Η κόρη μου μόλις έκλεισε τα πρώτα δυο της χρόνια. Αυτά τα δυο χρόνια, πέρα από αγάπη και χαρά, με γέμισαν με πρωτόγνωρες εμπειρίες. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να βλέπεις να μεγαλώνει ένας άνθρωπος. Να κάνει τα πρώτα του βήματα, την προσπάθεια κατανόησης του γύρω κόσμου, τις πρώτες λέξεις, την επικοινωνία.

Τώρα, έχει μπει φουριόζα στο στάδιο της διεκδίκησης. Διεκδικεί, και μάλιστα επίμονα, το τι της αρέσει, προς τα πού θέλει να πάει. Στις βόλτες μας, πολύ συχνά, κατά κύριο λόγο θα έλεγα, σηκώνει το χεράκι της, δείχνει προς κάποια κατεύθυνση και λέει με πείσμα:

- Εκεί!

Δεν είναι πάντα σαφές το τι επιθυμεί. Μερικές φορές πάω από τη μια κατεύθυνση στην άλλη και πάντα η προσταγή είναι η ίδια:

- Εκεί!

Υποπτεύομαι, ότι περισσότερο θέλει να έχει την αίσθηση ότι καθοδηγεί τη βόλτα, ή τουλάχιστον συμμετέχει στη διαμόρφωσή της, παρά ότι έχει σημασία ιδιαίτερη ο τόπος του «Εκεί!».

Σε μια διαδρομή με το ηλεκτρικό τρένο, έκανε το εξής αξιοσημείωτο. Στο βαγόνι που ήμασταν, υπήρχαν δυο μπάρες που ξεκίναγαν από το πάτωμα μέχρι την οροφή. Η απόσταση που της χώριζε ήταν λιγότερο του μέτρου. Βλέποντάς με να κρατώ τις δυο μπάρες με τα απλωμένα μου χέρια, προσπάθησε να κάνει το ίδιο. Αλλά δεν μπορούσε. Έπιανε τη μια μπάρα και όσο και να τεντωνόταν δεν μπορούσε να φτάσει την άλλη μπάρα με το άλλο της χεράκι. Η αγωνία άρχιζε να αποτυπώνεται στο προσωπάκι της. Η αγωνία έγινε έκφραση παράκλησης προς εμένα να παρέμβω. Της είπα μαλακά:

- Δεν φτάνεις, είσαι μικρή ακόμα.

Αμέσως η παράκληση έγινε βουερό κλάμα. Με κοίταζε απαιτώντας να κάνω το αδύνατο, δυνατό. Κάτι σαν:

- Τι διάολο μπαμπάς είσαι και δεν μπορώ να φτάσω δυο κομμάτια σίδερο;

Ε, αυτό είναι το πρόβλημα μικρή μου και θα το καταλάβεις μεγαλώνοντας.

Όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε ολοένα και περισσότερο αδύναμοι και με λιγότερη φαντασία.