Σε οποιαδήποτε σοβαρή δημοκρατική χώρα θα είχε προκύψει μείζον πολιτικό θέμα. Οι προσωπικές απόψεις του κάθε δημοσιογράφου είναι γούστο του και καπέλο του και σε όποιον αρέσουν.

Ο Α. Δοξιάδης δεν έχει κανένα δικαίωμα να υποδεικνύει την απόλυση κανενός από την εφημερίδα στην οποία εργάζεται, πολύ περισσότερο τώρα που ανέλαβε και κρατική θέση. Αυτά από πλευράς δεοντολογίας.

Από πλευράς ουσίας: Μιας και τώρα, θέλουμε - δεν θέλουμε, τον κ. Δοξιάδη τον πληρώνουμε από τους φόρους μας, έχουμε δικαίωμα να του κάνουμε εμείς υποδείξεις. Θα του συνιστούσαμε λοιπόν να ασχοληθεί λίγο με τα χαστούκια που έφαγαν ο ίδιος και η κ. Αγαπηδάκη από τη Διεθνή Αμνηστία για όσα ισχυρίστηκαν σχετικά με το καθεστώς προστασίας των ασυνόδευτων παιδιών στη χώρα μας.

Τρεις μέρες έχουν καθίσει στην καρέκλα και έχουν ήδη εκτεθεί. Πάει πολύ να πουλάει τσαμπουκά κι από πάνω ο κ. Δοξιάδης. Και αν έχει πρόβλημα με το ύφος οποιουδήποτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ας μελετήσει λίγο τις παλαιότερες αναρτήσεις της νέας του προϊσταμένης, που βρίθουν πολιτικού πολιτισμού.

Το μείζον πρόβλημα εδώ όμως είναι ο καθεστωτισμός. Ο Α. Δοξιάδης υποδεικνύει απολύσεις επειδή αφεντικό της συγκεκριμένης εφημερίδας είναι ο Β. Μαρινάκης. Σου λέει εξουσία είμαστε τώρα, Βαγγέλη, μην είσαι τόσο ανεκτικός. Εμείς είμαστε το κράτος.

Περίσσεψε η καθεστωτική μαγκιά. Είστε σίγουρα φιλελεύθερος;