«Εξ όνυχος τον λέοντα».

Ακόμη κι αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ποιος ο Αλέξης Τσίπρας, ακόμη κι αν δεν έχεις καμία ιδέα ούτε για τις σχολές σκέψης από τις οποίες προέρχονται, ούτε και για τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπούν και για τις πολιτικές που προτείνουν για τα μεγάλα προβλήματα της εποχής, βλέποντας μόνο το εκλογικό δίλημμα που έθεσε καθένας, μπορείς να συμπεράνεις πολλά γι’ αυτούς.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε από καιρό στο επίκεντρο του εκλογικού διλήμματος τα πρόσωπα. Κι ακόμη πιο συγκεκριμένα, έθεσε στο επίκεντρο του διλήμματος τον εαυτό του.

«Μητσοτάκης ή Τσίπρας;» είναι το δίλημμα το οποίο προτείνει να απαντήσουν οι πολίτες για να τον υπερψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.

Το συνηθίζουν αυτό οι δεξιοί πολιτικοί, οι οποίοι προτιμούν αντί να μιλούν για πολιτικές επιλογές, να μιλούν για τον εαυτό τους και για την υπεροχή τους σε σχέση με τους αντιπάλους τους.

Λες και οι εκλογές είναι γάμος, όπου η επιλογή καλού και πλούσιου γαμπρού είναι το επίδικο ζήτημα.

Αντιπαρερχόμενοι, για ευνόητους λόγους, το κατά πόσον συμφέρει τον Μητσοτάκη η απευθείας σύγκριση με τον Τσίπρα, πίσω από αυτό το εκλογικό δίλημμα διαβάζει κανείς την αγωνιώδη του προσπάθεια να μεταφέρει την αντιπαράθεση των εκλογών από το επίπεδο της πολιτικής, στο επίπεδο των προσώπων.

Επιχειρεί δηλαδή να κρύψει τις συντηρητικές, αυταρχικές, συχνά ακροδεξιές και συγχρόνως ακραία νεοφιλελεύθερες και ευνοιοκρατικές υπέρ της ολιγαρχίας πολιτικές που θα συνεχίσει να εφαρμόζει. Και οι οποίες δεν ήταν και τόσο δημοφιλείς στους περισσότερους πολίτες, που είδαν σε αυτές τον εαυτό τους να είναι το θύμα και όχι ο κερδισμένος.

Αφού οι μόνοι κερδισμένοι ήταν οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, της οικονομικής ολιγαρχίας και των οικονομικών ελίτ, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκπροσωπεί.

Μεταφέροντας συνεπώς το δίλημμα από την ουσία της πολιτικής πράξης στα πρόσωπα, ο Μητσοτάκης αποβλέπει κυρίως στους τηλεθεατές. Εμπιστευόμενος την αγιογραφία που του έχουν φιλοτεχνήσει τα ελεγχόμενα από τον ίδιο κατά ολοκληρωτικό τρόπο και χρηματοδοτούμενα αδρά από την κυβέρνησή του ΜΜΕ.

Εντύπωση βέβαια προκαλεί το γεγονός ότι ένα ηγέτης που επικαλείται την υπεροχή του σε προσωπικό επίπεδο σε σχέση με τον πολιτικό του αντίπαλο, αποφεύγει συστηματικά να αντιπαρατεθεί μαζί του σε ένα τηλεοπτικό debate.

Αφού τόση εμπιστοσύνη έχει στον εαυτό του κι αφού τόσο πολύ διαφημίζει την υπεροχή του σε προσωπικό επίπεδο, σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί αρνείται πεισματικά να εμφανιστεί σε ένα διάλογο μαζί του; Τι φοβάται;

Η απάντηση, προφανώς, είναι ότι το επικοινωνιακό πακέτο που προτείνουν στον Μητσοτάκη οι Αμερικανοί σύμβουλοί του δεν περιλαμβάνει πραγματική, αλλά εικονική σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα. Χιλιάδες ώρες προβολής στα ΜΜΕ ο Μητσοτάκης και μετρημένες στο δάχτυλο του ενός χεριού ο Τσίπρας, δεν μπορεί, κάτι καλό για τον Μητσοτάκη θα βγάλουν, θα σκέφτονται.

Εκείνο που μάλλον δεν λαμβάνουν όμως υπόψη τους, είναι ότι η υπεροπροβολή στα ΜΜΕ μεγεθύνει τις ατέλειες και διογκώνει τις αδυναμίες. Ενώ η απόσυρση ενός «προϊόντος» από την κυκλοφορία ανεβάζει την αξία του.

Την ίδια όμως ώρα που ο Μητσοτάκης θέτει το δίλημμα «Αυτός ή οι άλλοι», υποβιβάζοντας τις εκλογές σε επίπεδο επιλογής… προϊόντος, ο Αλέξης Τσίπρας στο εκλογικό του δίλημμα στέλνει ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα.

Τοποθετεί στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης όχι τον εαυτό του, αλλά την αδικία που υφίστανται οι απλοί άνθρωποι. Την αδικία από το οικονομικό σύστημα και τους εργασιακούς νόμους της κυβέρνησης Μητσοτάκη που ευνοούν τα πλούσια αφεντικά και αδικούν τους φτωχούς εργαζόμενους, την αδικία από την έλλειψη ελέγχων στην ενεργειακή αγορά που βοηθά τα ολιγοπώλια της ενέργειας να κερδοσκοπούν ασύστολα και να αποκομίζουν υπερκέρδη, την ώρα που οι απλοί άνθρωποι δεν έχουν να ζήσουν, την αδικία που νιώθει ο μέσος πολίτης από την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, του εκπαιδευτικού συστήματος, της δημόσιας γης και του περιβάλλοντος.

Ο Αλέξης Τσίπρας θέτει ακόμη στο επίκεντρο του εκλογικού διλήμματος τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που διογκώνονται εξ αιτίας της άδικης αναδιανομής πλούτου που η κυβέρνηση Μητσοτάκη υλοποιεί, μεταφέροντας πλούτο από τους πολλούς και φτωχούς στους λίγους και πλούσιους.
Θέτοντας στο επίκεντρο του διλήμματος ο Τσίπρας τα προβλήματα, τοποθετεί αυτόματα τον εαυτό του στο ρόλο αυτού που θα υπηρετήσει τον πολίτη για να τα λύσει.

Ενώ λοιπόν το επίδικο των εκλογών για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ο… εαυτός του, όπως προβάλλεται επικοινωνιακά και παρουσιάζεται στον στρεβλό καθρέφτη της κυβερνητικής προπαγάνδας, για τον Αλέξη Τσίπρα το διακύβευμα των εκλογών είναι η δικαιοσύνη παντού και η αντιμετώπιση των ανισοτήτων.

Θα έλεγε κανείς ότι τα δύο διλήμματα μοιάζουν μεταξύ τους όσο η μέρα με τη νύχτα.

Του Μητσοτάκη γιατί βλέπει την πολιτική από την πλευρά της οικονομικής ολιγαρχίας. Βλέπει δηλαδή έναν κόσμο όμορφο, ηθικό, δημοκρατικό και… αγγελικά πλασμένο.

Σε αυτόν τον όμορφο κόσμο, ο Μητσοτάκης δεν βλέπει συγκρούσεις και συμφέροντα, ούτε αδικίες και ανισότητες, αλλά μόνο πρόσωπα με ή χωρίς ικανότητες. Που όμως δεν εξηγεί πως και γιατί αυτά τα πρόσωπα με αυτές τις ικανότητες θα γίνουν χρήσιμα για τον πολίτη και την κοινωνία.

Γιατί ακόμη κι αν ήταν αλήθεια, που δεν είναι, ότι σε προσωπικό επίπεδο ο Μητσοτάκης υπερτερεί του Τσίπρα, γιατί να τον προτιμήσουν οι πολίτες;

Νομίζει δηλαδή ότι οι πολίτες προτιμούν έναν πολύ ικανό, που όμως θα τον καταστρέψει, έναντι ενός λιγότερο ικανού, που όμως έχει καλές προθέσεις και θα προσπαθήσει να τους ωφελήσει;

Δεν υστερεί λοιπόν το δίλημμα του Μητσοτάκη μόνο στο επίπεδο της πολιτικής, αλλά και στο επίπεδο της αποτελεσματικότητας. Γιατί προβάλλοντας με υπερβολικό τρόπο τον εαυτό του, υποτιμά τα προβλήματα που βασανίζουν τους πολίτες.

Το πολύ πολύ που θα σκεφτεί κάποιος που του θέτουν το εκλογικό δίλημμα σε επίπεδο προσώπων, είναι να πει «μωρέ καλός είναι ο Μητσοτάκης, αλλά για τον εαυτό του».

Σε αντίθεση με τον Τσίπρα, ο οποίος υποσχόμενος την επαναφορά της δικαιοσύνης παντού, σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής και συγχρόνως υποσχόμενος την καταπολέμηση των ανισοτήτων, που είναι ένα διεθνές πρόβλημα σήμερα, δείχνει αν μη τι άλλο ειλικρινής, γνώστης των προβλημάτων που πραγματικά απασχολούν τους πολίτες, με ενσυναίσθηση για τον ανθρώπινο πόνο και γι’ αυτό τελικά πολιτικά χρήσιμος και κοινωνικά ωφέλιμος.

Τελικά πες μου το εκλογικό σου δίλημμα να σου πω ποιος είσαι.

Ένα αυτοαναφορικό δίλημμα αξίζει σε έναν αλαζόνα και επηρμένο πολιτικό ηγέτη, γόνο πολιτικής οικογένειας, που αδιαφορεί για τα προβλήματα των πολλών.

Ενώ ένα δίλημμα βαθιά πολιτικό, που επιδιώκει μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική αλλαγή, δείχνει έναν ηγέτη που, αν μη τι άλλο, έχει την πρόθεση να αλλάξει τα πράγματα και να βοηθήσει τη χώρα να πάει μπροστά.