«Δεν πάει άλλο. Απεργία μέχρι τέλους. Δουλεύουμε μέσα σε άθλιες συνθήκες, με άθλια μεροκάματα και η εργοδοσία θέλει να μας εξαθλιώσει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον αγώνα μας»

Με αυτά τα λόγια μας «συστήθηκαν» πριν από 7 περίπου μήνες οι εργαζόμενοι της Ελληνικής Χαλυβουργίας, που αποφάσισαν να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας, αντιστεκόμενοι στους εκβιασμούς και τις αντεργατικές μεθοδεύσεις της εργοδοσίας.

Συγκεκριμένα, παρά το γεγονός ότι η επιχείρηση αύξησε, σε μεγάλο βαθμό μάλιστα, την παραγωγή της (καθώς από 194.600 τόνους σιδήρου το 2009, η επιχείρηση παρήγαγε 231.000 τόνους το 2010 και πάνω από 266.000 τόνους το 2011), η εργοδοσία, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, επιδίωξε να αυξήσει τα κέρδη της στις πλάτες των εργαζομένων, ακολουθώντας μια πολιτική ραγδαίας υποβάθμισης των αμοιβών και των συνθηκών εργασίας (δεν είναι, εξάλλου, μυστικό ότι ο απαρχαιωμένος εξοπλισμός της επιχείρησης οδήγησε σε θανατηφόρο ατύχημα τον Οκτώβριο του 2010, οπότε και τραυματίστηκαν τέσσερα άτομα, ο ένας δε εξ΄αυτών, ο Γιώργος Τσιακαράκης, έχασε τη ζωή του). Ταυτόχρονα, η εταιρία προχώρησε σε μαζικές απολύσεις όσων αρνήθηκαν την εκβιαστική πρόταση να μετατραπεί η σύμβασή τους σε σύμβαση μερικής απασχόλησης.

Στη Γενική τους Συνέλευση οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία να μην υποκύψουν στην εργοδοτική τρομοκρατία, αλλά να προχωρήσουν σε απεργία. Μάλιστα, παρά την επίθεση που εξαπολύθηκε από την εταιρία με εξώδικα και ανακοινώσεις, οι εργαζόμενοι έμειναν πιστοί στον αγώνα τους. Και συνέχισαν για πολλές μέρες, για πολλούς μήνες, έχοντας στο πλάι τους αλληλέγγυους (μέχρι Δανοί εργάτες συγκέντρωσαν χρήματα για τους απεργούς του Ασπροπύργου!). «Έχω έξι ανήλικα παιδιά και αφού μπορώ εγώ να συνεχίσω να αγωνίζομαι, μπορούμε όλοι μας», είπε ένας μεταλλεργάτης, δείχνοντας πόσο αποφασισμένοι ήταν να δώσουν αυτό τον αγώνα αξιοπρέπειας.

Στις 5 Ιουνίου, μετά από 220 ημέρες απεργίας, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών κήρυξε παράνομη «μια απεργία σύμβολο για όλη την εργατική τάξη της χώρας», όπως κατήγγειλε το σωματείο Χαλυβουργών. Το δικαστήριο οδηγήθηκε σ' αυτή την απόφαση εξαιτίας του γεγονότος ότι η απόφαση για την έναρξη της απεργίας δεν ελήφθη με μυστική απόφαση και δεν τηρήθηκε η 24ωρη προθεσμία προειδοποίησης, όπως ορίζει ο ν. 1264/1982· δεν αμφισβητήθηκε, ωστόσο, το δίκαιο των αιτημάτων των απεργών. «Εμείς συνεχίζουμε τώρα πιο αποφασιστικά και ενωμένα την απεργία μας. Με την τελευταία απόφαση της συνέλευσής μας έχουμε στείλει στα σκουπίδια και το τελευταίο επιχείρημα της εργοδοσίας, ψηφίζοντας με μυστική ψηφοφορία, όπου 204 ψήφισαν υπέρ της συνέχισης με 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες και 42 κατά», σημείωσαν σε ανακοίνωσή τους οι Χαλυβουργοί, μετά την έκδοση της δικαστικής απόφασης. Την Τετάρτη 6 Ιουνίου, απεργοί και αλληλέγγυοι βρέθηκαν και πάλι στην είσοδο του κτιρίου της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο, όπου σημειώθηκαν εντάσεις με απεργοσπάστες που ήθελαν να εργαστούν. Οι Χαλυβουργοί, όμως, έχουν γίνει πια μία γροθιά και τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τους σταματήσει..

Εδώ και μήνες οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας αντιστέκονται στη νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά της εργασίας και δίνουν έναν αγώνα αξιοπρέπειας με πολλαπλούς αποδέκτες. Θυσιάζουν το μισθό τους και αγωνίζονται όχι μόνο για να αποτρέψουν τις μισθολογικές μειώσεις ούτε μόνο για να επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι συνάδελφοί τους, αλλά παλεύουν για όλους μας. Για το δικαίωμά μας στην εργασία με αξιοπρέπεια, για να είναι οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη του κάθε εργοδότη.