Ως Μαθηματικός κι έχοντας βιώσει έντονα, ως μαθήτρια Λυκείου, εποχές εναντίωσης στην αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά και εποχές Γρηγορόπουλου, καθώς επίσης και τη βαθιά οικονομική κρίση του ’08, αναρωτιέμαι αν εφαρμόζοντας αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος μπορεί να οδηγηθεί η εκπαίδευση σε καλύτερο επίπεδο. Ο ορισμός της παράνοιας, άλλωστε, είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα, όπως διατυπώθηκε γραπτώς για πρώτη φορά το 1983 στο βιβλίο “Sudden Death” της Rita Mae Brown, κι όχι από τον Αϊνστάιν.
Η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας εκκινεί ένα ακόμα πιο αναχρονιστικό και συντηρητικό σχέδιο για την εκπαίδευση. Στόχος των προτάσεων και των ρυθμίσεων που επιχειρούνται δεν είναι η επίλυση χρόνιων προβλημάτων, όπως η υποστελέχωση και υποχρηματοδότηση των σχολείων και Πανεπιστημίων, αλλά η μετακίνηση της εκπαίδευσης στα χέρια του ιδιωτικού τομέα και ο περιορισμός οποιασδήποτε μορφής διεκδίκησης κι ελεύθερης δράσης, σχέδιο που η κυβέρνηση επιχειρεί από το καλοκαίρι του 2019 απροκάλυπτα και με συνοπτικές διαδικασίες. Στη παρούσα φάση βλέπουμε ότι δεν πρόκειται μόνο για κάποια στρεβλή αντίληψη των πραγματικών ζητημάτων της εκπαίδευσης, αλλά για ξεκάθαρη ιδεολογική στόχευση.
Προτείνεται η μείωση της εισαγωγής των εισακτέων φοιτητών κατά 20.000 και η καθιέρωση ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα πανεπιστημιακά τμήματα που θα ορίζεται ad hoc από τα ίδια τα τμήματα. Ως επακόλουθο, οι υπόλοιποι θα οδηγούνται σε ιδιωτικά κολλέγια, αν μπορούν φυσικά να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Επίσης, όσον αφορά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, απόφοιτοι των ΙΕΚ θα έχουν τη δυνατότητα με κατατακτήριες εξετάσεις και αναγνωρισμένα μαθήματα να εισάγονται σε ελληνικά Δημόσια Πανεπιστήμια, σε μία προσπάθεια εξίσωσης όλων των πτυχίων και διπλωμάτων με αυτά των δημόσιων πανεπιστήμιων, επιτρέποντας παράλληλα και την εγγραφή στο οικονομικό και τεχνικό επιμελητήριο αντίστοιχα, απολαμβάνοντας ίδια εργασιακά δικαιώματα. Ακόμα μία φορά, το βάρος δεν δίνεται στην επαρκή στελέχωση και χρηματοδότηση των δημοσίων πανεπιστημιακών τμημάτων τόσο σε ζητήματα υποδομών όσο και έρευνας κι αξιοποίησης νέων τεχνολογιών.
Η επαναφορά πειθαρχικών συμβουλίων από την εποχή της χούντας με μοναδικό στόχο την ποινικοποίηση οποιασδήποτε διεκδίκησής, πρωτοβουλίας ή δράσης και η ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας αποδεικνύει στην πράξη την εμμονή της κυβέρνησης για πιο αυστηρές διατάξεις και περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης ιδεών κι απόψεων στον ανοιχτό δημόσιο χώρο του Πανεπιστημίου, που στην μεταπολίτευση ήταν πεδίο κοινωνικών αντιστάσεων. Ακόμα μία φορά παραβλέπονται τα έργα ουσίας: έργα υποδομών, φωτισμού και ποιοτικής αναβάθμισης του χώρου των Πανεπιστημίων για μία πιο ασφαλή καθημερινότητα.
Τέλος, ένα από τα επίδικα που προέκυψε ακόμα πιο έντονα στην πανδημία είναι η μετάβαση της ελληνικής κοινωνίας στην νέα ψηφιακή εποχή, πεδίο που θεωρείται προνομιακό για την κυβέρνηση και τον κόσμο της αριστείας. Πως όμως μπορούμε να γίνει η μετάβαση σε ένα τέτοιο μοντέλο στον χώρο της εκπαίδευσης αν δεν εξασφαλιστεί η δίκαιη και προσβάσιμη σε όλους μετάβαση στην ψηφιακή εποχή, όταν δεν έχουν επιλυθεί προβλήματα άνισης ή μη πρόσβασης στα ψηφιακά μέσα από τους μαθητές και τους φοιτητές, καθώς και προβλήματα ασύμμετρης πληροφόρησης και διαχείρισης όγκου πληροφοριών λόγω οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων;
Ακόμη και οι πιο δύσπιστοι κατανοούν ότι βιώνουμε μια έκδηλη επικίνδυνη κατάσταση στον χώρο της εκπαίδευσης. Βλέπουμε για ακόμα μια φορά να προτάσσεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα δύο ταχυτήτων, βλέπουμε τους κόπους τόσων ετών να καταστρέφονται και, τέλος, βλέπουμε τις ανισότητες να θεωρούνται «φυσικό φαινόμενο» από την παρούσα κυβέρνηση.
* Η Ειρήνη- Ακριβή Νταή είναι Μαθηματικός, M.Sc. Διεθνή Χρηματοδοτική
