Πάνε πολλά χρόνια που, παιδί, διάβασα το ομότιτλο βιβλίο της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη, μάλλον το πρώτο - παιδικό - μυθιστόρημα για το περιβαλλοντικό πρόβλημα.

 

 Σήμερα το βιβλίο αποτελεί εκπαιδευτικό υλικό σε πολλά σχολεία και αντικείμενο σχολικών παραστάσεων.Διδάσκει στα παιδιά να νοιάζονται για το περιβάλλον, να μην αδιαφορούν και να συμμετέχουν ενεργά στα κοινά, με αλληλεγγύη και κοινωνική συνείδηση.
 

Η ιστορία είναι πολύ οικεία για τους πολίτες του Βόλου (και όχι μόνο). Η ανάπτυξη που έρχεται με τη βιομηχανία και φέρνει θέσεις εργασίας (που όμως όλο και μειώνονται) και περιβαλλοντική επιβάρυνση. Η (ΑΓΕΤ)Lafarge-Holcim είναι μόνο ένα παράδειγμα πως στο τέλος οι θέσεις εργασίας μένουν και η επιβάρυνση στην υγεία και το περιβάλλον παραμένουν. Δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα όπου η προσπάθεια κάλυψης των κοινωνικών αναγκών – όπως κι αν τις ορίσουμε – έγινε σε βάρος του περιβάλλοντος. Ούτε η μοναδική περίπτωση που μπαίνει το εκβιαστικό δίλημμα «ανεργία ή περιβάλλον και υγεία».

 

Όμως στην περίπτωση της ΑΓΕΤ όλα μοιάζει να χειροτερεύουν. Οι θέσεις εργασίας χάνονται και η ατμοσφαιρική επιβάρυνση επιδεινώνεται (ίσως όχι ποσοτικά, αλλά με νέους ρύπους) αντί να βελτιώνεται.

 

Με το εφεύρημα των εναλλακτικών καυσίμων της τότε κυβέρνησης, τα μάτια μας τσούζουν από το πετ-κοκ και ότι άλλο εγκρίθηκε με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου και τηνενθουσιώδη υποστήριξη του κ. Αγοραστού. Και τώρα έρχεται η υποτιθέμενη βελτίωση με το RDF (αύριο με τοSRF), που μπορεί να μην ρυπαίνει τόσο πολύ με μικροσωματίδια, αλλά απειλεί με διοξίνες κλπ. 

 

Οι ευθύνες της Περιφέρειας δεν κρύβονται. Κώφευσαν στις τεκμηριωμένες αντιρρήσεις για τα εναλλακτικά καύσιμα, δούρειο ίππο του RDF/SRF και κατέστησαν για άλλη μια φορά την πόλη όμηρο της εταιρείας. Η πρόσφατη αλλαγή θέσης είναι μια θετική εξέλιξη, αλλά πρέπει τα λόγια να συνοδευτούν με πράξεις.

 

Η εταιρεία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Δεν τήρησε ούτε καν τις ελάχιστες υποσχέσεις δημόσιας ανάρτησης των στοιχείων, δεν συμμετείχε σε καμία δημόσια διαβούλευση (άλλωστε γιατί να το κάνει μια πολυεθνική). Η περιβόητη Κοινωνική Εταιρική Ευθύνη είναι καλή μόνο για διαφήμιση, χορηγίες σε ΜΚΟ κλπ.

 

Τι μπορεί να γίνει; Ξέρουμε ότι ο κλάδος συρρικνώνεται σε όλη την Ευρώπη και αντιμετωπίζει μεταξύ άλλων και υψηλό ενεργειακό κόστος. Απαιτείται εθνικός σχεδιασμός, ώστε να εξασφαλιστεί η παραγωγή τσιμέντου και η εξασφάλιση θέσεων εργασίας, όμως με τους βέλτιστους περιβαλλοντικούς και χωροταξικούς όρους. Και περιφερειακός σχεδιασμός, με δημόσια διαβούλευση για την καλύτερη δυνατή χωροθέτηση νέων μονάδων ή τη μετεγκατάσταση των υφιστάμενων. Η αδράνεια σε αυτό το θέμα δεν δικαιολογείται. Αλλιώς θα χαθούν όλες οι θέσεις εργασίας.

 

Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα η μονάδα δεν μπορεί να καίει παρά μόνο το λιγότερο επιβαρυντικό καύσιμο, που από όσα ξέρουμε είναι το φυσικό αέριο, το οποίο είναι διαθέσιμο στην πόρτα του εργοστασίουεδώ και χρόνια. Το – υποτιθέμενο - υψηλό κόστος δεν είναι δικαιολογία ειδικά όταν εμφανίζονται υψηλά κέρδη και παράλληλα καμία εγγύηση για τις θέσεις εργασίας. Σε κάθε περίπτωση είναι πρόβλημα της εταιρείας και της πολιτείας (σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο), και οφείλουν να το λύσουν.

 

 

Ενάντια στην καύση όχι μόνο του RDF, αλλά όλων των δήθεν εναλλακτικών καυσίμων, που όμως επιβαρύνουν περισσότερο την υγεία και το περιβάλλον.

 

Γιατί εμένα με νοιάζει, για το παιδί μου, για την υγεία μας, για το μέλλον μας.

 

Γιατί ανάπτυξη είναι η καλύτερη πόλη, η καλύτερη βιομηχανία και το καλύτερο περιβάλλον, με ορθολογική χωροθέτηση, με πραγματικά κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια.