Για μια ακόμη φορά αυτός ο τόπος και οι άνθρωποί του μας φέρνουν αντιμέτωπους με το δίπολο της ανθρωπιάς και της σκατοψυχιάς. Το φως και το σκοτάδι λάμπουν γύρω μας. Το ένα ελπιδοφόρο και το άλλο αποκρουστικό και απάνθρωπο.

Από τη μια διαβάζεις αυτά που έγραψε στα αραβικά (φωτό) και μοίρασε σε πρόσφυγες και μετανάστες ο δήμαρχος των Τρικάλων και αναθαρρείς μέσα σου για το περίσσευμα ψυχής που διακρίνει αυτούς που σε τιμά να τους αποκαλείς συνανθρώπους σου κι από την άλλη διαβάζεις τα σχόλια της αντιδημάρχου Κοινωνικής Πολιτικής του Ηρακλείου Κρήτης κι αναρωτιέσαι τι σόι αντικοινωνική πολιτική είναι αυτή που τρέμει μήπως «ανάμεσα στα γυναικόπαιδα υπάρχουν κλέφτες, βιαστές, έμποροι ναρκωτικών, ασθενείς μεταδοτικών νοσημάτων χωρίς ελέγχους, χωρίς ιστορικό».

Από τη μια διαβάζεις την ιστορία του Στέλιου Χλιαρά από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης που στήνει παιδικές παραστάσεις για τα προσφυγόπουλα της Λευκόβρυσης και θες να του σφίξεις το χέρι κι από την άλλη ακούς τα ρατσιστικά ουρλιαχτά του πρώην γαλάζιου βουλευτή, του Δάνη Τζαμτζή, στο δημοτικό συμβούλιο των Γιαννιτσών, και λες πως τύφλα να 'χουν οι Κασιδιαραίοι μπροστά του. Από τη μια βλέπεις τις ανώνυμες γιαγιάδες που το πρωί μοιράζουν σάντουιτς και συντάξεις στα παιδιά της Βικτώριας κι από την άλλη ακούς για τα ανθρώπινα σκουπίδια που σαν τους αρουραίους βγαίνουν νυχτερινή παγανιά στις σκιές της πλατείας ψαρεύοντας ανήλικα.

Από τη μια βλέπεις την μάχη των εκατοντάδων εθελοντών από το ξημέρωμα στο λιμάνι του Πειραιά κι από την άλλη την γκρίνια των «μαντάμ σουσούδων» που τρέμουν στην ιδέα των προσφύγων που μπορεί να μαγαρίσουν τα ιερά χώματα της πλατείας Κολωνακίου.

Αυτές και άλλες πολλές είναι οι εικόνες που μας βομβαρδίζουν καθημερινά από τα μέτωπα μιας μεγάλης μάχης που δίνει η κοινωνία μας απέναντι στο πιο αποκρουστικό και χυδαίο πρόσωπό της. Γιατί πίσω από τις συνόδους κορυφής, πίσω από τα τηλεφωνήματα των ηγετών, πίσω από τις ανακοινώσεις των κομμάτων, πίσω από τα notam και τα διαβήματα υπάρχει κάτι πολύ πιο μεγάλο και πολύ πιο ουσιαστικό. Είναι που ως κοινωνία μετριόμαστε αυτές τις μέρες και τις επόμενες με το μπόι μας.