Το κυβερνών κόμμα, απέναντι στην Νέα Δημοκρατία, φαίνεται να υστερεί σε δύο επίπεδα: αφενός χάνει κατά κράτος στον κρίσιμο χώρο του “Κέντρου” (16,8% έναντι 33,5% της Νέας Δημοκρατίας), αφετέρου η επικράτησή του στους ψηφοφόρους “Αριστεράς” και “Κεντροαριστεράς” δεν φτάνει σε καμιά περίπτωση το ύψος της επικράτησης της Νέας Δημοκρατίας στους δικούς της προνομιακούς χώρους, αυτούς της “Κεντροδεξιάς” – όπου σαρώνει με 81,4% - και της “Δεξιάς”, όπου επικρατεί με 59,8%.

Παράλληλα, η ανάλυση των μέσων όρων αυτοτοποθέτησης των ψηφοφόρων των κομμάτων, δείχνει ότι η εκλογική βάση της ΝΔ είναι τοποθετημένη κατά μέσο όρο στο χώρο της Κεντροδεξιάς (Μ.Ο. 4 στην κλίμακα 1-Αριστερά έως 5-Δεξιά) και του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της Κεντροαριστεράς (Μ.Ο. 1,9). Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό τόσο από το Κίνημα Αλλαγής (Μ.Ο. 2,3) όσο και από το νεοπαγές ΜέΡΑ25 (Μ.Ο. 2,0) στο χώρο της Κεντροαριστεράς και από το ΚΚΕ στο χώρο της Αριστεράς (Μ.Ο. 1,2), όπου όμως σημαντικό μερίδιο διεκδικούν και άλλα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Η Νέα Δημοκρατία έχει να αντιμετωπίσει – για το όποιο ποσοστό έχει απομείνει διεκδικήσιμο - στο χώρο της Δεξιάς, την πρωτοεμφανιζόμενη Ελληνική Λύση (Μ.Ο. 4,5) και την Χρυσή Αυγή (Μ.Ο. 4,6). Είναι φανερό, λοιπόν, ποια κόμματα και ποιοι ψηφοφόροι θα βρεθούν το επόμενο διάστημα στο επίκεντρο των δύο μεγάλων κομμάτων στην προσπάθειά τους να επιτύχουν τους – προφανώς διαφορετικούς – τους στόχους.

Η Ταυτότητα της Έρευνας