«Είμαστε αντίθετοι σε αυτή τη λογική αντιμετώπισης ενός έργου τέχνης. Το γυμνό αποτελεί στοιχείο καλλιτεχνικής έκφρασης, δεν είναι χυδαίο ούτε άσεμνο. Λυπόμαστε που δώδεκα χρόνια μετά το Outlook, συζητάμε ακόμα αν είναι προσβλητικό το γυμνό σε ένα σύγχρονο έργο τέχνης. Ας αναλογιστεί ο καθένας μας τι είναι χυδαίο, τι θα έπρεπε να μας ενοχλεί πιο πολύ, η εικόνα γυμνών ανθρώπων που προβάλλονται σε ένα τοίχο πάρκινγκ της πλατείας Κλαυθμώνος ή η καθημερινότητα εξαθλιωμένων ανθρώπων που ζουν στην κάτω μεριά της πλατείας», αναφέρει σε ανακοίνωση της η Στέγη Τεχνών και Γραμμάτων.
«Πώς κρίνεται τι είναι επιτρεπτό και τι όχι; Αυτό που πρέπει να συζητηθεί είναι πώς οριοθετείται το άσεμνο σε ένα έργο τέχνης. Γιατί αφορά μόνο τη σύγχρονη τέχνη και δεν υπάρχει κανένα αντίστοιχο θέμα προσβολής δημοσίας αιδούς σε αρχαία ή αναγεννησιακά έργα; Είναι καιρός πια να συζητήσουμε για την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης στον δημόσιο χώρο», καταλήγει η ανακοίνωση.
Stills του Kris Verdonck
Γυμνοί γίγαντες, εγκλωβισμένοι σε ασφυκτικά περιβάλλοντα, στοιχειώνουν την Αθήνα. Η πόλη γίνεται σκηνικό και οι τοίχοι χαρακτηριστικών κτιρίων της μετατρέπονται σε ιδανικούς καμβάδες για τις μνημειώδεις «ζωντανές τοιχογραφίες» του Κρις Βερντόνκ.
Η βασική ιδέα για τα Stills που ο Κρις Βερντόνκ δημιούργησε ειδικά για την Αθήνα είναι οι Καρυάτιδες. «Πρόκειται κυρίως για περήφανους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που συχνά υποστηρίζουν την ιδεολογία μιας συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής, παγωμένοι σε μια θέση προσπάθειας, με τους μυς σε μεγάλη ένταση. Μερικές φορές είναι μισά πλάσματα, κατά το ήμισυ άνθρωποι και κατά το ήμισυ κτίρια, γίγαντες ή λεπτομέρειες, αλλά πάντα είναι απλώς το ντεκόρ της καθημερινής μας ζωής. Στα Stills, οι χαρακτήρες που προβάλλονται δεν είναι τόσο ηρωικοί· είναι καθημερινοί άνθρωποι σαν εσάς κι εμένα, που αμφιβάλλουν για την ιδεολογία.», δηλώνει ο δημιουργός.
Αρχικός προορισμός των Stills, των βιντεοπροβολών ή, μάλλον, των ζωντανών τοιχογραφιών που δημιουργεί από το 2006 ο αβάν-γκαρντ Βέλγος δημιουργός Κρις Βερντόνκ (γενν. 1974), ήταν τα ηγεμονικά, σαν μαυσωλεία, κτίρια που χτίστηκαν επί Μουσολίνι έξω από τη Ρώμη, προκειμένου να υμνήσουν το φασιστικό ιδεώδες.
Ολόγυμνες ανθρώπινες φιγούρες κολοσσιαίου μεγέθους, εγκιβωτισμένες σε υπερβολικά στενούς χώρους, προβάλλονται στην πρόσοψη χαρακτηριστικών κτιρίων της πόλης. Ασφυκτιούν, σαν ηττημένοι Άτλαντες, κάτω από το βάρος των τοίχων, της πόλης, του κόσμου, της Μνήμης, της Ιστορίας. Αργοσαλεύουν και αναρριγούν μέσα στην αναπόδραστη συνθήκη ανελευθερίας τους – ενίοτε μουρμουρίζουν, σαν μόνη παρηγοριά, μελωδίες από τις βαγκνερικές όπερες... Η εικόνα είναι εμβληματική και πολύσημη.
Οι «γίγαντες» του Βερντόνκ μπορούν να ιδωθούν μέσα από δεκάδες οπτικές – είναι τα παραμορφωμένα είδωλα των κατοίκων μιας πόλης, τα τοτέμ της καταπιεστικής μεγαλομανίας του φασισμού κ.ο.κ. Ο καλλιτέχνης, ανανοηματοδοτώντας τα κελεύσματα των ριζοσπαστών της δεκαετίας του 1960, ανοίγει εκ νέου τον ορίζοντα των προσδοκιών για τη σχέση τέχνης και καθημερινότητας, δημόσιου χώρου και ιδιωτικής συγκίνησης, αμφισβητούμενης και ηγεμονικής γεωγραφίας. Με σπουδές εικαστικών τεχνών, αρχιτεκτονικής και θεάτρου, ο Βέλγος δημιουργός ενσωματώνει τις καταβολές του στον υβριδικό γαλαξία του έργου του και ανασυνθέτει τους όρους «αστική παρέμβαση», «θεατρικότητα» και «εικαστικό περιβάλλον», επιδιώκοντας την αλληλεπίδραση των τεχνών και την παρεμβατική ισχύ τους στη μνήμη των πόλεων.
