Δύο χρόνια μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, ο συναισθηματισμός του αριστερού κόσμου και των λαϊκών μαζών δεν έχει καμία σχέση με το πάθος και τον ενθουσιασμό εκείνων των ημερών. 

 

Ωστόσο, η ενδόμυχη πολιτική ελπίδα των ίδιων κοινωνικών δυνάμεων παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ.

 

Κι αυτό γιατί, παρά την απόλυτη βεβαιότητα πολλών ότι η υπογραφή του Μνημονίου θα αποτελούσε το πρώτο βήμα της κυβέρνησης σε μια μακρά πορεία προς τον πλήρη συμβιβασμό και την ενσωμάτωση με πάσης φύσεως συστήματα (δανειστές, εγχώρια ολιγαρχία, όσους νέμονται το Δημόσιο, τα μεγάλα ΜΜΕ κ.τ.λ.), η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. 

 

Εξ ου και βλέπουμε συνεχώς προστριβές της με τους εκπροσώπους αυτών των συστημάτων.

 

Αυτή την καθημερινή, αλλά λιγότερο θορυβώδη, αντίσταση του ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος την αντιλαμβάνεται και στον βαθμό που η κυβέρνηση του δείχνει κάποιες πολύ μικρές, αλλά υπαρκτές, βελτιώσεις στη ζωή του (π.χ. στην Υγεία), της το αναγνωρίζει και της δίνει σιωπηρή παράταση συγχώρεσης για το μνημονιακό της αμάρτημα. 

 

Κυρίως, της δίνει χρόνο προκειμένου να δει πού θα καταλήξει το τελικό αποτέλεσμα μιας πορείας που ξεκίνησε με άπειρες ελπίδες, πέρασε σε μεγάλες πίκρες και συνεχίζει με καθημερινή μάχη για να διορθωθούν τα χιλιάδες μικρότερα ή μεγαλύτερα «στραβά» αυτής της χώρας. 

 

Αυτή η εικόνα δεν αντικατοπτρίζει ενθουσιασμό, ωστόσο εμπεριέχει και την ελπίδα... σαν μια φλογίτσα που γίνεται όλο και πιο σεμνή, αλλά και όλο και πιο σταθερή.

 

Εξάλλου, οτιδήποτε άλλο εκτός ΣΥΡΙΖΑ κινείται (κατά κανόνα) μεταξύ αποκρουστικού και τρολ (γι’ αυτό και κανένα κόμμα δεν μπορεί να απευθυνθεί στον κόσμο που ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ και τώρα παρακολουθεί από απόσταση). 

 

Στο Κέντρο όλο και ανασκουμπώνονται για να δημιουργήσουν τη μεγάλη πλειοψηφική παράταξη, αλλά όλο και πιο πολύ απομακρύνονται από το να διατυπώσουν μια στοιχειώδη πολιτική πλατφόρμα. 

 

Στη Δεξιά όλο και περισσότερο ρέπουν σε έναν νεοφιλελευθερισμό που βρίσκεται περίπου 25 χρόνια εκτός τόπου και χρόνου. 

 

Στην Αριστερά εκτός ΣΥΡΙΖΑ κατάφεραν να περάσουν δύο χρόνια στο απόλυτο κενό οργάνωσης, κινηματικής απραξίας και έλλειψης αντιπρότασης. 

 

Τέλος, στη Χρυσή Αυγή συνεχίζουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να ταυτίζονται με ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

 

Πάντως, δύο χρόνια μετά, παρά το ότι η πορεία της κυβέρνησης της Αριστεράς μπορεί να είναι λιγότερο ένδοξη και περιπετειώδης και η ελπίδα του κόσμου έχει γίνει πολύ λιγότερο συναισθηματική και πολύ περισσότερο «πολιτική», δεν θα σταματήσουν οι έντονες συγκινήσεις. 

 

Όχι μόνο γιατί θα υπάρχουν Eurogroup σαν το σημερινό, ούτε γιατί θα συνεχιστούν οι μάχες του ΣΥΡΙΖΑ με τα διάφορα συστήματα. 

 

Αυτό που θα αποκτά όλο και περισσότερο ενδιαφέρον θα είναι η μάχη του ΣΥΡΙΖΑ με τον ίδιο του τον εαυτό: Του αδιάφθορου, του ριζοσπαστικού, του λαϊκού, του

αποτελεσματικού έναντι αυτού που θέλει να διαφθαρεί, να γίνει mainstream, να επαναπαυθεί, να γίνει μέρος των χλιδάτων σαλονιών.

 

Και όπως θα έλεγαν και οι προπάτορες όλης αυτής περιπέτειας, η πάλη των τάξεων δεν σταμάτησε ούτε στην ΕΣΣΔ, στην Ελλάδα του 2017 θα σταματήσει;