Ολόκληρη η δήλωση
Είναι προφανές ότι ο Δούρειος ίππος για το περιβάλλον και τη δημόσια περιουσία στην Ελλάδα είναι το ίδιο το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Τα ζητήματα που άνοιξε ο κ. Λιβιεράτος με τις δηλώσεις του, σχετικά με τα δάση, τους δασικούς χάρτες, τις αεροφωτογραφίες κλπ δεν είναι καινούρια. Είχε προηγηθεί ο κ. Παπακωνσταντίνου με τις γνωστές δηλώσεις «να δούμε τι θέλουμε να είναι δάσος». Λες και το δάσος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας νομικός ορισμός που μπορεί να τον αλλάζει ο κάθε Υπουργός ανάλογα με τα συμφέροντα που θέλει να εξυπηρετήσει.
Οι δηλώσεις του Υπουργού άνοιξαν ζητήματα συνταγματικών αλλαγών - που θα ήθελε πολύ η κυβέρνηση να κάνει ως προς τον ορισμό του δάσους - και αμφισβήτησαν για άλλη μια φορά την δημόσια περιουσία κλείνοντας το μάτι σε νέο κύμα καταπατήσεων. Και βεβαίως ξαναέθεσαν το ζήτημα της κατάργησης ουσιαστικά του οποιουδήποτε έλεγχου έχει το Δημόσιο, ως οφείλει από το Σύνταγμα, στον έλεγχο των δασικών χαρτών, κατάργηση που τους είναι απαραίτητη για τα σχέδιά τους και που αφήνει και ανεξέλεγκτα ζητήματα κόστους για το Δημόσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από καιρό έχει τονίσει πως καμιά από τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν δεν ήθελε στην πραγματικότητα δασικούς χάρτες, ακριβώς για να υπάρχει ασύδοτη κατάσταση χορού συμφερόντων σε βάρος του Δημοσίου.
Οι απαιτήσεις της Τρόικα επί αιγιαλών, δασών, προστατευόμενων περιοχών και παντός είδους δημόσιας γης, με γνώμονα τα κέρδη των «επενδύσεων» εμποδίζονται και από την νομοθεσία και το Σύνταγμα, αλλά και από τις δημόσιες υπηρεσίες που κάνουν την δουλειά τους, γι’ αυτό και προαναγγέλλεται για άλλη μια φορά η πλήρης παράκαμψή τους, παρόλο που αυτό δεν επιτρέπεται από το Σύνταγμα. Ταυτόχρονα βέβαια, ο Υπουργός δήλωσε πως δεν είχε ιδέα για μερικά άλλα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν το Υπουργείο του όπως για το παραλιακό μέτωπο από το ΣΕΦ ως την Σαρωνίδα, που προορίζεται για τσιμεντοποίηση, και μάλιστα ιδιωτικών συμφερόντων, από το Υπ. Ανάπτυξης.
Καλούμε τους πολίτες να μην επιτρέψουν αυτές τις εξελίξεις που θα βάλουν ταφόπλακα στην οποιαδήποτε προοπτική έχουμε ως κοινωνία για να βγούμε από την κρίση που μας έβαλαν τα χρέη τους.
