Την ώρα που η πανδημία του COVID-19 βρίσκεται σε προσωρινή ύφεση και η κοινωνική και οικονομική ζωή προσπαθούν να ξαναβρούν τους φυσιολογικούς ρυθμούς τους, μέχρι τουλάχιστον να επανέλθει το δεύτερο κύμα της νόσου που αναμένεται το φθινόπωρο, αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ότι ζούμε κάτι πολύ περισσότερο και πολύ σοβαρότερο από μια απλή υγειονομική κρίση που χρήζει ιατρικής παρακολούθησης και φροντίδας.
Η οικονομική κρίση που ακολουθεί την υγειονομική
Η πανδημία υποχρέωσε τα κράτη να κλείσουν τα σύνορά τους και να επιβάλουν παρατεταμένο lock down στην οικονομία τους, σε μια προσπάθεια προστασίας της δημόσιας υγείας από έναν επίμονο και ισχυρά μεταδοτικό ιό.
Οι συνέπειες των αυστηρών μέτρων «κοινωνικής αποστασιοποίησης» αλλάζουν τα δεδομένα στην οικονομία, ανατρέπουν στερεότυπα δεκαετιών στην πολιτική αντίληψη και πρακτική και εισάγουν μια νέα πραγματικότητα στον πλανήτη.
Η πανδημία εξελίσσεται λοιπόν από μια σοβαρή υγειονομική κρίση, σε μια πολύ σοβαρή οικονομική κρίση, που φέρνει μια σειρά από αλλαγές και ανατροπές .
Η επερχόμενη ύφεση της οικονομίας και η αναμενόμενη ανεργία, ως αποτέλεσμα αφενός του παγώματος της κατανάλωσης, που έπληξε την παραγωγή και το εμπόριο και αφετέρου της κατάρρευσης των κλάδων των μεταφορών και του τουρισμού, είναι οι πρώτες εκδηλώσεις αυτής της σοβαρής οικονομικής κρίσης.
Η οποία αναγκάζει τις κυβερνήσεις των αναπτυγμένων κρατών που ακολουθούσαν το ρεύμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης να αναθεωρήσουν τις αντιλήψεις τους για τον περιορισμένο και μη παρεμβατικό ρόλο του κράτους σε μια ελεύθερη και αυτορρυθμιζόμενη αγορά.
Οι αγορές κατέρρευσαν λόγω πανδημίας και ο νόμος της ζήτησης και της προσφοράς υπέστη ένα δυνατό σοκ και έπαυσε να λειτουργεί, ως αποτέλεσμα του μηδενισμού της ζήτησης σε μια σειρά σημαντικών οικονομικών δραστηριοτήτων.
Είναι η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Τζόνσον και ο Τραμπ σοσιαλιστές;
Ενόψει αυτής της πρωτόγνωρης για τον καπιταλισμό κατάστασης, που όμοιά της μόνο σε περίοδο πολέμου μπορεί να συμβεί, αν και ακόμη και εκεί σε πολύ ηπιότερη μορφή, οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις αναθεώρησαν τις παγιωμένες οικονομικές αντιλήψεις τους και αναδιπλώθηκαν, επιστρατεύοντας τις κρατικές ενισχύσεις ως πρώτη άμυνα για τον περιορισμό των συνεπειών της επερχόμενης ύφεσης. Που αν αφεθούν ανεξέλεγκτες, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ανατροφοδοτήσουν τις συνέπειες της κρίσης, με αποτέλεσμα αυτή να εξελιχθεί σε οικονομική κατάρρευση και πλήρη καταστροφή.
Έτσι, ηγέτες πιστοί στο νεοφιλελευθερισμό, όπως η Μέρκελ, ο Μακρόν και ο Μπόρις Τζόνσον στην Ευρώπη, αλλά και όπως ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, στην κοιτίδα του καπιταλισμού, προκειμένου να σώσουν τις κραταιές οικονομίες των κρατών τους από τα χειρότερα, στράφηκαν στην κρατική ενίσχυση των εργαζομένων τους που απειλούνται από την ανεργία και των επιχειρήσεών τους που κινδυνεύουν με συρρίκνωση και λουκέτο. Τόσο με μέτρα έμμεσης υποστήριξης, δηλαδή φορολογικών ελαφρύνσεων και προσωρινών απαλλαγών από οικονομικές υποχρεώσεις, όσο όμως και με μέτρα άμεσης οικονομικής ενίσχυσης των εργαζομένων και της πραγματικής οικονομίας.
Όπως η αναγκαστική επιβολή lock down δεν είναι μια πρακτική που συνηθίζεται στον καπιταλισμό, αφού μειώνει ξαφνικά και βίαια την κατανάλωση, παγώνοντας τη ζήτηση και διαταράσσοντας το ιερό δισκοπότηρο της ελεύθερης οικονομίας, το νόμο προσφοράς και ζήτησης, έτσι και η αντίδραση σε αυτό, δεν μπορεί παρά να είναι υπερβατική και οπωσδήποτε πέραν των εργαλείων και των μεθόδων που συνήθως επιστρατεύει και χρησιμοποιεί ο καπιταλισμός.
Δεν έγινε λοιπόν η Μέρκελ ξαφνικά σοσιαλίστρια και επιστρατεύει ένα εντυπωσιακό τουλάχιστον 30% του ΑΕΠ της Γερμανίας για να αντιμετωπίσει μια ύφεση της οικονομίας της μικρότερη του 7%. Ούτε ο Μακρόν διάβασε Μαρξ στη διάρκεια της καραντίνας και επηρεάστηκε, όταν καταφεύγει σε κρατική ενίσχυση της αγοράς και των εργαζομένων στη Γαλλία της τάξης του 15% του ΑΕΠ της. Ούτε βέβαια τρελάθηκε εντελώς ο Τραμπ που επιδοτεί την αμερικανική αγορά με το 12% του ΑΕΠ των ΗΠΑ, προκειμένου να προλάβει το σπιράλ της ύφεσης και της ανεργίας.
Είναι ο Μητσοτάκης ο τελευταίος των νεοφιλελεύθερων… Μοϊκανών;
Τι συμβαίνει όμως με την Ελλάδα; Γιατί η χώρα με τη μεγαλύτερη αναμενόμενη ύφεση, της τάξης του 10-15% του ΑΕΠ της σύμφωνα με διεθνείς εκτιμήσεις, αλλά και συγχρόνως η χώρα με τη μεγαλύτερη αναμενόμενη ανεργία, ύψους 20-25%, χρηματοδοτεί την οικονομική κρίση με το αναιμικό και προφανώς ανεπαρκές μόλις 3% του ΑΕΠ της;
Αφού είναι γνωστό ότι για την ανάσχεση μιας αναμενόμενης ύφεσης, χρειάζεται ένα οικονομικό σοκ ενίσχυσης τουλάχιστον ίσο με την εκτιμώμενη συρρίκνωση του ΑΕΠ.
Είναι ο Μητσοτάκης, ο Άδωνις και ο Θεοδωρικάκος οι τελευταίοι των… νεοφιλελεύθερων Μοϊκανών, σε μια Ευρώπη και έναν κόσμο που αλληθωρίζει προς τον σοσιαλισμό;
Οι ίδιοι, όπως υποκριτικά ή και λόγω ημιμάθειας διακηρύσσουν, αρνούνται, λέει, να επιτρέψουν την κρατική παρέμβαση σε μια ελεύθερη αγορά ενός καπιταλιστικού συτήματος.
Το λένε σοβαρά; Το lock down δηλαδή που επέβαλαν στην αγορά ήταν μέτρο που συνάδει με τον καπιταλισμό;
Ή μήπως είναι κι αυτή τους η στάση ένα ακόμη επικοινωνιακό τέχνασμα για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου που, σαστισμένος και φοβισμένος από την πανδημία, παρακολουθεί τις εξελίξεις από τα εξαγορασμένα ΜΜΕ;
Τι είναι αυτό που τους ωθεί να έχουν απορρίψει την καπιταλιστική μέθοδο της ανοσίας της αγέλης για την αντιμετώπιση της πανδημίας και την ίδια στιγμή να την υιοθετούν και να την εφαρμόζουν, μόνοι αυτοί, στην οικονομία για την ανάσχεση των συνεπειών του lock down;
Προφανώς και έχουν δεύτερη ατζέντα.
Προφανώς και η ανοσία της αγέλης στην οικονομία, η λογική δηλαδή του «όποιος αντέξει άντεξε, οι άλλοι στον Καιάδα», εξυπηρετεί τους δόλιους σχεδιασμούς τους για βίαιη ανακατανομή του πλούτου στην Ελλάδα και ανάδειξη μιας νέας και απόλυτα ελεγχόμενης από τους ίδιους ολιγαρχίας, μιας νέας οικονομικής ελίτ δηλαδή που θα αλώσει την ελληνική οικονομία.
Γιατί οι σχεδιασμοί Μητσοτάκη θα αποτύχουν
Όμως, όποια και αν είναι τα σχέδιά τους είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν.
Πρώτα γιατί λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς δηλαδή τους Έλληνες πολίτες, εργαζόμενους και επιχειρηματίες. Οι οποίοι ασφαλώς και δεν θα πάνε σαν πρόβατα επί σφαγή, όσο και αν η αγέλη είναι φοβισμένη και όσο και αν τα ΜΜΕ είναι εξαγορασμένα και παιανίζουν δοξαστικά εμβατήρια για τον Μωυσή.
Δεύτερος και όχι υποδεέστερος λόγος για την αποτυχία των σχεδίων τους, είναι ότι λογαριάζουν χωρίς να λάβουν υπόψη τους την αντίδραση της οικονομίας. Η οποία λειτουργώντας σαν ένα φυσικό σώμα, μπορεί να αντέχει σε πιέσεις επί μακρόν, χωρίς να αντιδρά.
Υπάρχει όμως ένα σημείο πίεσης, που ταυτίζεται με τη φέρουσα ικανότητα του συστήματος, πέραν του οποίου δεν υπάρχει επιστροφή.
Είτε επέρχεται η πλήρης κατάρρευση, η οποία συμπαρασύρει το σύνολο της οικονομίας, με καταστροφικές συνέπειες για όλους, μικρούς, μεγάλους και βεβαίως και κυβερνώντες, είτε επέρχεται εκτίναξη του σπιράλ και επιστροφή της συσσωρευμένης ενέργειας σε αυτούς που επέβαλαν την πίεση.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι συνέπειες για την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα είναι ολέθριες.
Μπορεί η Μέρκελ και ο Μακρόν να μην είναι σοσιαλιστές, σίγουρα όμως δεν είναι καθόλου ηλίθιοι…
