to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Εκτελώντας «έγκριτα» τον Μπελογιάννη

Η έγκριτος «Καθημερινή», του συγκροτήματος Αλαφούζου, δεν εκπλήσσει. Προηγήθηκε το παροιμιώδες ξέπλυμα στον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά –ο Σκάι τον ενέταξε σε ψηφοφορία του κοινού για τον μεγαλύτερο έλληνα ηγέτη. Η εν λόγω εφημερίδα, με αριστοτεχνικό τρόπο στην προ κρίση εποχή, κέρδισε αναγνώστες και της ευρύτερης αριστεράς, αφού στο τότε κυριλέ προφίλ της χωρούσαν αρθρογράφοι και της κομμουνιστικής αριστεράς


Από της εποχές της μοντερνιάς των «ίσων αποστάσεων» και της «ορθής ανάγνωσης της ιστορίας» έχουμε πια περάσει στην εποχή όπου η αστική τάξη επιχειρεί ξεδιάντροπα όχι μοναχά να  αποηρωοποιήσει κάθε αγωνιστή των λαϊκών δικαιωμάτων και των ιδεών αλλά και να μεταστρέψει το συλλογικό ασυνείδητο, με τη χρήση ιστορικών συμβάντων. Έτσι, η ιδεολογική χρήση της ιστορίας (ο όρος του Φίλιππου Ηλιού) δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω: από το «Γιατί γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο;» (17/11/16) του Τάκη Θεοδωρόπουλου, την «Ιστορία μιας μάνας, μιας χώρας» συνέντευξη του Νίκου Γκατζογιάννη στον Ηλία Μαγκλίνη (8/1/17), για το διαμοίρασμα στους αναγνώστες της «Ελένης» του, περάσαμε στον –γνώριμο και από άλλα- Στέφανο Κασιμάτη και στο σχολιασμό του για την τιμή που θα αποδώσει η Βουλή στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη (12/2/17).

Η έγκριτος «Καθημερινή», του συγκροτήματος Αλαφούζου, δεν εκπλήσσει. Προηγήθηκε το παροιμιώδες ξέπλυμα στον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά –ο Σκάι τον ενέταξε σε ψηφοφορία του κοινού για τον μεγαλύτερο έλληνα ηγέτη. Η εν λόγω εφημερίδα, με αριστοτεχνικό τρόπο στην προ κρίση εποχή, κέρδισε αναγνώστες και της ευρύτερης αριστεράς, αφού στο τότε κυριλέ προφίλ της χωρούσαν αρθρογράφοι και της κομμουνιστικής αριστεράς.

Και μετά ήρθε η κρίση. Οι δυνάμεις του αστισμού επανασυσπειρώθηκαν, η εκεχειρία έληξε. Οι τολμητίες έπιασαν δουλειά -παντού, και στον ΔΟΛ με ανανήψαντες πρώην αριστερούς κ.ά.: προσπαθώντας, τάχα μου, να σπάσουν την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, ασχημονούν προκλητικά, κερδίζοντας πια όχι από το κέντρο μα από τους ακραίους της δεξιάς. «Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς τελείωσε, οι ψευδοαξίες της Γενιάς του Πολυτεχνείου ενταφιάστηκαν», διεμήνυε άλλωστε σε συνέντευξή του (2013), ο ινστρούχτορας Μάκης Βορίδης. Το νεοσυντηρητικό αφήγημα διαθέτει βεβαίως και ακαδημαϊκή «επαληθευσιμότητα», αφού οι κ.κ. Καλύβας – Μαραντζίδης και άλλοι πολλοί δουλεύουν, με άλλο τρόπο μεν, άοκνα δε, για τον ίδιο σκοπό.

Τα αίτια της αστικής αυτής «αντεπανάστασης» είναι γνωστά και παμπάλαια. Όσα πρεσβεύει κάθε αριστερός -εργασιακά δικαιώματα, ανακατανομή του πλούτου, ισότητα στις ευκαιρίες, προστασία της διαφορετικότητας κ.ο.κ.- στέκουν κόντρα σε εκείνους που επιθυμούν διακαώς  να κατέχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι, να διαμορφώνουν και επαναδιαμορφώνουν κατά το ίδιον συμφέρον συνειδήσεις.

Η ιστορική αλήθεια για τις διώξεις των αγωνιστών της Αριστεράς και τα πεπραγμένα της δεξιάς μπορεί να πάει περίπατο, παρέα με την «ψυχραιμία» των ίσων αποστάσεων.

Η συστηματική προσπάθεια αποηθικοποίησης εκείνων που ακόμα πιστεύουν στην κομμουνιστική αλληλεγγύη ως μόνη ασπίδα στην αλλοτρίωση του ανθρώπου ίσως να πιάνει τόπο, όπως και το ξέπλυμα των δικτατόρων. Αλλά, επειδή έχει ο καπιταλισμός γυρίσματα, η βίαιη εκπτώχευση των λαών επαναφέρει στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο όλα εκείνα τα οποία θεωρήθηκαν «τελειωμένες υποθέσεις». Οι αρχές της κομμουνιστικής παράδοσης (ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, στο καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του) κάποια στιγμή, ίσως σύντομα, θα αποκτήσουν, αντί της αρχής του ανταγωνισμού, την πρωτοκαθεδρία στις συνειδήσεις των πολιτών. Αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά, μάχες ιδεολογικών χαρακωμάτων. Και εδώ συνίσταται το πρόταγμα του διαρκούς αγώνα που οφείλουν να δίνουν όσοι αυτοορίζονται αριστεροί.

 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)