Έχουμε επαναλάβει πολλές φορές από αυτήν εδώ τη στήλη ότι το Μνημόνιο δεν είναι απλά ένα πρόγραμμα λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής. Στην πραγματικότητα αποτελεί:
- Ένα πολιτικό πρόγραμμα που αποσκοπεί στη μετακύλιση στους φτωχούς του κόστους της κρίσης, καθώς και στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης υπέρ της οικονομικής ελίτ.
- Ένα πλαίσιο διαρθρωτικών αλλαγών που στο σύνολο του διαμορφώνει ένα καινούργιο κοινωνικό μοντέλο, όπου ο ανταγωνισμός είναι ανεξέλεγκτος και η κοινωνική προστασία έχει ουσιαστικά καταργηθεί.
Με δυο λόγια, το Μνημόνιο είναι ένα μεγάλο πείραμα μεταφοράς ενός τύπου «κινέζικου» καπιταλισμού σε μια ευρωπαϊκή χώρα.
Πίσω από το φενακιστικό προπέτασμα των προεκλογικών παροχών, το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση, εκφράζει στην εντέλεια το διττό χαρακτήρα του μνημονιακού προγράμματος. Ακολουθώντας τη διεστραμμένη ιδεοληπτική λογική των επικεφαλής της τρόικας και της κυβέρνησης, το πολυνομοσχέδιο διαπερνάται από τη λογική ότι η έξοδος από την κρίση θα έρθει αν τραβήξουμε ακόμα πιο μακριά το δρόμο που μας οδήγησε σε αυτήν. Το 2008, στην απαρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης, ήταν κοινός τόπος ότι η διόγκωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, η πλήρης απορύθμιση και ο ακατάσχετος ανταγωνισμός έφεραν το χάος. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, η απορύθμιση και ο ανταγωνισμός και, κυρίως, η επαναδιωτικοποίηση των τραπεζών (οι οποίες ελέγχουν πλήρως την οικονομία) παρουσιάζονται ως εργαλεία ανάκαμψης.
Είναι σκανδαλώδες ότι η βασική πρόνοια του πολυνομοσχεδίου είναι η επιστροφή των τραπεζών στους ιδιώτες ιδιοκτήτες, σε αυτούς δηλαδή που τις φαλήρισαν, και που ουδέποτε τις διηύθυναν με κριτήριο το όφελος του κοινωνικού συνόλου. Μάλιστα, το κόστος της επαναπώλησης μπορεί να μην καλύψει όσα δαπάνησε το Δημόσιο (δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι) για τη σωτηρία τους. Υπενθυμίζεται ότι από την αρχή της κρίσης, το Δημόσιο έχει δαπανήσει για τις τράπεζες 200 δισ. Υπενθυμίζεται επίσης ότι ακόμα και στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, οι τράπεζες επαναπωλήθηκαν στους ιδιώτες με κέρδος για το αμερικάνικο Δημόσιο. Μπροστά στην προοπτική να ασκηθούν διώξεις για απιστία σε βάρος όσων βάλουν τις τελικές υπογραφές, προωθείται η αδιανόητη διάταξη για προκαταβολική αμνήστευση των πάντων –αυτά βέβαια ούτε ο Μουμπάρακ δεν τα είχε σκεφτεί…
Η δεύτερη μεγάλη στόχευση του πολυνομοσχεδίου είναι η περαιτέρω συρρίκνωση των εργατικών εισοδημάτων και η χαριστική βολή σε ό,τι έχει απομείνει από τη μεσαία τάξη. Το ξήλωμα των τριετιών, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, και η επέκταση της ενοικίασης εργαζομένων σημαίνει ότι πάμε σε γενίκευση του κατώτατου μισθού, νέες μειώσεις στις συντάξεις και απίσχνανση των εργατικών δικαιωμάτων.
Οι δε αλλαγές σε γάλα, ψωμί, βιβλίο και φάρμακο σηματοδοτούν την αρχή του τέλους για παραδοσιακούς επαγγελματικούς κλάδους με σημαντική κοινωνική προσφορά. Το πλήρες άνοιγμα στον ανταγωνισμό αφήνει μια σειρά από επαγγελματίες βορά στο μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο απλά δεν μπορούν να ανταγωνιστούν. Οι μεσαίοι προλεταριοποιούνται και νέες αγορές ανοίγονται για τους οικονομικά ισχυρούς. Σύντομα, νέα καρτέλ θα αναδυθούν σε βάρος των καταναλωτών.
Το πολυνομοσχέδιο είναι έγκλημα σε βάρος της κοινωνίας. Ούτως ή άλλως ειδεχθές, καθίσταται ειδεχθέστερο καθώς συνιστά ένα ακόμα κρίκο στην εγκληματική αλυσίδα του Μνημονίου που έχει ρίξει την Ελλάδα στη δίνη της ανθρωπιστικής κρίσης. Ένα ακόμα έγκλημα με τη σφραγίδα του Σαμαρά και της τρόικας.
