Υπάρχουν αυτή τη στιγμή δύο αντιτιθέμενα σχέδια για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Το ένα είναι αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Προβλέπει στήριξη των μεγάλων επιχειρήσεων, με ανάληψη ενός μέρους του εργατικού και του ασφαλιστικού κόστους από το Δημόσιο και με την παραχώρηση πλήρους ελευθερίας στην εργοδοτική ασυδοσία. Την ίδια στιγμή, υπουργοί καλλιεργούν μεθοδικά το έδαφος για περικοπές στους μισθούς του Δημοσίου και στις συντάξεις.

Το άλλο σχέδιο είναι αυτό που προτείνει όλον αυτό τον καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο θα κατατεθεί λεπτομερώς την ερχόμενη Δευτέρα.

Το σχέδιο αυτό προβλέπει μέτρα που να είναι, ως ποσοστό του ΑΕΠ, τουλάχιστον ανάλογα με αυτά που λαμβάνονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μέτρα που αφορούν τη στήριξη της δημόσιας Υγείας, την κοινωνική πολιτική, τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των μισθών, την παροχή ρευστότητας και τη ρύθμιση δανειακών αναγκών για τις επιχειρήσεις.

Η κυβέρνηση αντιδρά ήδη στις προτάσεις αυτές μιλώντας για λαϊκισμό, ανευθυνότητα και κίνδυνο για νέο Μνημόνιο. Δύσκολο, όμως, να υποθέσει κάποιος ότι η Γερμανία και η Γαλλία, που παίρνουν μέτρα αντίστοιχα με το 1/5 του ΑΕΠ τους, χτυπήθηκαν από κάποιον ιό λαϊκισμού.

Η πραγματικότητα είναι άλλη: όλη η υπόλοιπη Ευρώπη καταλαβαίνει πως ο κίνδυνος είναι η απονέκρωση της οικονομίας. Και παρεμβαίνουν για να την αποτρέψουν.

Η λογική της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι εντελώς διαφορετική: εξυπηρετεί κάποιους οικονομικά ισχυρούς, που βλέπουν την κρίση ως ευκαιρία να ενισχύσουν τη θέση τους απέναντι σε εργαζόμενους και μικρότερους ανταγωνιστές.

Δεν πρόκειται λοιπόν για στήριξη της οικονομίας, αλλά για αναδιανομή. Η κοινωνία δεν πρέπει να το επιτρέψει.