«Μήπως βλέπουν την διαφορά αλλά  για λόγους αυτοσυντήρησης, ψυχολογίας, επαναστατικής υπεροψίας, προχωρούν στην πρακτική αυτή» συνεχίζει; Μακάρι να ήταν έτσι  σύντροφε , αλλά τελικά  δεν είναι έτσι. Ο λόγος είναι βαθύτερος και κρατάει εδώ και χρόνια. Εχει να κάνει  με την πορεία και  το πολιτικό άλμα του ΣΥΡΙΖΑ. Με την μετατροπή του 4% σε κυβέρνηση.  Από την προσπάθεια της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ να εξαφανιστούν από την πολιτική ζωή  οι «οπορτουνιστές» - αρχικά ο «Συνασπισμός» και κατόπιν  ο ΣΥΡΙΖΑ- τους προέκυψε ένας πανίσχυρος  ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικός εφιάλτης. Εφιάλτης που παραμένει στον Περισσό όσο ο ΣΥΡΙΖΑ με το 32% είναι όχι μόνο  το ισχυρότερο αριστερό κόμμα στην Ευρώπη αλλά δημιουργεί  και  τις προυποθέσεις να επανέλθει στην κυβερνητική εξουσία.

  Ας το καταλάβουμε. Αιτία για την στάση «τι Τσίπρας, τι Μητσοτάκης» είναι η αντί-ΣΥΡΙΖΑ υστερία της ηγεσίας. Μία υστερία , ένα πρωτοφανές  μένος  που εμπόδιζε για χρόνια και θα εξακολουθεί να εμποδίζει τα αυτονόητα όπως η κοινή δράση σε μία σειρά κρίσιμα ζητήματα ακόμα και σε αυτά  που υπάρχει έδαφος συνεργασίας.  Δυστυχώς η ηγεσία του ΚΚΕ θα αποφύγει την όποια  συνεννόηση και τον ελάχιστο κοινό βηματισμό  με τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο στο κοινοβούλιο όσο και στους αγώνες. Για την προστασία της πρώτης κατοικίας, για τον εργασιακό μεσαίωνα που προωθεί ο Μητσοτάκης, για το προσφυγικό, για τα ζητήματα της δημοκρατίας που δοκιμάζεται, για την απόκρουση του οδοστρωτήρα της Δεξιάς, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για κοινή δράση θα συναντήσουν τον «επαναστατικό» μοναχικό δρόμο του ΚΚΕ. 

Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Το να φύγει ο Μητσοτάκης από την εξουσία δεν τους πολυενδιαφέρει και τόσο. Ο Τσίπρας να μην ξανάρθει. Αυτό είναι το μέλημά  τους. Σε ορισμένους ίσως φανεί υπερβολικό αυτό. Μακάρι οι εξελίξεις να με διαψεύσουν. Θα είναι μια ευχάριστη διάψευση. Γιατί είναι κρίμα, ιδιαίτερα για όλους εμάς που αγωνιστήκαμε για δεκαετίες μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ , να βλέπουμε αυτό  το πραγματικά ένδοξο ιστορικά  κόμμα να επιβεβαιώνει συνεχώς την τραγωδία του.