Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

Πληγές που δεν λένε να επουλωθούν στους τοίχους των προσφυγικών στην Καισαριανή. Πρόκειται για σφαίρες από τα Δεκεμβριανά που βρίσκονται ακόμη εκεί, μετά από 69 χρόνια. Έγιναν λάθη, έγιναν κι εγκλήματα, φυσικά. Όταν «τα παιδιά της γαλαρίας» ξεσηκώνονται εναντίον των γερμανοντυμένων και των αγγλόδουλων, ξέρεις πως κανείς δεν θα φερθεί με το γάντι. Όταν κάποιοι συνεργάζονταν με τα SS ή την SIS, δεν θα τους φερθείς «με το “σεις” και με το “σας”». Είναι όμως κι ένα έγκλημα που ακόμη το πληρώνουμε. Σύμφωνα με αφηγήσεις ΕΛΑΣιτών από την Πελοπόννησο, κάποια μέρα των μαχών ένα τμήμα εφεδροελασιτών στην Καλλιθέα συνέλαβε μια ομάδα στρατιωτών με επικεφαλής ένα νεαρό υπολοχαγό. Η πάγια τακτική εκείνων των ημερών ήταν να προτείνουν στους στρατιώτες να πολεμήσουν στις τάξεις του ΕΛΑΣ κι εάν εκείνοι δεν θέλουν, να τους αφήνουν να φύγουν αφοπλισμένοι. Για τους αξιωματικούς η προοπτική ήταν σκοτεινότερη και συνοπτικότερη. Ο νεαρός υπολοχαγός έτρεμε σαν το ψάρι, οι ΕΛΑΣίτες τον λυπήθηκαν και τον έδιωξαν. Αυτό ακριβώς είναι το έγκλημά τους, καθώς εκείνος ο αξιωματικός ονομαζόταν Δημήτριος Ιωαννίδης. Ο γνωστός αργότερα ως βασανιστής της Μακρονήσου και μετά από 30 χρόνια ως «αόρατος δικτάτορας» και υπεύθυνος για το Κυπριακό. Αχ, ρε ανώνυμε καπετάνιο, μεγαλόψυχε και μακρόθυμε, αν ήξερες τότε το ανέκδοτο με τον Ινδιάνο που πυροβόλησε την τσαγιέρα γιατί πίστευε πως θα μεγαλώσει και θα γίνει τρένο να τον πατήσει. Αν το ήξερες...