Για το περιοδικό, η ελληνική κρίση μοιάζει πολύ με εκείνες που έζησαν αναδυόμενες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 και του 1990. Για αυτό και τα μαθήματα από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για να σωθεί η Ελλάδα.

Για χρόνια, το ΔΝΤ και οι πλούσιες κυβερνήσεις προσπαθούσαν να βοηθήσουν τις χώρες αυτές, μέσω βραχυπρόθεσμων δανείων. Όμως, η πραγματική ανάκαμψη ερχόταν μόνο όταν τα χρέη τους –αυτά προς τους πιστωτές του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα- διαγράφονταν. Μάλιστα, τέτοιο προηγούμενο υπάρχει ακόμα και στην Ευρώπη, όπου η Πολωνία είδε την οικονομία της να εκτοξεύεται κατά τη δεκαετία του 1990.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια κατάσταση. Η οικονομία της δεν θα ανακάμψει εάν δεν δοθεί ελάφρυνση από το χρέος, τονίζει ο Economist. Και προτείνει ένα σχέδιο δύο βημάτων: Πρώτα, θα πρέπει να συμφωνηθεί ένα πρόγραμμα για τη μείωση του χρέους εάν η χώρα επιτύχει κάποιους στόχους και μετά θα πρέπει να μειωθεί το χρέος σταδιακά, σε βάθος δεκαετίας.

Το περιοδικό προτείνει να γίνει αυτό στα πρότυπα της πρωτοβουλίας “HIPC”, του σχεδίου του 1996, όπου οι πιστωτές συμφώνησαν να μειώσουν τα χρέη των «Heavily Indebted Poor Countries», ως αντάλλαγμα για μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τη φτώχεια. Ένα άλλο πρότυπο μπορεί να είναι εκείνο της Πολωνίας, το 1991.

Για την Ελλάδα, η μείωση χρέους μπορεί να λάβει τη μορφή μείωσης των επιτοκίων και επιμήκυνσης των λήξεων έως και κατά 50 χρόνια, σημειώνει. Έτσι, η Angela Merkel δεν θα χρειάζεται να πει στους Γερμανούς ψηφοφόρους της ότι έχασαν χρήματα στην Ελλάδα.

«Οι επιπτώσεις του να τεθεί ένα αξιόπιστο μονοπάτι προς τη βιωσιμότητα του χρέους μπορεί να είναι πολύ δυνατές. Οι Έλληνες θα αρχίσουν να πιστεύουν ότι έχουν μία διέξοδο από την κρίση. Οι επενδυτές θα βάζουν χρήματα στη χώρα με μεγαλύτερη βεβαιότητα. Θα δημιουργήσει ένα θετικό κύκλο εμπιστοσύνης και ανάπτυξης», καταλήγει ο Economist.

Πηγή:  axiaplus