Πανικός στους κυβερνητικούς κύκλους; Όχι ακριβώς, αλλά πραγματικά από την αρχική αμηχανία, και μετά τον εκνευρισμό, περάσαμε πλέον στην πλήρη έλλειψη ψυχραιμίας και σε πολιτικές πράξεις, οι οποίες αποκαλύπτουν φόβο μπροστά στον πολιτικό έλεγχο και πραξικοπηματικά επιδιώκουν να προφυλάξουν κυβερνητικά στελέχη που είναι εκτεθειμένα και να εξασφαλίσουν, πάση θυσία, πλειοψηφία για να ψηφισθούν δύσκολα νομοσχέδια, που είναι υποχρεώσεις υπογραμμένες με την τρόικα, τα λεγόμενα προαπαιτούμενα. Το κλείσιμο της Βουλής είναι η πιο απτή απόδειξη ότι η κυβέρνηση αγγίζει τα όρια του πανικού.
Λουκέτο (και) στη Βουλή
Το κλείσιμο της ολομέλειας της Βουλής, ας πούμε, είναι το διοικητικό μέτρο, ο έκδηλος αυταρχισμός της κυβέρνησης, μια από τις κύριες πλευρές του σχεδίου διαχείρισης της ήττας από την κυβέρνηση. Μια άλλη, που πράγματι θυμίζει τα Ιουλιανά του 1965, με την έννοια ότι επιδιώκεται να αλλοιωθεί η βούληση του λαού, να στηριχθεί η κυβερνητική πλειοψηφία και να συνεχισθεί η αντιλαϊκή πολιτική, η οποία ποτέ δεν είχε πλειοψηφική στήριξη και πρόσφατα, με τις ευρωεκλογές, αποδείχθηκε ότι δεν την έχει ακόμη πιο πολύ. Η εξασφάλιση των εκατόν ογδόντα βουλευτών, με κάθε τρόπο, για να εκλεγεί Πρόεδρος Δημοκρατίας, ακόμη και διαλύοντας κόμματα ή εξαγοράζοντας ανεξάρτητους βουλευτές, ως σχέδιο, έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται.
Τι επιδιώκουν, όμως, αυτοί οι δυο κεντρικοί πυλώνες του σχεδίου διάσωσης – συνέχισης; Να συνεχισθεί, υλοποιούμενη, η συμφωνημένη μνημονιακή πολιτική με την τρόικα, με τους πιστωτές. Όχι, δε, ως ελληνικό σχέδιο, αλλά ως μέρος ενός σχεδίου ευρωπαϊκής πολιτικής. Γι’ αυτό και η στενή παρακολούθηση θα συνεχισθεί, θα γίνει στενότατη, όπως μας υπενθύμισαν αυτή την εβδομάδα με τον πιο τραχύ τρόπο οι κ. Ντάισελμπλουμ και Σόιμπλε. Είμαστε, πάντα, εδώ, είπαν, θα κρίνουμε ως και τον ανασχηματισμό που σχεδιάζετε, ως και τα μηνύματα που λέτε πως λάβατε. Οι δυσκολίες του ανασχηματισμού και η αναβολή του συνδέονται κυρίως μ’ αυτό. Όλα τ’ άλλα είναι επιπέδου παραπολιτικών. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, για να αποδείξει ότι η συμφωνία θα τηρηθεί απαρέγκλιτα, διάλεξε ως πρώτα μέτρα την περικοπή όλων των επικουρικών συντάξεων και τη μεταφορά προς πώληση στο ΤΑΙΠΕΔ της πιο μεγάλης λίστας ακινήτων του Δημοσίου. Δύο μέτρα, δηλαδή, που όλοι γνωρίζουν ότι έχουν βαρύτατο πολιτικό κόστος. Έπονται και όλα τα υπόλοιπα.
Τι κι αν «ευημερήσουν» οι αριθμοί;
Εμείς εδώ έχουμε πει, βέβαια, ότι το θέμα δεν είναι καθόλου αριθμητικό – να βρεθούν δηλαδή οι εκατόν ογδόντα βουλευτές ή να κλείσει η Βουλή και στα θερινά τμήματα να εξασφαλίζονται οι πενήντα ένας βουλευτές για να ψηφίζονται τα νομοσχέδια, δηλαδή τα αντιλαϊκά μέτρα. Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι πολιτικό, αυτό εισέπραξε χωρίς φιοριτούρες από τις ευρωεκλογές και αυτό θα συνεχίσει να εισπράττει. Αλλά όταν τα λέμε εμείς του ΣΥΡΙΖΑ αυτά, δεν έχουν τόση μεγάλη βαρύτητα. Θα αναφερθούμε και σε φιλοκυβερνητικούς σχολιαστές. Ο Αλέξης Παπαχελάς, πχ στην «Καθημερινή», αναφερόμενος στην επιδίωξη συγκρότησης της κεντροδεξιάς, αναρωτιέται: «Θα γίνει άσχετα από το ποια πολιτική ακολουθεί η κυβέρνηση; Τι γραμμή θα ακολουθήσει αυτή η ενωμένη κεντροδεξιά παράταξη που θα εκτείνεται από το πολύ φιλελεύθερο έως το άκρως λαϊκό δεξιό; Σε τι ακριβώς θα συμφωνήσουν όλοι αυτοί οι παράγοντες και παραγοντίσκοι;». Ο Γιάννης Πρετεντέρης, σχολιάζοντας, επίσης, την εκτίμηση της ηγεσίας της ΝΔ ότι μπορεί να ξανακερδίσει τις εκλογές, παρατηρεί: «Ακόμη, όμως, και αν τα αριθμητικά δεδομένα δείχνουν να ευνοούν τη ΝΔ, είναι η πολιτική που καθορίζει τελικά τους αριθμητικούς συσχετισμούς. Ως εκ τούτου, το πρόβλημα για τη ΝΔ δεν είναι αριθμητικό. Είναι πολιτικό. Αν θέλει να προσεγγίσει ή και να ξεπεράσει το 30% (αν θέλει δηλαδή να αξιοποιήσει τις εφεδρείες της …) πρέπει να αλλάξει πολιτική βάση». «Είναι προφανές», συμπληρώνει, «ότι η ‘σωτηρία της Πατρίδας’ και ο ‘φόβος της καταστροφής’ δεν αποτελούν πλέον ούτε πειστικό, ούτε καν επαρκές ρεπερτόριο».
Ανασχηματισμός του... Θεοχάρη
Φυσικά, και οι δύο αρθρογράφοι με πάμπολλα άρθρα τους τονίζουν ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική πρέπει να συνεχιστεί. Βάζουν ένα άλυτο πρόβλημα στην κυβέρνηση. Πώς μπορεί να βρεθεί «νέο ρεπερτόριο»; Πώς μπορεί η κυβέρνηση, η ΝΔ ιδιαίτερα, που χάνοντας επτά μονάδες βρίσκεται πολύ κοντά στην κατάρρευση, να αλλάξει το κλίμα, εφόσον έχει το βαρύ έργο να συνεχίσει μια πολιτική που την προκαλεί; Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, γι’ αυτό γίνονται και οι διάφοροι πραξικοπηματικοί χειρισμοί. Γι’ αυτό και ο ανασχηματισμός, με τα πρόσωπα που θα περιλαμβάνει, το μόνο που θα πείθει ότι διασφαλίζει είναι η υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής. Η «παραίτηση» Χ. Θεοχάρη επιβεβαιώνει αυτή τη σκέψη. Και βεβαίως έχει δίκιο όταν υποστήριξε ότι «δεν έχω πάρει κανένα μέτρο. Όχι ένα, ούτε μισό. Τα μέτρα τα παίρνει η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με την εντολή του λαού. Η δουλειά μου είναι να τα υλοποιώ». Όντως, εντολές της κυβέρνησης εκτελούσε.
Ασφαλώς, ο ανασχηματισμός μπορεί να λύσει άλλου είδους προβλήματα, πχ εσωκομματικά, των δυο κομμάτων της συγκυβέρνησης ή προσανατολισμών τους. Η ηγεσία της ΝΔ, για παράδειγμα, σχεδιάζει διεύρυνση – περαιτέρω – προς τα δεξιά αξιοποιώντας πρόσωπα που θα το συμβολίζουν. Αλλά κι αυτό δεν είναι κάτι ουδέτερο, δεν συσπειρώνει τη ΝΔ, επιδεινώνει τη σχέση των δυο τάσεών της. Ένα άρθρο στην «Καθημερινή της Κυριακής», της κ. Μ. Γιαννάκου, μπαίνει στην ουσία του προβλήματος. «Εξάλλου ο αποδυναμωμένος ρόλος των ηγεσιών έναντι των χρηματοπιστωτικών συμφερόντων οδήγησε σε ασαφή πολιτικό λόγο, αποθέωση της επικοινωνιακής τακτικής χωρίς ουσιαστικό μήνυμα, περιστασιακή ενσωμάτωση ακραίων, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, απόψεων και εντέλει σε θεωρίες περί «δεξιάς πολυκατοικίας» ή μεγάλης κεντροδεξιάς, που θα δημιουργηθεί με την ικανοποίηση των φιλοδοξιών διαφόρων προσώπων που θα μπορούσαν να δώσουν στίγμα άλλοτε αριστερότερο και άλλοτε δεξιότερο».
Θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ
Όσο για το ΠΑΣΟΚ, η κρίση του, παρά το «ανακουφιστικό» 8% της Ελιάς, συνεχίζεται και αφορά πολύ σοβαρότερα από υπουργοποιήσεις ζητήματα. Ουσιαστικά, έχει τεθεί ευθέως θέμα πολιτικής και ηγεσίας που την εκφράζει. Ο λόγος, ο κύριος, που στελέχη του όπως Γεννηματά, Μωραΐτης, Ρέππας, Σκανδαλίδης θέλουν να προηγηθεί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, είναι διότι θεωρούν ότι η Ελιά τους εγκλωβίζει στην κυβέρνηση με τη ΝΔ, κι αυτό δεν το επιθυμούν πλέον. Η απάντηση του Γραφείου Τύπου, δηλαδή του Ε. Βενιζέλου, πολύ σκληρή, είναι εγγύηση ότι η κρίση θα ενταθεί και τίποτε δεν αποκλείεται για τη συνοχή του ΠΑΣΟΚ.
Οι αποκαλύψεις Μιχαλολιάκου και Παππά για τις πολυάριθμες σχέσεις ΝΔ και στελεχών Χρυσής Αυγής, που έτυχαν ασθενών – ουσιαστικά επιβεβαιωτικών – διαψεύσεων, επιδεινώνουν το κλίμα μέσα στη ΝΔ. Διότι αποκαλύπτουν όχι μόνο τις επαφές αλλά και τον προσανατολισμό τους: επιδίωκαν να νουθετήσουν τα στελέχη της Χ.Α., με γνωστή φασιστική δράση, και να μπουν στη «δεξιά πολυκατοικία» που τους «χωράει». Μ’ άλλα λόγια, αποκαλύφθηκε πλήρως η γραμμή της ΝΔ έως το περιστατικό της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Το αποδίδει ωραία ο Δημ. Μητρόπουλος, στα «Νέα» της Πέμπτης: «Μέχρι τη στροφή του περασμένου καλοκαιριού η ΝΔ δεν τους είχε απομονώσει. Είχαμε από συνομιλίες και νουθεσίες μέχρι χειροφιλήματα».
Η Μ. Γιαννάκου, πάλι, μιλά για τις συνέπειες αυτής της πολιτικής με σαφή τρόπο: «Η ιστορία διδάσκει, άλλωστε, ότι ακροδεξιές επιλογές θα ευνοήσουν τους ακραίους και ποτέ τη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη που φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε».
Παύλος Κλαυδιανός
