Το όποιο μερίδιο αδιαλλαξίας θα μπορούσε να καταλογιστεί στην ελληνική πλευρά, αναιρέθηκε με το πλαίσιο που διαμορφώθηκε το 2008 από την κυβέρνηση Καραμανλή, με τη σύμφωνη γνώμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον κ. Γ. Παπανδρέου: σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έναντι όλων και εξάλειψη των αλυτρωτικών αναφορών. Το αποδέχτηκαν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ατλαντική Συμμαχία, και ως «εθνικό κεκτημένο» λειτούργησε ώστε να μην καταλογιστούν στη χώρα μας σοβαρές ευθύνες για τη μη προώθηση λύσης. Ακολούθησε η κυβερνητική αλλαγή τον Ιανουάριο του 2015.
Με αυτή τη γραμμή, του 2008, προσήλθε η σημερινή κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση, όταν, μετά την κυβερνητική αλλαγή στη γείτονα χώρα πριν ένα χρόνο, την πρωθυπουργία ανέλαβε ο σοσιαλδημοκράτης Ζόραν Ζάεφ, πρόθυμος να κινηθεί στη γραμμή της σύνθετης ονομασίας και της απάλειψης των αλυτρωτισμών. Σε αυτή τη γραμμή παραμένει η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας κατανοήσει εξαρχής ότι το βάρος της κύριας ευθύνης της χώρας να υπηρετήσει η ίδια τα δικά της συμφέροντα στο διεθνές περιβάλλον πέφτει τώρα στους ώμους της, καθώς η Ελλάδα παραμένει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η μόνη χώρα στον πλανήτη που δεν έχει σε γενική χρήση τον όρο «Μακεδονία» χωρίς παράγωγα και συνοδευτικά.
Η σημερινή συγκυρία είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για να επιτύχει η χώρα μας μια διευθέτηση μετά από την οποία η «Μακεδονία» θα ορίζεται παντού και έναντι όλων με μια σύνθετη ονομασία που θα τυγχάνει της ελληνικής επιδοκιμασίας. Η τελευταία ευκαιρία να αρχίσει να επουλώνεται μια «ιστορική εκκρεμότητα» στο εσωτερικό και να αποκαθίσταται στο εξωτερικό μια αναντιστοιχία με τη διεθνή πραγματικότητα, που, όσο διαρκεί, τα συμφέροντα της χώρας δεν υπηρετούνται επαρκώς.
«Οι λύσεις είναι λύσεις συμβιβασμού», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, μετά το πέρας της συνάντησής του, την Τετάρτη στη Νέα Υόρκη, με τον ΓΓ του ΟΗΕ, κ. Αντόνιο Γκουτέρες. Και πρόσθεσε: «Ξέρω ότι πολλές δυνάμεις και στις δύο κοινωνίες θα προτιμούσαν λύσεις κατά το δοκούν, αλλά δεν υπάρχουν στις διεθνείς σχέσεις τέτοιου είδους λύσεις» -καθαρός υπαινιγμός για την τύχη που επιφυλάχθηκε «από δυνάμεις και στις δύο κοινωνίας» στην πρόταση για σύνθετη ονομασία «Μακεδονία του Ίλιντεν»…
Στη γείτονα παρατηρήθηκε μια «παγωμάρα» για τη δημόσια υποδοχή που επεφύλαξε η Αθήνα στην εκδοχή της «Ιλιντένσκα Μακεντόνια», εκδοχή που αρχικά φάνηκε να αντιμετωπίζεται με θετική διάθεση. Αλλά και η Αθήνα, από την πλευρά της, παρακολουθεί με ενδιαφέρον τη συζήτηση στα Σκόπια, όπου και εκεί η αντιπολίτευση έχει διαφωνήσει με τη «Μακεδονία του Ίλιντεν», σε αντίθεση με ό,τι ενδεχομένως ανέμενε από αυτήν η κυβέρνηση Ζάεφ.
Κατά τη γνώμη του υπογράφοντος, η εκδοχή της «Μακεδονίας του Ίλιντεν» άξιζε περισσότερης προσοχής, λιγότερου αυθορμητισμού και μεγαλύτερης εχεμύθειας έως ότου εξασφαλιστεί η «βιωσιμότητά» της. Και, βέβαια, περισσότερης ευθυκρισίας και λιγότερης εμπάθειας εκ μέρους της αντιπολίτευσης, εκατέρωθεν των συνόρων. Βλέπετε, η αντιπολίτευση στον κ. Ζάεφ στοιχηματίζει και εκείνη την επιστροφή της στην κυβέρνηση επιδιώκοντας, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, την αποτυχία της διαπραγμάτευσης με την Αθήνα…
Ακούγεται με ικανοποίηση η πληροφορία ότι «οι δύο πλευρές, ξαναπιάνουν σήμερα Πέμπτη το νήμα της διαπραγμάτευσης» παρουσία του κ. Μάθιου Νίμιτς, στη Νέα Υόρκη. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να διατηρεί πολλά ανοιχτά μέτωπα. Θα ήταν ευχής έργο η ολοκλήρωση της τέταρτης αξιολόγησης και η έξοδος από τη μνημονιακή επιτροπεία να συνοδεύεται από μια συμφωνία με τα Σκόπια. Η τριμερής συνάντηση στη Νέα Υόρκη ενδέχεται να εκπέμψει θετικά. Ίσως είναι θέμα ωρών να φανούν οι πρώτες ενδείξεις.
Οι εξελίξεις που έχει δρομολογήσει αυτή η κυβέρνηση θα καθορίσουν την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες, όμως αυτό θα συμβεί μέσα σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον, όπου οι μονομερείς ενέργειες της Ουάσινγκτον, από την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ μέχρι την απόσυρση από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα τους Ιράν, βαθαίνουν το ρήγμα μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ. Η «Δύση» ως γεωπολιτική έννοια που περιελάμβανε παραδοσιακά την Αμερική και τους συμμάχους της, τείνει να εκλείψει. Φυλλορροεί από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, πριν από το οποίο η Ευρώπη ήταν το γεωστρατηγικό κέντρο του κόσμου, που σήμερα δεν είναι.
Η Αμερική του προέδρου Τραμπ επιδιώκει να επιβάλει διεθνώς ένα μοντέλο σχέσεων στα μέτρα της. Η Ευρώπη πρέπει να επεξεργαστεί τη δική της απάντηση, μέσα στην οποία η Ελλάδα πρέπει, με τη σειρά της, να επιδιώξει τη δική της θέση. Χωρίς να εκπλήσσεται από το γεγονός ότι η Τουρκία διεκδικεί τη δική της θέση στο νέο χωρο-διάγραμμα που διαμορφώνει ο «νέος αμερικανικός αιώνας». Το κάνει δυναμικά, παρακινδυνευμένα, είναι βέβαιο. Όσο και το ότι η σύνεση επιβάλλει στην Ελλάδα να αντιμετωπίσει ρεαλιστικά την πρόκληση. Που σημαίνει: αρκεί ένα μέτωπο σε επιφυλακή. Αυτό προς την Τουρκία. Επείγει να κλείσει το μακεδονικό μέτωπο, καταβάλλοντας το εύλογο πολιτικό κόστος. Είναι προφανές από την ασυναρτησία που χαρακτηρίζει την αντιπολίτευση ότι αυτό το βάρος δεν μπορεί να το σηκώσει παρά μόνο αυτή η κυβέρνηση. Ας προχωρήσει, απευθυνόμενη στις σοβαρές και υπεύθυνες δυνάμεις που διαθέτει ο τόπος.