Στο παράδειγμα του Χυτηρίου, τόσο ο ελληνικός τύπος, όσο και η τηλεόραση υπερασπίστηκαν το σκηνοθέτη και το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση. Η χρυσαυγίτικη κινητοποίηση καταδικάστηκε και η παράσταση συνεχίστηκε κανονικά, χάρη βεβαίως στην επιμονή των συντελεστών και στην ενεργοποίηση της αριστεράς.
Εντελώς διαφορετική ήταν η περίπτωση των βασανιστηρίων στη ΓΑΔΑ, που σε πρώτο χρόνο αγνοήθηκαν εντελώς από όλα τα μεγάλα Μέσα. Τύπος και τηλεόραση περίμεναν την Guardian για να τολμήσουν να αναφέρουν το περιστατικό. Στη συνέχεια, και παρά το θόρυβο που είχε προκληθεί, τα Μέσα εστίασαν στη στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην εφημερίδα, στο αν θα γίνει η μήνυση από τον Δένδια κ.ο.κ, ενώ οι μαρτυρίες των βασανισθέντων και τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής έκθεσης δεν έτυχαν ανάλογης προσοχής (και προβολής). Η σωματική ακεραιότητα όσων υπέστησαν την αστυνομική βία, η υγεία και η αξιοπρέπειά τους κρίθηκαν ανάξιες προστασίας. Αφού το κράτος διοικεί ως άκρο, η θεωρία των άκρων δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί, άρα εγκαταλείπεται.
Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε με ποιο κριτήριο τα Μέσα και οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι επιλέγουν ποιο δικαίωμα χρήζει υπεράσπισης και ποιο όχι. Και το κριτήριο αυτό σχετίζεται με το ποιος είναι κάθε φορά ο φορέας του δικαιώματος και ποιος είναι αυτός που το προσβάλλει.
Στην περίπτωση του Χυτηρίου, φορέας του δικαιώματος ήταν καλλιτέχνες και αμφισβητίες του η Χρυσή Αυγή και κάποιοι διαμαρτυρόμενοι χριστιανοί. Στην περίπτωση των βασανισμών, φορείς των δικαιωμάτων είναι άνθρωποι που τοποθετούν τον εαυτό τους στο αντιφασιστικό κίνημα και τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ενώ αμφισβητίας η ελληνική αστυνομία, καθώς παραβιάζει τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά τους που θεσμικά οφείλει να περιφρουρεί.
Αν για την ελληνική φιλελεύθερη διανόηση η προστασία της τέχνης είναι αυτονόητη, η ανάδειξη του ζητήματος των βασανισμών θέλει συζήτηση. Πρώτον, κατά πόσο το αντιφασιστικό κίνημα και οι συμμετέχοντες σε αυτό χρήζουν δημόσιας προστασίας; Και δεύτερον, κατά πόσο οι αντιφασίστες «επιτρέπεται» να αρθρώνουν λόγο ενάντια σε πρακτικές που εκδηλώνονται στους κρατικούς μηχανισμούς;
Όσον αφορά το πρώτο, το αντιφασιστικό κίνημα (το κίνημα εν γένει, και όχι μόνο οι συγκρουσιακές πρακτικές του) δεν εμπίπτει στις ιεραρχήσεις της φιλελεύθερης ευαισθησίας. Προσδιοριζόμενο από την πραγματικότητα της φασιστικής απειλής, αποτελούμενο όχι γενικώς από «δημοκράτες» αλλά από κομμουνιστές και αναρχικούς, υιοθετώντας ακόμα και πρακτικές βίας, τοποθετείται στο ένα από τα δύο άκρα. Υπεράσπιση ακόμα και των στοιχειωδών δικαιωμάτων των αντιφασιστών σημαίνει για τους φιλελεύθερους υπεράσπιση του ενός άκρου. Στο βαθμό που ζητούμενο είναι ο συμψηφισμός φασισμού-αριστεράς (ζητούμενο, και μαζί έδαφος για την ανάδυση ενός αυταρχικού κράτους ικανού να αντιμετωπίσει και τα δύο άκρα), δεν υπάρχει χώρος για ευαισθησίες.
Επιπλέον αφού η κυρίαρχη ιδεολογία πριμοδοτεί τη δημιουργία ενός αυταρχικού κράτους, πώς θα μπορούσε ένας χώρος στρατευμένος στην ίδια υπόθεση, να αναπτύξει λόγο που θα καταδικάζει έναν από τους πυλώνες του αυταρχικού κράτους, την αστυνομία. Η ενασχόληση με την υπόθεση θα είχε ως αποτέλεσμα όλος ο κόσμος να μάθει ότι οι Δελτάδες έδρασαν μαζί με τους χρυσαυγίτες, ότι εκδικήθηκαν στη ΓΑΔΑ όσους τόλμησαν να επιτεθούν στους ναζιστές, ότι στην αστυνομία υπάρχουν πια οργανωμένοι και αυτονομημένοι πυρήνες της Χρυσής Αυγής και όχι απλοί ψηφοφόροι. Η πολλή ευαισθησία γύρω από την ωμή παραβίαση δικαιωμάτων, θα έκανε κατανοητό ότι το κράτος ολοένα και περισσότερο υιοθετεί χαρακτηριστικά του ενός άκρου, προκειμένου να οριοθετήσει την αριστερά.
Οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι μας μαθαίνουν τις περιστάσεις στις οποίες τα στοιχειώδη δικαιώματα όχι απλά δεν είναι άξια υπεράσπισης, αλλά αποτελούν πρόβλημα που πρέπει να κρυφτεί από τη δημοσιότητα με κάθε κόστος. Όταν χρειάζεται να στηθεί μία αφήγηση γύρω από το αντιφασιστικό κίνημα και το υπό διαμόρφωση κράτος, τα δικαιώματα όσων ανήκουν στο πρώτο, επιχειρώντας να μπλοκάρουν την αυταρχοποίηση του δεύτερου, θα βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα.
Ας μη ζητάμε όμως υπερβολικά πράγματα από τους φιλελεύθερους. Σε λίγο καιρό θα πρέπει να δικαιολογήσουν και τα επόμενα, «τελευταία και πιο αναγκαία από ποτέ», οικονομικά μέτρα. Περιέργως, η οικονομία έγινε και γι’ αυτούς καθοριστική, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση. Με βασανιστήρια θα ασχολούμαστε τώρα…
Πηγή:
Red NoteBook
