Κι όμως, έχουν το θράσος να γιορτάζουν τα τρία χρόνια της αντιπροσφυγικής και αντιμεταναστευτικής τους πολιτικής. Έχουν το θράσος να πραγματοποιούν εκδηλώσεις στο Ζάππειο για το πώς έσυραν τη χώρα στη γραμμή του ξενοφοβικού Βίσεγκραντ με ένα υπουργείο στο οποίο, επί των ημερών Μηταράκη, ξηλώθηκε κάθε δομή αλληλεγγύης και ποινικοποιήθηκε κάθε μορφή ανθρωπιστικής στήριξης προσφύγων και μεταναστών. Έχουν το θράσος να γιορτάζουν τα χρόνια της αγαστής τους συνεργασίας με τον Φαμπρίς Λεζερί, μολονότι η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες τον έχει κατηγορήσει για τα σχεδόν 540 περιστατικά άτυπων επιστροφών από τις αρχές του 2020, τα οποία η ίδια έχει καταγράψει, επιρρίπτοντας ευθύνες τόσο στην κυβέρνηση όσο και στη Frontex.

Έχουν το θράσος να καμαρώνουν για τα χρήματα που πήραν τα τελευταία χρόνια από τα ευρωπαϊκά ταμεία για να απλώνουν συρματοπλέγματα στον Έβρο, ενώ την ίδια ώρα κλείνουν άρον-άρον το Πρόγραμμα Φιλοξενίας Estia, αφήνοντας κυριολεκτικά στο δρόμο δεκάδες οικογένειες ευάλωτων που είχαν αρχίσει να εντάσσονται στην ελληνική κοινωνία. Έχουν το θράσος να παρουσιάζουν ως επίτευγμα τους χιλιάδες πρόσφυγες που χάνουν τις δουλειές που είχαν καταφέρει να βρουν και τα παιδιά που θα πρέπει να εγκαταλείψουν τα σχολεία στα οποία με κόπο είχαν καταφέρει να ενταχθούν.

Έχουν το θράσος να αποκαλούν πολιτική το κόψιμο της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους πρόσφυγες. Έχουν το θράσος να αποκαλούν δομές φιλοξενίας τα κλειστά κέντρα κράτησης, που τα χρυσοπλήρωσαν με απευθείας αναθέσεις εκατομμυρίων. Έχουν το θράσος να μιλάνε για «πάταξη κυκλωμάτων λαθροδιακινητών» την ώρα που η Ελλάδα των Μητσοτάκη και Μηταράκη έχει μπει στη μαύρη λίστα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης και τις δίκες-παρωδία που αμαυρώνουν το δημοκρατικό προφίλ της χώρας.