"Είμαστε όλοι χρυσαυγίτες"! Αυτό υποστήριξαν ορισμένοι, όπως ο Γρ. Βαλλιανάτος, αλλά και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Τατσόπουλος. Έσπευσαν, βεβαίως, να διευκρινίσουν "για μια μέρα". Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, ανέλαβε να εξηγήσει την ιστορική προέλευση του συνθήματος, δίνοντας την εντύπωση ότι αναζητά πολιτική νομιμοποίηση. Έσπευσε να υιοθετήσει την αναλογία με την ιστορική ρήση του Αμερικανού προέδρου Κένεντι, όταν εκείνος είχε μιλήσει σε ανοιχτή συγκέντρωση στο Δυτικό Βερολίνο για να καταγγείλει το Τείχος και να εκφράσει την αλληλεγγύη του "ελεύθερου κόσμου" στον υπό καθεστώς σοβιετικής περικύκλωσης γερμανικό πληθυσμό του Δυτικού Βερολίνου.

Η ιστορική φράση, όμως, δεν ήταν ένα εφεύρημα τηλεοπτικής κατανάλωσης, ούτε ένα κελάηδισμα στο Twitter. Ήταν δήλωση ιδεολογικής ταύτισης. Ο ηγέτης του "ελεύθερου κόσμου" δηλώνει ότι προστατεύει το τμήμα του "ελεύθερου κόσμου" που τελούσε υπό ιδιόρρυθμη σοβιετική "κατοχή". Γι' αυτό αυτή η φράση έμεινε στην Ιστορία. Δεν εξατμίστηκε. Οσάκις μάλιστα επανελήφθη τροποποιημένη, διατηρούσε τον ισχυρό πυρήνα της ιδεολογικής ταύτισης. Είκοσι χρόνια μετά, την επομένη του πραξικοπήματος Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία, η ευρωπαϊκή Αριστερά δήλωνε αλληλέγγυα στο Κίνημα της Αλληλεγγύης με τη φράση "είμαστε όλοι Πολωνοί".

Η φράση, λοιπόν, ιστορικά δεν παραπέμπει σε αλληλεγγύη χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό. Διαστρέφεται η έννοιά της όταν τροποποιείται στο σύνθημα "είμαστε όλοι χρυσαυγίτες για μια μέρα". Η Χρυσή Αυγή έσπειρε το πολιτικό μίσος και οργάνωσε τη δολοφονία αδύναμων πολιτών. Τι είδους ταύτιση υποδηλώνεται με το παράδοξο σύνθημα; Δεν αντιλαμβάνονται οι εκ του προχείρου διασκευαστές ιστορικών ρήσεων ότι, άθελά τους, συντελούν στη μετάλλαξη του θύτη σε θύμα;

Αναμφίβολα, η δολοφονία δύο νέων, μελών της Χ.Α., είναι αποτρόπαια και εφιαλτική πράξη. Καταδικάζεται ηθικά και πολιτικά. Πόσο μάλλον που αυτά τα δύο μέλη δεν βαρύνονται με εγκληματικές πράξεις, αλλά εκτελέστηκαν με βάση τη λογική της συλλογικής ευθύνης, δηλαδή έπεσαν θύματα της περιβόητης χιτλερικής αρχής, έστω κι αν οι δράστες ανήκουν, το πιθανότερο, σε εντελώς διαφορετικά ιδεολογικά (;) συμφραζόμενα. Η δολοφονία των δύο νέων χρυσαυγιτών σε τίποτα όμως δεν τους περιβάλλει με το φωτοστέφανο του μάρτυρα. Άλλωστε και οι οικογένειές τους ζήτησαν να μην υπάρξει πολιτική εκμετάλλευση της μνήμης τους. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ταυτίζεται η πολιτική τους παρουσία και η δολοφονία τους με τη διαχρονική δήλωση αλληλεγγύης, που γίνεται στη βάση των αρχών της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού της ζωής των ανθρώπων και της κοινωνικής ισότητας.

Όταν κάποιος δηλώνει ότι "σήμερα είμαστε χρυσαυγίτες" προφανώς έχει άγνοια της Ιστορίας ή, το χειρότερο, θεωρεί ότι οι δολοφονίες συμβαίνουν σε κενό ιστορικού χρόνου, έξω από το εγκληματογόνο πλαίσιο που επιχείρησε να εγκαταστήσει η Χρυσή Αυγή. Και η μετατροπή μιας ιστορικής ρήσης σε φλυαρία ενός άνκορμαν δείχνει επιπλέον ότι ορισμένοι έχουν και άγνοια κινδύνου. Διότι αυτή την περίοδο η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζει τη Δικαιοσύνη και η οποιαδήποτε ταύτιση με τη δραστηριότητά της, έστω και για μια μέρα, έστω και με δύο μέλη της, συνεισφέρει στη σύγχυση και συντελεί στην τεχνική "εξανθρωπισμού" του έργου της.