Γούστο τους και καπέλο τους, θα πει κάποιος. Σωστά. Ωστόσο, επειδή δεν έχει περάσει πολύς καιρός, οφείλουμε να θυμίσουμε πως τα ίδια μέσα, όταν ζητούσε εκλογές ο Τσίπρας, είχαν βγει από τα ρούχα τους -μεταφορικώς το λέμε για να μην πάει ο νους σας στο πονηρό μετά την επιμονή ορισμένων πολιτικών να χρησιμοποιούν με μεγάλη συχνότητα τη φράση «στα τέσσερα».
Τον κατηγορούσαν με πύρινα κείμενα και χολερικά σχόλια για απύλωτο λαϊκισμό (η πιο δημοφιλής λέξη για δημοσιολόγους και αντιπολίτευση), αποκαλώντας τον υπονομευτή της πολιτικής ομαλότητας, δυναμιτιστή της οικονομικής σταθερότητας και εξουσιομανή.
Σημείωναν, όπως άλλωστε και ο κ. Μητσοτάκης την ίδια περίοδο, ότι οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις βλάπτουν τη χώρα, αποθαρρύνουν τους επενδυτές και διώχνουν τις καταθέσεις από τις τράπεζες. Σε κάποια φάση (αναφερόμαστε στον Αύγουστο του 2015) είχαν ταχθεί υπέρ του σχηματισμού οικουμενικής κυβέρνησης για να αποτραπεί το έγκλημα των εκλογών.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ισχύει σήμερα γιατί, κατά την άποψή τους, η χώρα διοικείται από την πιο ανίκανη και την πιο επικίνδυνη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος από τη Μεταπολίτευση και μετά, αν και για τον κ. Μητσοτάκη το χρονικό σημείο σύγκρισης είναι «από την απελευθέρωση και μετά» -φαντάζομαι ότι εννοούσε από τους Γερμανούς και όχι από τους Τούρκους.
Μ’ άλλα λόγια, είναι πιο επικίνδυνη και από τις δικτατορικές κυβερνήσεις και από τις κυβερνήσεις στις οποίες οιονεί πρωθυπουργοί ήταν οι πρέσβεις των ΗΠΑ στην Αθήνα. Ας είναι. Συνεπώς, για το καλό της πατρίδας, οι ολετήρες πρέπει να φύγουν πάση θυσία αφού «το κόστος της παραμονής τους είναι μεγαλύτερο από το κόστος της απομάκρυνσής τους».
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Τσίπρας σηκώνει το γάντι, πάει σε εκλογές και τις χάνει -παρακινδυνευμένη εκτίμηση γιατί οι κάλπες, όπως έλεγε ο Χαρ. Φλωράκης, είναι γκαστρωμένες και δεν υπάρχει υπερηχογράφημα για να δούμε το περιεχόμενό τους. Εκείνους που επικαλούνται τις δημοσκοπήσεις ως αψευδή μάρτυρα που επιβεβαιώνει την τάση για ανατροπή των συσχετισμών, τους παραπέμπουμε στην παταγώδη αστοχία των μετρήσεων και εδώ και σε άλλες χώρες. Αλλά αυτή είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια.
Κερδίζει λοιπόν την εκλογική μάχη η Ν.Δ. και καλείται να αναλάβει τη διακυβέρνηση σε συνεργασία με κάποιο άλλο κόμμα, αφού ουδείς, ούτε καν ο αχαλίνωτα αισιόδοξος Αδ. Γεωργιάδης, πιστεύει ότι θα πετύχει αυτοδυναμία. Με ποιο;
Τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον αποκλείσουμε, γιατί ούτε αυτός θα θέλει ούτε όμως και η Ν.Δ. θα επιδιώξει να συνεργαστεί με ένα κόμμα το οποίο, όπως λέει η ηγεσία της, παρέλαβε κράτος (από τον Αντ. Σαμαρά) και θα παραδώσει ερειπιώνα. Το ΠΑΣΟΚ, ή όπως θα λέγεται αν καταλήξουν κάπου οι διεργασίες που είναι σε εξέλιξη στην περιοχή της Κεντρο-αντιαριστεράς, θα προσφερθεί;
Η σημερινή πρόεδρός του λέει ότι με τη Ν.Δ. τη χωρίζει άβυσσος και βεβαίως θυμάται την εκλογική πανωλεθρία που υπέστη το κόμμα της λόγω του νοσηρού εναγκαλισμού με τον ιστορικό αντίπαλο, όπως χαρακτήριζε τη Δεξιά και ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και ο πατέρας της.
Ο χθεσινός αρχηγός του όμως δεν έχει την ίδια γνώμη. Αλλωστε, στόχος ζωής γι’ αυτόν είναι να υποχρεώσει τον Τσίπρα να γονατίσει μπροστά του σε δημόσια θέα συντετριμμένος και να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη. Αυτός μάλλον δεν θα έχει αντίρρηση για μια επανάληψη του ίδιου έργου. Είναι άγνωστο πάντως πόσοι από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα τον ακολουθήσουν αν αποφασίσει να τραβήξει τον δικό του δρόμο.
Οι ΑΝ.ΕΛΛ. δεν θα προσκληθούν, αλλά το Ποτάμι θα δεχτεί πρόσκληση για να συμπράξει. Θα ανταποκριθεί; Δυσκολεύομαι να προβλέψω. Εχει σημασία πάντως να πούμε ότι το βασικό σημείο αναφοράς για την πολυρευματική Κοινοβουλευτική Ομάδα του είναι ο αντι-συριζαϊσμός.
Αλλά ας κάνουμε κι αυτήν την υπέρβαση κι ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε δεξιά για τον κ. Μητσοτάκη και καταφέρνει να συγκροτήσει κυβέρνηση συνεργασίας. Αφελής δεν είναι. Ξέρει τι θα κληθεί να διαχειριστεί, ξέρει καλύτερα από πολλούς ότι το προσωπικό του κόμματός του έχει προ πολλού χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία, όπως επίσης ξέρει πως οι δανειστές δεν πρόκειται να κάνουν σκόντο στις απαιτήσεις τους επειδή ταιριάζουν τα χνότα τους.
Θα βρεθεί λοιπόν σύντομα με την «αδαή πλειοψηφία» (δικός του ο όρος) απέναντί του και μάλιστα πολύ θυμωμένη. Αρα, γιατί να θέλει να κυβερνήσει τώρα; Μήπως γιατί είναι υπεύθυνος πολιτικός και βάζει το συμφέρον του έθνους πάνω από το συμφέρον της παράταξης;
Μπαγιάτικο επιχείρημα, μυρίζει μούχλα. Τότε; Δεν θέλει εκλογές, πιέστηκε από τους σκληρούς του κόμματός του να τις ζητήσει γνωρίζοντας ότι ο Τσίπρας δεν θα ανταποκριθεί. Αν υποψιαζόταν το αντίθετο, δεν θα έβγαινε από το στόμα του η συγκεκριμένη λεξούλα. Είπαμε, δεν είναι αφελής. Απλώς δεν ελέγχει το κόμμα του.
