Δεκατέσσερα χρόνια μετά, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη πλημμύρισαν από χιλιάδες διαδηλωτές κατά της αστυνομικής βίας. Δεκατέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, ένα 16χρονο παιδί χαροπαλεύει έπειτα από τη δολοφονική επίθεση των αστυνομικών που τον καταδίωξαν και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι γιατί δεν πλήρωσε 20 ευρώ βενζίνη.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, λες και δεν άλλαξε τίποτα. Κι όμως, άλλαξαν τόσα πολλά. Μεσολάβησαν δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις από αστυνομικά πυρά. Το 2008 φαντάζει μακρινό, αλλά είναι μόλις χθες.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο υφέρπων κοινωνικός φασισμός έγινε πολιτικός, σχηματοποιήθηκε, απέκτησε πρόσωπο και σήμερα έγινε καθεστώς. Εμφανίστηκε στην αυγή της κρίσης και των μεγάλων πολιτικοκοινωνικών αλλαγών. Έπαψε να είναι αθέατος και να περνάει λαθραία σε φτωχογειτονιές, στους ανήλιαγους δρόμους, σε ξεχασμένες γειτονιές. Στήθηκε στα πόδια του, άρθρωσε λόγο εκεί που οι φωνές τής απελπισίας και της αγανάκτησης δυνάμωναν.
Οχι βέβαια, δεν συντάχθηκε μαζί τους, κινήθηκε λόγω και έργω απέναντί τους. Διέβλεψε όμως το κενό, εισχώρησε στις αραιές διαστρωματώσεις μιας κοινωνίας που άρχιζε να μεταλλάσσεται, απέκτησε όνομα. Έδωσε νόημα μετουσιώνοντας τις αγωνίες μιας μεσαίας τάξης αλλά και τις φοβίες όσων δεν είχαν να χάσουν και πολλά, προσφέρθηκε να προστατεύσει την αστική Δημοκρατία από τους μπαχαλάκηδες, έδωσε συγχωροχάρτι πραγματικό στον Κορκονέα, έφτιαξε πολιτικό αφήγημα υπεράσπισης μιας εγκληματικής πράξης και αποτρόπαιης δολοφονίας.
Εδωσε πολιτικό άλλοθι στα ξέφτια μιας πολιτικής τάξης που κατέρρεε με πάταγο. Όπλισε έκτοτε το χέρι και το όπλο κάθε φανατισμένου (και ανεκπαίδευτου) αστυνομικού, διαμόρφωσε αντίλογο υπεράσπισης μιας δολοφονικής πράξης, έβαλε στην ίδια ευθεία ένα πλημμέλημα και την αφαίρεση της ίδιας της ζωής όταν το πρώτο παραβιάζεται.
Και μετά κοίταξε ψηλότερα. Αφού έσωσε τον παλιό κόσμο, πήρε ρόλο πρωταγωνιστικό.
Και σήμερα είναι παντού μπροστά μας. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε όλες τις εκπομπές, στα δελτία ειδήσεων, στα σόσιαλ μίντια. Διαφημίζεται ως πετυχημένος, είναι το πρόσωπο της Παιδείας και του πολιτισμού, είναι οικονομικός παράγοντας. Είναι παντού μπροστά μας.
Χρειάστηκαν μόλις δεκατέσσερα χρόνια από το 2008. Θα χρειαστούν ίσως πολλά περισσότερα αν δεν τον αναγνωρίσουμε όπως ακριβώς είναι, αν πρώτα δεν παραδεχθούμε την ήττα μας.
