Τα παιδιά είναι πηγή έμπνευσης και σοφίας. Εντάξει, όχι πάντα. Μπορούν κάλλιστα να είναι πηγή νεύρωσης, άγχους, σκέτος μπελάς τέλος πάντων. Αλλά καλό είναι να μείνουμε στα πρώτα (καλό για μας και για αυτά).

Πηγαίνω την κόρη μου κάθε μέρα στην παιδική χαρά παίζοντας επί μιάμιση με δυο ώρες μαζί της και με τα άλλα παιδάκια. Και γίνομαι μάρτυρας απίθανων επεισοδίων με αριστουργηματικές ατάκες.

Κάποια στιγμή ένα κοριτσάκι περίπου τριών ετών συνομιλεί με ένα αγοράκι πέντε έως έξη ετών στην κορυφή της τσουλήθρας. Υπάρχει μια κάποια ένταση ως προς ποιανού είναι η σειρά να τσουλήσει. Το αγοράκι είναι κατηγορηματικό:

- Εγώ πρώτα! Είμαι πιο μεγάλος από σένα. Εσύ είσαι βρέφος ακόμα!

- Μη με λες βρέφος! Δεν είμαι βρέφος!

- Είσαι! Εγώ είμαι πιο μεγάλος και πιο ψηλός από σένα.

Και η αποστομωτική απάντηση της μικρής:

- Εγώ τρώω όλο μου το φαΐ! Για αυτό, όταν θα μεγαλώσω, θα γίνω μεγαλύτερη από εσένα!

Προφανώς, εννοούσε «μεγαλύτερη και σε ηλικία και σε ύψος». Άμα έχεις στόχους, όλα γίνονται.