Φυ­σι­κά, κάθε απερ­γία, κάθε δι­καί­ω­μα και κάθε κα­τά­κτη­ση του κάθε κλά­δου είναι υψί­στης ση­μα­σί­ας και για όλους τους υπό­λοι­πους. Η μάχη για την Κυ­ρια­κή ξε­χω­ρί­ζει ωστό­σο. Ξε­χω­ρί­ζει ως ση­μείο συ­νά­ντη­σης δια­φο­ρε­τι­κών κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των, αφού πα­ράλ­λη­λα με την επί­θε­ση στην ερ­γα­σία απο­τε­λεί και όχημα κυ­ριαρ­χί­ας των με­γά­λων αλυ­σί­δων στην αγορά, θε­σμί­ζο­ντας μια εντα­τι­κο­ποί­η­ση την οποία δεν μπο­ρούν να πα­ρα­κο­λου­θή­σουν οι πολύ μι­κρές επι­χει­ρή­σεις. Ξε­χω­ρί­ζει όμως ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο ως ση­μείο συ­μπύ­κνω­σης των βιο­πο­λι­τι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κυ­ριαρ­χί­ας, ως λο­γι­κής από­λη­ξης του κα­πι­τα­λι­στι­κού φα­ντα­σια­κού πα­ρα­γω­γής και κα­τα­νά­λω­σης.

Η απορ­ρύθ­μι­ση της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας, η ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και η ερ­γα­σια­κή επι­σφά­λεια, απο­τε­λούν στα­θε­ρή επι­λο­γή των ευ­ρω­παϊ­κών ελίτ ήδη από τη δε­κα­ε­τία του ’90, πολύ πριν την ευ­και­ρία ανα­δια­νο­μής υπέρ του κε­φα­λαί­ου που πα­ρου­σιά­στη­κε με την κρίση του 2007. Σε μια προ­σπά­θεια κα­τα­νό­η­σης των συ­νε­πειών για την κα­θη­με­ρι­νή ζωή αλλά και για προ­πα­γαν­δι­στι­κούς λό­γους, αρ­χι­κά το ιτα­λι­κό και το γαλ­λι­κό κί­νη­μα είχαν μά­λι­στα πε­ρι­γρά­ψει αυτόν τον τύπο ερ­γα­ζο­μέ­νου ως νέο υπο­κεί­με­νο. Και στα ελ­λη­νι­κά χρη­σι­μο­ποιεί­ται ο όρος «πρε­κα­ριά­το». Είναι αλή­θεια ότι ο «προ­λε­τά­ριος» ως έν­νοια είναι έτσι κι αλ­λιώς εκεί­νος που δεν έχει τί­πο­τε, και από αυτή την άποψη πε­ριτ­τεύ­ει ίσως να μι­λά­με για «πρε­κα­ριά­το». Είναι αλή­θεια ότι θα μπο­ρού­σα­με να μι­λά­με απλώς για υπο­χώ­ρη­ση των συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας, για επι­στρο­φή στον 19ο αιώνα, όπως λέ­γε­ται συχνά. Από την άλλη όμως, με τον τρόπο αυτό θα χά­να­με το νέο μέσα στο πα­λαιό, τις ει­δι­κές συν­θή­κες και τους συ­γκε­κρι­μέ­νους πα­ρά­γο­ντες, τις τε­χνο­λο­γι­κές και κοι­νω­νι­κές, τις ιστο­ρι­κές πα­ρα­μέ­τρους που δια­φο­ρο­ποιούν τις ση­με­ρι­νές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας αλλά και τα στρώ­μα­τα και τις κοι­νω­νι­κές ομά­δες με­τα­ξύ τους. Αδυ­να­τού­με έτσι να κα­τα­λά­βου­με πώς και γιατί ένα μέτρο δεν συ­να­ντά τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις που θα πε­ρι­μέ­να­με, παρά τη συμ­βο­λι­κή του ση­μα­σία και τις έξυ­πνες κα­μπά­νιες.

Δυ­στυ­χώς ή ευ­τυ­χώς, ο αγώ­νας για την Κυ­ρια­κά­τι­κη Αργία είναι πρώτα αγώ­νας των «πρε­κά­ριων», των «επι­σφα­λών», νέων, γυ­ναι­κών, με­τα­να­στών, υπα­μει­βό­με­νων, ανα­σφά­λι­στων, χωρίς στα­θε­ρή επαγ­γελ­μα­τι­κή ταυ­τό­τη­τα, χωρίς πι­θα­νό­τη­τες επαγ­γελ­μα­τι­κής ανέ­λι­ξης και, αυτό που μας εν­δια­φέ­ρει εδώ, ερ­γα­ζό­με­νων που δεν προ­σεγ­γί­ζουν τη με­σαία τάξη ει­σο­δη­μα­τι­κά και που δεν σχε­τί­ζο­νται πο­λι­τι­σμι­κά, ορ­γα­νω­τι­κά και πο­λι­τι­κά με την πα­ρα­δο­σια­κή ερ­γα­τι­κή τάξη και τα δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κά στρώ­μα­τα. Είναι αγώ­νας των πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νων, που πα­ρά­γει μα­ζι­κά το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο υπό­δειγ­μα. Για να το κά­νου­με λιανά, ενώ θα βρού­με στο κοι­νο­βού­λιο μια σειρά από ερ­γα­ζό­με­νους σε το­μείς όπως η υγεία και η εκ­παί­δευ­ση, δεν θα βρού­με καμιά πω­λή­τρια και κα­νέ­ναν ντε­λι­βε­ρά. Αυτή η ει­κό­να γε­νι­κό­τε­ρης υπο­εκ­προ­σώ­πη­σης και πλή­ρους επι­σφά­λειας, αυτή η έλ­λει­ψη δι­καιω­μά­των και «φωνής», πα­ρα­πέ­μπει εν μέρει στην έν­νοια του παρία –αν θέ­λου­με ανα­φο­ρά στο ρω­μαϊ­κό πα­ρελ­θόν για να βά­λου­με μια τάξη στις δια­κρί­σεις- και όχι στον ρω­μαίο πο­λί­τη χωρίς ιδιο­κτη­σία -που δια­τη­ρεί ωστό­σο δι­καιώ­μα­τα–, από όπου αντλεί ο Μαρξ την έν­νοια του προ­λε­τά­ριου. Αυτή η πα­ρα­τή­ρη­ση ελ­πί­ζω να φω­τί­ζει λίγο και τον τύπο κοι­νω­νι­κής με­τα­βο­λής που συ­ντε­λεί­ται και συμ­βο­λί­ζε­ται από την κα­τάρ­γη­ση της Κυ­ρια­κά­τι­κης Αρ­γί­ας, αλλά και τους λό­γους για τους οποί­ους δεν συ­να­ντά τη γε­νι­κή κα­τα­κραυ­γή.

Στο επί­πε­δο τώρα της δια­χεί­ρι­σης της ζωής και του θα­νά­του, στο επί­πε­δο τηςβιο­πο­λι­τι­κής, η κα­τάρ­γη­ση της Κυ­ρια­κά­τι­κης Αρ­γί­ας έρ­χε­ται να υπο­γραμ­μί­σει ότι το ο τύπος αυτός ερ­γα­ζό­με­νου, ο τύπος αυτός αν­θρώ­που, δεν προ­βλέ­πε­ται να έχει οι­κο­γε­νεια­κή ζωή και άρα οι­κο­γέ­νεια. Γε­νι­κό­τε­ρα η ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία, οι χα­μη­λές έως ανύ­παρ­κτες αμοι­βές, η κα­τάρ­γη­ση της σύ­ντα­ξης στην πράξη, τα ωρά­ρια λά­στι­χο και η υπε­ρερ­γα­σία, υπο­δει­κνύ­ουν την πα­ραί­τη­ση από το εν­δια­φέ­ρον για την ανα­πα­ρα­γω­γή ενός ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού που βρί­σκε­ται εν αφθο­νία. Μοιά­ζει να αμ­φι­σβη­τεί­ται η δια­λε­κτι­κή σχέση κε­φα­λαί­ου -ερ­γα­σί­ας. Κα­νέ­να από τα δύο δεν έχει πια ανά­γκη το άλλο και παίρ­νου­με μέρος σε μια γυμνή πάλη.

Τέλος, η κα­τα­νά­λω­ση τις Κυ­ρια­κές απο­τε­λεί στιγ­μή ολο­κλή­ρω­σης της αποι­κιο­ποί­η­σης του φα­ντα­σια­κού από την οι­κο­νο­μία. Το πα­ρα­γω­γι­κό κτή­νος συ­μπλη­ρώ­νε­ται από το κα­τα­να­λω­τι­κό κτή­νος. Η ανά­πτυ­ξη, ως ανέ­φι­κτος πλέον οι­κο­νο­μι­κός στό­χος, που εξυ­πη­ρε­τεί πά­ντο­τε μειο­ψη­φί­ες, βγαί­νει από τα κεί­με­να των πο­λι­τι­κών ταγών για να κα­τα­δυ­να­στεύ­σει την κα­θη­με­ρι­νή ζωή συ­ντε­λώ­ντας μια σχε­δόν αν­θρω­πο­λο­γι­κή κα­τα­στρο­φή.  Στο όνομα της ανά­πτυ­ξης, όλος ο χρό­νος πρέ­πει να είναι χρό­νος πα­ρα­γω­γής και κα­τα­νά­λω­σης.

Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι η απο­τε­λε­σμα­τι­κή στάση είναι η νο­σταλ­γία της Κυ­ρια­κής ως στιγ­μής ανα­πα­ρα­γω­γής της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης, δη­λα­δή ως ορ­γα­νι­κής στιγ­μής του κύ­κλου πα­ρα­γω­γή-κα­τα­νά­λω­ση του animal laborans, η νο­σταλ­γία της νε­ω­τε­ρι­κής κρα­τι­κής ρύθ­μι­σης της ζωής απέ­να­ντι στη με­τα­νε­ω­τε­ρι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη απο­ρύθ­μι­ση, η κυ­ρια­κά­τι­κη λει­τουρ­γία στην Εκ­κλη­σία της ενο­ρί­ας αντί για την επί­σκε­ψη στο mall.  Δεν είναι τυ­χαίο που οι Κα­τσι­μι­χαί­οι μι­σούν τις Κυ­ρια­κές και τα Υπό­γεια Ρεύ­μα­τα τις Κυ­ρια­κές αρ­γο­πε­θαί­νουν.  Διεκ­δι­κού­με τις Κυ­ρια­κές μας όπως διεκ­δι­κού­με και όλες τις μέρες και τις ώρες της ζωής, διεκ­δι­κού­με τη ζωή αντί για την επι­βί­ω­ση. Κι αυτή την Κυ­ρια­κή δεν ψω­νί­ζου­με, πάμε στα πάρκα και στις πα­ρα­λί­ες, στις πλα­τεί­ες και στα μου­σεία. Ναι, στα μου­σεία, εκεί που ανή­κει η εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο.