Η ανακοίνωση του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών:
«Είπαν: «Ας συναινέσουμε στην αξιολόγηση με τους δείκτες Κυριαζή. Θα αποδείξουμε ότι δεν περισσεύει κανείς».
Είπαν: «Ας συναινέσουμε στις απολύσεις από άλλα Ιδρύματα. Το ΕΚΠΑ δε θα το πειράξουν».
Είπαν: «Ας συναινέσουμε στην “πρόταση Αρβανιτόπουλου”. Θα κοροϊδέψει την τρόικα και δε θα απολυθεί κανείς».
Είπαν: «Ας συναινέσουμε στο νέο Οργανισμό. Θα προβλέπει θέσεις για όλους κι έτσι δε θα απολυθεί κανείς».
Είπαν: «Ας συναινέσουμε στη Λοβέρδειο αξιολόγηση δομών. Θα αποδείξουμε ότι έχουμε ανάγκες σε προσωπικό κι έτσι θα προκηρυχθούν κι άλλες θέσεις ενδο-ιδρυματικής κινητικότητας και θα γυρίσουν όλοι πίσω».
Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πλήθος άλλων παραμυθιών που πιστοί υπηρέτες των κυβερνητικών επιλογών, από τον Αύγουστο του 2013 μέχρι σήμερα, φρόντισαν να προωθήσουν για να καλλιεργήσουν εφησυχασμό. Για να μπορέσει η κυβέρνηση να προχωρήσει στο πλάνο των απολύσεων ανενόχλητη, με το Ίδρυμα να λειτουργεί κανονικά με απλήρωτη “εθελοντική” εργασία…
Από τον Ιούνιο, όταν ο Α. Λοβέρδος (κάνοντας δήθεν αντίσταση στον Κ. Μητσοτάκη…) πέταξε το δόλωμα της αξιολόγησης από “ανεξάρτητη” εταιρεία, είχαμε πει (ανακοίνωση 30/6): Η κυβέρνηση δεν παρήγγειλε μια αξιολόγηση (πληρώνοντας 142.065€) για να αποδείξει ότι τα ΑΕΙ-ΤΕΙ χρειάζονταν προσωπικό, αλλά για να βγάλει τα αποτελέσματα που αυτή ήθελε. Είχε ένα μόνο στόχο: Οι απολύσεις να μην έχουν τη ρετσινιά του δούνε και λαβείν με την τρόικα στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά να εμφανιστούν σαν αποτέλεσμα μελέτης, αξιολόγησης, και δη “αντικειμενικής”, με “στοιχεία”, δείκτες και αλγορίθμους. Για να μπορεί σήμερα να πει: Απέναντι σε απολύσεις που “αντικειμενικά” επιβάλλονται για την “ορθολογική” διαχείριση προσωπικού και δομών των ΑΕΙ-ΤΕΙ, έχει κανείς να πει τίποτα;
Στη διαδικασία της αξιολόγησης Λοβέρδου συναίνεσαν Διοικήσεις Ιδρυμάτων, κυβερνητικοί συνδικαλιστές, μηχανισμοί, κ.α. Κι ασφαλώς, όταν αποδέχεται κανείς την “ανεξάρτητη διαιτησία” της κυβέρνησης, αποδέχεται εν λευκώ και το αποτέλεσμα της αξιολόγησής της. Κι ό,τι κι αν λέει μετά για “λάθος στοιχεία”, “εσφαλμένη μεθοδολογία”, κ.λπ., ακούγεται βερεσέ.
Το “επιστημονικό” και “τεχνοκρατικό”, λοιπόν, συμπέρασμα της κατά παραγγελία αξιολόγησης, που κάποιοι εκ των προτέρων ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ, είναι ότι για το ΕΚΠΑ αρκούν 736 εργαζόμενοι! Το οποίο, μετά την κινητικότητα, έχει μερικούς παραπάνω! Η γενναιόδωρη κυβέρνηση θα τους αφήσει στο Ίδρυμα… Οι υπόλοιποι μπορούν να απολυθούν “αντικειμενικώς”, ησύχως και χωρίς διαμαρτυρίες…
Το “επιστημονικό” και “τεχνοκρατικό” συμπέρασμα της αξιολόγησης Λοβέρδου είναι ότι στα ΑΕΙ “περισσεύουν” τόσοι εργαζόμενοι όσοι “περίσσευαν” και σύμφωνα με την αξιολόγηση με τους δείκτες Κυριαζή του Αυγούστου του 2013 που αποτέλεσε την “αιτιολογική” βάση των διαθεσιμοτήτων/απολύσεων.
Μπορεί κανείς να ισχυριστεί σοβαρά ότι δεν περίμενε η κυβέρνηση, με το Δούρειο Ίππο της αξιολόγησης, να επιβεβαιώσει την πολιτική των μαζικών απολύσεων –και- στα ΑΕΙ;
Όλο αυτό το διάστημα, κάποιοι “σωτήρες” -μόνο της κλίκας τους όπως αποδείχθηκε-, μιλούσαν για «σκοτεινούς κύκλους και υπόγεια κέντρα» που “συνωμοτούν” εναντίον του ΕΚΠΑ, λες και δεν υπήρχε πλάνο απολύσεων σε όλο το δημόσιο, λες και το ΕΚΠΑ ήταν θύμα “συνωμοσίας”, κι όχι της πολιτικής συρρίκνωσης της δημόσιας Παιδείας… Καλλιεργούσαν ελπίδες περί “διάσωσης” συναδέλφων μέσω της υποταγής στις κυβερνητικές επιταγές, πουλώντας εκδούλευση στα αφεντικά τους. Συναινώντας σε όλα, διασπώντας το ενιαίο μας μέτωπο, μια με τις “διαπραγματεύσεις” με τον Αρβανιτόπουλο, μια με τον Οργανισμό, μια με την αξιολόγηση, συναίνεσαν και στον εξανδραποδισμό των ΑΕΙ, στις απολύσεις, στην κατάργηση εργασιακών και φοιτητικών δικαιωμάτων, στην εφαρμογή των νόμων 4009/4076 και όλου του πλαισίου των μνημονιακών πολιτικών.
Σήμερα, οι έμποροι ψεύτικης ελπίδας ξέμειναν από εμπόρευμα.
Ελπίδες για τη ζωή μας δημιουργούμε μόνο εμείς. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Κάθε βήμα πίσω, κάθε συναίνεση στις πολιτικές τους, κάθε “ναι” σε Υπουργούς και υπηρέτες τους, κάθε συζήτηση για “αντικειμενικούς” δείκτες και “ορθολογικές” απολύσεις, κάθε παζάρι για το πόσοι και ποιοι θα φύγουν, κοστίζει ακριβά ΣΕ ΜΑΣ και τις οικογένειές μας. Κάθε φορά που επιτρέπουμε να κάνουν αυτοί ένα βήμα μπροστά, εμείς χάνουμε κομμάτια της ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Σήμερα, που η δημόσια παιδεία καταρρέει, όπως όλες οι δομές που συνεισφέρουν στον κοινωνικό μισθό, που εργασιακά δικαιώματα καταργούνται και μισθοί μετατρέπονται σε “χαρτζιλίκια”, που οι φοιτητές αντιμετωπίζουν μια σκληρή πραγματικότητα σπουδών εντατικοποίησης και διαγραφών, που κάποιοι από μας οδηγούμαστε στην ανεργία και όλοι μαζί στην ανέχεια,
ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ - ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ
ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΚΙ ΑΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ
ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΝΑΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΞΑΝΑ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ».
