to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Δυσάρεστη, ναι. Έκπληξη, όμως;

Υπάρχει μια σοβαρή «διαφορά φάσης» μεταξύ όσων ανησυχούμε για το 7% της Χρυσής Αυγής


«Η είσοδος των “άκρων” στη Βουλή ενισχύει ή αποδυναμώνει τη δημοκρατία;», αναρωτιόταν τρεις μέρες πριν τις εκλογές η lifo. Τι κι αν οι δημοσκοπήσεις και τα απανωτά κρούσματα εκφασισμού βεβαίωναν το αδιανόητο άλμα της Χρυσής Αυγής απ’ το περιθώριο στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση; Τι κι αν οι επιθέσεις δεν περιορίζονταν πια στην Αθήνα και στους «αόρατους», αλλά υλοποιούσαν ενυπόγραφα το ναζιστικό «εναντίον όλων» -- ό,τι δηλαδή κραυγάζει η ιστορία από τη Βαϊμάρη μέχρι την Ουτόγια; Η κατανόηση και οι ιεραρχήσεις των ατάραχων φιλελεύθερων, μέσων ενημέρωσης και κομμάτων, παρέμεναν πεισματικά σε άλλο μήκος κύματος. Και δεν θα άλλαζαν παρά μόνο για λίγο, μετά δηλαδή την επίθεση στον Πέτρο Ευθυμίου, μετά τη γελοιοποίηση της εξίσωσης ΣΥΡΙΖΑ-νεοναζί και, κυρίως, αφού οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τη Χρυσή Αυγή να ροκανίζει «αυτοδυναμίες», να αμφισβητεί αξιοπρεπείς καταγραφές και, στην περίπτωση του ΛΑΟΣ, να απομακρύνει δραματικά το 3%. Με δύο λέξεις: κατόπιν εορτής. 


Προς τιμήν τους, ο Αχιλλέας Κυριακίδης και ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης διόρθωναν το ερώτημα της lifo: «Προς τι ο πληθυντικός; Ένα είναι το άκρον, κι αυτό γαγγραινιασμένο», έγραφε ο πρώτος• «άκρα στην πολιτική είναι εκείνα που αρνούνται τις αξίες που μας έχει κληροδοτήσει η νεωτερικότητα. Υπ’ αυτή την έννοια, άκρο μπορεί να είναι και ένα μέρος του δεσπόζοντος πολιτικού ρεύματος», σημείωνε ο δεύτερος. Ύστερα ήρθε το βράδυ της 6ης Μαΐου, τα παραγγέλματα στους δημοσιογράφους που είχαν την ατυχία να καλύπτουν τα επινίκια στην οδό Δηλιγιάννη, και η ανακάλυψη, μία ακόμα, της Αμερικής.

 
***


Υπάρχει μια σοβαρή «διαφορά φάσης» μεταξύ όσων ανησυχούμε για το 7% της Χρυσής Αυγής. Και νομίζω πως, από την κάλυψη ή μη του χάσματος αυτού, θα κριθούν πολλά τους επόμενους μήνες, όταν θα έχει ξεθωριάσει η τηλεοπτική ιερά αγανάκτηση για τα «εγέρθητι». Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι η πρώτη φορά που οι νεοναζί χρησιμοποιούνται ως μιντιακό «διεγερτικό» προς επιβεβαίωση του δημοκρατικού μας φρονήματος, του «κράτους δικαίου» και τελικά της υπαρκτής ή εναπομείνασας δημοκρατίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που εκπλησσόμεθα, μέχρι την επόμενη φορά που κάποιο Πρώτο Θέμα θα ζητά «να τους διώξουμε όλους» (τους «λαθρομετανάστες», όχι τους ναζί) ή που κάποιο Star θα αναλαμβάνει την εξοικείωσή μας με αυτά που σκέφτονται (οι ναζί, όχι οι «λαθρομετανάστες»).


Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, εδώ που είμαστε δεν έχουν αντίκρισμα τα εύσημα για  τον αντιφασισμό αριστερών και αναρχικών -- έστω κι αν τα συγκεκριμένα αντανακλαστικά δεν αφθονούν, δυστυχώς, αλλού. Οι 440.000 που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή, τα γυμνάσια και οι απειλές στους δημοσιογράφους, αλλά και όσα προηγήθηκαν της 6ης Μάη, μας υποχρεώνουν να ασχοληθούμε άμεσα, όχι με τη δικαίωση αλλά με τις διαψεύσεις όλων μας: με την ανόητη εξίσωση των «άκρων», με την αστήρικτη πεποίθηση ότι «η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία» θα είναι η εξαίρεση, με τη βεβαιότητα ότι η Βουλή θα εξημερώσει τη Χρυσή Αυγή, την ενασχόληση με την Ακροδεξιά μόνο στις εκλογές, τη μηχανική ταύτιση μεταναστευτικού-ακροδεξιάς και, βέβαια, την αδιαφορία για τον εκφασισμό τμημάτων της κοινωνίας και των κρατικών μηχανισμών. 


Αν ένας στους δύο αστυνομικούς στην Αθήνα, όπως μας πληροφορεί σχετικά το Βήμα, ψήφισε νεοναζί, τότε ποιοι θα αντιμετωπίσουν τα Τάγματα Εφόδου του Μιχαλολιάκου; Κι αν οι μαχαιροβγάλτες εξισώνονται με τους αντιρατσιστές, τότε ποιοι θα υπερασπιστούν τους πιο ευάλωτους -- έλληνες ή μετανάστες; Πρόκειται για μερικά μόνο από τα ερωτήματα που θέτει το άλμα απ’το 0,3% στο 7%.


Από την Κυριακή έχουν γραφτεί πολλά εν είδει απάντησης. Αξίζει, μεταξύ άλλων, να προσέξουμε το επιχείρημα του Δημήτρη Χριστόπουλου για μια «εθνική πολιτική ενάντια στην ακροδεξιά» (βλ. ομιλία του στην εκδήλωση του «Κοινωνία-Δημοκρατία», που δημοσιεύεται στα σημερινά «Ενθέματα»). Από τη μια, προσωπικά δεν βλέπω πώς θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε ενάντια στην ακροδεξιά με τους στρατοπεδάρχες και τους κανίβαλους οροθετικών γυναικών. Από την άλλη, με χαρά βλέπω ότι η δική μας Αριστερά μπορεί να περιγράψει ως «εθνικές» προτεραιότητες που μέχρι πρότινος ήταν μόνο δικές της: κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη, υπεράσπιση της δημοκρατίας απέναντι στο φιλελευθερισμό του φόβου και του μικρότερου κακού. Σημαντικά όλα αυτά – και γι’ αυτό χρειάζεται να ξεκινάει κανείς την αποτίμηση όχι απ’ το 7% αλλά από το 17%.

O Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Red NoteBook.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)