Μια ριζική πολιτική αλλαγή ενέχει μεγαλύτερες δυσκολίες απ' ό,τι θα απαιτούσε η δημιουργία ενός πολιτεύματος εξαρχής. Γιατί, εκτός από τις δυσκολίες του έργου καθ' εαυτό, αυτοί που αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν την αλλαγή είναι αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν και τις αδράνειες αλλά και την αντίδραση του προηγούμενου καθεστώτος, τα παγιωμένα συμφέροντα όπως και τους εξαρτώμενους από αυτά, και ίσως πιο πολύ αυτούς. Ως εκ τούτου οι οραματιστές της αλλαγής, αν μάλιστα πρόκειται, όπως εν προκειμένω, για κυβέρνηση της Αριστεράς, εκτός από την προσωπική τους πίστη στο έργο που επωμίζονται, πρέπει να εμπνεύσουν, σταδιακά έστω, το όραμά τους και στον λαό, τον οποίο καλούν να στηρίξει ως αποκλειστικός πυλώνας τον κοινό αγώνα για την ελευθερία του, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ευημερία, για την ευτυχία του τελικά.
Χρειάζεται, έπειτα, πραγματισμός, όχι βέβαια με την έννοια της προσαρμογής ή της συμμόρφωσης στην πραγματικότητα -πράγμα που δεν συνάδει με τον ορισμό της Αριστεράς-, αλλά της ύπαρξης σταδιακού σχεδίου και σταθερού βηματισμού με βάση τις υπαρκτές δυνατότητες, έστω και οριακά, αλλά και τη σωστή εκτίμηση των δυνατοτήτων του αντιπάλου σε κάθε φάση. Πέραν όλων αυτών, όμως, επειδή η δημοκρατία στηρίζεται αποκλειστικά στον λαό, μόνο αυτός με τη διαρκή επαγρύπνηση και την ενεργητική συμμετοχή του μπορεί να εξασφαλίσει τη σταθερή προοδευτική πορεία.
Στις σημερινές ωστόσο συνθήκες ο λόγος και η πρακτική της Αριστεράς δεν φτάνει εύκολα στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, στα οποία κατά κύριο λόγο απευθύνεται, αλλά, και όταν φτάνει, δεν γίνεται κατανοητός στον βαθμό που θα μπορούσε να επηρεάσει ώστε οι πολίτες αυτής της κατηγορίας να επανεξετάσουν τη στάση τους -σε μονιμότερη βάση- απέναντι στην Αριστερά. Προφανώς, στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα ο λαός, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, η αγωνιστική διάθεση και η συνεπής προς το όραμα πολιτική -πάντοτε κατά το δυνατόν- εκ μέρους της κυβέρνησης· η κοινωνία μας σήμερα χρειάζεται και κάποιες ανάσες, κάποια στήριξη στις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζει και που συχνά είναι ανυπέρβλητες. Το γεγονός ότι μπορεί οι πολίτες να κατανοούν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση υπό το ασφυκτικό καθεστώς επιτροπείας δεν βοηθάει όσους ασφυκτιούν.
Από την άλλη, αυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν κάποιοι είναι ότι σήμερα στην Ελλάδα δεν διακυβεύεται ούτε «ο ιμπεριαλισμός» ούτε «ο καπιταλισμός», αλλά η σωτηρία ή έστω η ανακούφιση ενός λαού, που έχει γίνει ο στόχος ενός βάρβαρου σχεδίου καθυπόταξής του και λεηλασίας του πλούτου του, κατά το γνωστό μετα-ιμπεριαλιστικό μετα-δημοκρατικό μοντέλο χρηματοπιστωτικής ασφυξίας. Κι ούτε που ακούσαμε κάποια εναλλακτική πρόταση που να αντέχει στη λογική και να ανταποκρίνεται στη λαϊκή βούληση και προπαντός στις πραγματικές δυνατότητες της κοινωνίας.
Όσο για εκείνους που μικρονοϊκά συσχετίζουν τη σημερινή μετ-εκλογική πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με την προ-εκλογική σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πρέπει να τους θυμίσουμε ότι: το «διακύβευμα» των τρεχουσών ανά την Ευρώπη εκλογικών - δημοψηφισματικών αναμετρήσεων ανάμεσα στον λαό και την ελίτ κρίθηκε στην Ελλάδα το 2015 με τις πανηγυρικές νίκες ΣΥΡΙΖΑ - Αλέξη Τσίπρα, και στην Πορτογαλία επίσης με την επικράτηση της κυβέρνησης Κόστα.
Και, επιτέλους, τα κόμματα της εντός των τειχών αντιπολίτευσης πώς δεν καταλαβαίνουν ότι πέρα και πάνω από τη σημερινή κυβέρνηση διακυβεύεται το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και του ελληνικού λαού; Τέτοια αντιπολιτευτική τύφλωση... Και δεν περνάει από το μυαλό τους ότι σε ενδεχόμενες εκλογές, τις οποίες πέρα από κάθε λογική και συνταγματική νομιμότητα ζητούν από την επομένη των εκλογών, το εκλογικό σώμα θα θελήσει να τους τιμωρήσει για την απροκάλυπτα αντεθνική, αντιλαϊκή και αντιπατριωτική στάση τους αυτές τις κρίσιμες ώρες για τον τόπο;
Ασχημονούν καθημερινά με ψεύδη, κακοήθειες και προπαντός ανοησίες για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της χώρας («ανίκανοι», «άχρηστοι», «ανήθικοι»...) απέναντι σε κάθε εθνική προσπάθεια για την αντιμετώπιση των εκβιαστών δανειστών και την έξοδο από την κρίση, στην οποία οι ίδιοι τη βύθισαν. Αλλά «είναι στη φύση της άκαμπτης μοχθηρίας να έχει για τους άλλους μια γνώμη που αξίζει στους ίδιους, κι όλη η βολή που έχουν οι ένοχοι είναι να μη βρίσκουν κανέναν αθώο».
* Ο Αντώνης Σαχπεκίδης είναι κλασικός φιλόλογος - συγγραφέας
