλοι αυτοί που σχεδόν τρία χρόνια τώρα έχουν δώσει μικρούς και μεγάλους αγώνες για την αξιοπρέπεια, για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της τεράστιας πλειοψηφίας της κοινωνίας, για τη δημοκρατία. Από αυτή τη μεριά βρίσκεται και το κίνημα των πλατειών, όχι απλά γιατί οι φασίστες δεν συμμετείχαν σε αυτό, αλλά γιατί αυτό το κίνημα αγωνίστηκε για κοινωνική δικαιοσύνη και για δημοκρατία, στόχοι και οι δύο συνολικά αντιπαραθετικοί με το πολιτικό σχέδιο και τον ορίζοντα του φασισμού.
Από την άλλη μεριά βρίσκονται οι δυνάμεις της καταστροφής. Οι δυνάμεις που έχουν στόχο να φτάσουν την ανεργία στο 34%, που έχουν θεσμοθετήσει δουλειά με τέσσερα μεροκάματα τον μήνα, δηλαδή λιγότερα και από τα 360 ευρώ του επιδόματος ανεργίας. Αυτοί που βάζουν τους νέους ανθρώπους να δουλεύουν ανασφάλιστα για 2,5 ευρώ την ώρα. Αυτοί που αφού χρησιμοποίησαν την μαύρη εργασία ενός τεράστιου κομματιού της εργατικής τάξης, με το να το κρατάνε στην παρανομία, σήμερα το στέλνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η φασιστική προοπτική της Χ.Α. δεν αποτελεί τίποτα διαφορετικό από τον παροξυσμό του σχεδίου της καταστροφής που ακολουθούν οι κυρίαρχες μνημονιακές δυνάμεις. Υλοποίηση της καταστροφής για την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας, στις ακρότατες του συνέπειες, μέσω της μετατροπής σημερινών όψεων του κοινωνικού κανιβαλισμού σε κανονικότητα.
Είμαστε, λοιπόν, ακραίοι; Σε μία κατάσταση όπου θεωρείται φυσιολογικό τα παιδιά να λιποθυμούν στο σχολείο από την ασιτία, οι άνθρωποι να βουλιάζουν στην απόγνωση και στην κατάθλιψη κάτω από το βάρος της ανεργίας, και οι άρρωστοι να πεθαίνουν ήσυχα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους, η λέξη ακραίο έχει χάσει το νόημα της. Εμείς είμαστε απλά με την αξιοπρέπεια ενάντια στην καταστροφή και στον κοινωνικό κανιβαλισμό.
____________________
*Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι γραμματέας του Κ.Σ. της Νεολαίας ΣΥΝ
