to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Έ, όχι και «εθνολαϊκισμός»!

«Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση αποκάλυψε την ανεδαφικότητα (αν όχι γελοιότητα) της εναντίον του κριτικής για "αριστερισμό". Άρα η κριτική χρειαζόταν αντικατάσταση. Έτσι τελευταία δοκιμάζεται και το τροπάριο του "εθνολαϊκισμού"...»


Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΟΥ

Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση αποκάλυψε την ανεδαφικότητα (αν όχι γελοιότητα) της εναντίον του κριτικής για «αριστερισμό». Άρα η κριτική χρειαζόταν αντικατάσταση. Έτσι τελευταία δοκιμάζεται και το τροπάριο του «εθνολαϊκισμού». Παρακάτω, διαβάζοντας το συναφές άρθρο του κ. Πανταζόπουλου στο Βήμα, γίνεται προσπάθεια να καταδειχθεί ότι πρόκειται όντως για «τροπάριο», όπως αυτό (πρέπει να) διακρίνεται από μια έγκυρη (δηλαδή αντιστοιχούσα σε πραγματικότητες) πολιτική ανάλυση. Προς τούτο, στο άρθρο επισημαίνουμε τα εξής:

Λογικές ακροβασίες, όταν π.χ. υποστηρίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηλιτεύει τη «διαπλοκή» ως μέρος μιας «στρατηγικής για την κατάκτηση της εξουσίας», η οποία, όμως, αδιαφορεί για το ότι η ίδια «βρίσκεται στην καρδιά του ακροδεξιού φαντασιακού που συνοψίζεται [...] στο 'όλοι είναι σάπιοι'». Μα αν ένα κόμμα, πόσο μάλλον η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλώνει πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει τη διαπλοκή, τότε, λογικά μιλώντας, δεν προκύπτει το "όλοι είναι σάπιοι". Πρόκειται δηλαδή για σφάλμα λογικής! Επιπλέον, εγείρονται ερωτήματα: Διαπλοκή δεν υπάρχει; Δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί; Πώς;

Αυθαίρετες ερμηνείες, όπως π.χ. η «κινηματική και αντιαντιπροσωπευτική αντίληψη [του ΣΥΡΙΖΑ] για τη δημοκρατία». Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδίδει κεντρικό ρόλο στα κινήματα και γι' αυτό, όπως σωστά αναφέρει το άρθρο (αν και μάλλον απαξιωτικά), ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει έναν «μύχιο, καταστατικό δεσμό» με τους κοινωνικούς αγώνες. Η αυθαιρεσία έγκειται στο ότι αυτό δεν συνιστά αντιαντιπροσωπευτισμό ή άρνηση της αυτονομίας του κοινοβουλίου, όπως καταλογίζεται. Αυτονομία όμως από τι; Από το κίνημα, λέει το άρθρο, χωρίς όμως να διακρίνει αν το εκάστοτε κίνημα εκφράζει κάτι το επιμέρους ή κάτι ευρύτερο και πλειοψηφικό, όπως π.χ. τη δυσαρμονία που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι υπάρχει σήμερα ανάμεσα στην κυβερνητική πολιτική και τη λαϊκή βούληση (αλλά και τις προεκλογικές δεσμεύσεις των Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ). Διότι στη δεύτερη περίπτωση, η αυτονομία της Βουλής δεν θα ήταν παρά αντιδημοκρατική εκτροπή. Ας αντιστρέψουμε λοιπόν την κριτική: Μήπως η παράκαμψη της δυσαρμονίας κυβερνητικής πολιτικής και λαϊκής βούλησης, και η αποστροφή για μαζικούς κοινωνικούς αγώνες, όπως το 2011 στις πλατείες (τους οποίους το άρθρο κατανοεί ως «οιμωγές και αναθέματα 'εναντίον όλων'»), προϋποθέτει μια άκρως αντιδραστική και βαθύτατα αντιδημοκρατική θεώρηση των πολιτικών πραγμάτων;

Βολικές αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις, π.χ. όταν διαβάζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα «λαϊκιστικό, διότι η σωτηρία δεν μπορεί παρά να προέλθει μόνο από τα κάτω, τον [...] προδομένο από τους αποπάνω 'λαό', τις ελίτ ('το κατεστημένο'[...])». Εδώ όμως προτάσσεται η ρητορική εκφορά θέσεων (αν και όχι πιστά), ενώ αποσιωπάται το (ευδιάκριτο σε αποφάσεις συνεδρίων, δημόσιο λόγο στελεχών, εφημερίδες όπως η παρούσα και άλλες του χώρου) θεωρητικό πλαίσιο που οδηγεί στις θέσεις αυτές: μια ταξική ανάλυση της κοινωνίας, επεξεργασμένη από τον Μαρξ, τη Λούξεμπουργκ, τον Πουλαντζά και πολλούς άλλους. Ωστόσο, από το εσωτερικό τής εν λόγω θεωρίας, δηλαδή με τεχνικούς όρους, εγείρεται το εξής ερώτημα: Το να χαρακτηρίζεται ως λαϊκισμός η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργασίας και των συμμάχων της έναντι των κυρίαρχων μερίδων του κεφαλαίου ποια συμφέροντα υπερασπίζεται;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και κόμμα «εθνικιστικό», διότι υποστηρίζει, υποτίθεται, ότι «αυτές οι ελίτ [...] βρίσκονται στην υπηρεσία[...]των 'ξένων'» που μαζί με εγχώριους «('οι μερκελιστές', κ.λπ.), ευθύνονται για την εισαγωγή της κρίσης στη χώρα και την 'επιβολή' των άνομων συνωμοτικών σχεδίων τους».

Εδώ αποσιωπούνται: (i) Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τα αίτια της κρίσης (μεταξύ άλλων, νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης και η κυρίαρχη σήμερα ευρωπαϊκή πολιτική της λιτότητας). (ii) Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συντονίζει την πρότασή του για την Ελλάδα με τις προσπάθειες για μια προοδευτική επαναθεμελίωση της Ευρωζώνης και γι' αυτό αναπτύσσει πανευρωπαϊκά τις απαραίτητες συμμαχίες. Αντ' αυτών, διαβάζουμε για «ξένους» και για «συνωμοσίες».

Μήπως όμως τέτοιες αποσιωπήσεις διευκολύνουν την πολιτική πρόταση της κ. Μέρκελ και της υπόλοιπης ευρωπαϊκής Δεξιάς για το μέλλον της Ευρώπης, στην οποία συναινούν και οι Ευρωπαίοι υποτιθέμενοι σοσιαλιστές (όπως αποδεικνύουν όχι οι προεκλογικές ρητορείες τους, αλλά η κυβερνητική τους πολιτική, π.χ. στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία);

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)