«Πάντα ήμουν με το μέρος αυτών που ψάχνουν την αλήθεια, αλλά τους αφήνω αμέσως μόλις νομίσουν ότι την έχουν βρει. Πολύ συχνά γίνονται είτε φανατικοί, πράγμα που περιφρονώ, είτε ιδεολόγοι: δεν είμαι διανοούμενος, κι ο λόγος τους με κάνει να τρέπομαι σε φυγή -όπως όλοι οι λόγοι. Για μένα, ο καλύτερος ομιλητής είναι αυτός που, ήδη από την πρώτη φράση, βγάζει από τις τσέπες του δύο πιστόλια και πυροβολεί το κοινό».

Λουίς Μπουνιουέλ

Χρειάστηκε να καταναλώσω δεκαετίες από τη ζωή μου για να κατανοήσω αυτή την απλή αλήθεια. Ψαχνόμαστε στα νιάτα μας για τον κόσμο γύρω μας. Στην πορεία ανακαλύπτουμε κάποιες τρομερές, αποκαλυπτικές, αλήθειες. Κάποιες μπορεί πράγματι να ήταν αλήθειες, εκείνη τη στιγμή. Αλλά η ζωή αλλάζει, τίποτα δεν μένει το ίδιο. Η αναζήτηση της αλήθειας δεν μπορεί να σταματά ποτέ. Είναι πιο πιθανό (συντριπτικά!) να κάνεις λάθος, παρά να είσαι ακριβής στην αντίληψη της πραγματικότητας γύρω σου. Αυτή είναι η σκοτεινή δύναμη του Πραγματικού. Το προσεγγίζεις αλλά ποτέ δεν το φτάνεις. Σαν την κινούμενη άμμο, διαρκώς μεταβάλλεται. Καμιά θεωρητική προσέγγιση δεν το καλύπτει. Το Πραγματικό πάντα περισσεύει, υπερχειλίζει, διαφεύγει. Όσοι εμμένουν, γίνονται καλοί χριστιανοί ή μουσουλμάνοι Ταλιμπάν. Άνθρωποι προς αποφυγήν. Ότι μάθανε, μάθανε, ότι αγαπήσανε, αγαπήσανε. Οσμή φορμόλης.