Οι ιδιωτικοποιήσεις των Δημόσιων Επιχειρήσεων και της Δημόσιας Περιουσίας εντάσσονται στο πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόστηκαν αρχικά τη δεκαετία του 1970 στην Χιλή από την Δικτατορία του Πινοσέτ και σταδιακά στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία προς την κατεύθυνση του "λιγότερου" και "αποτελεσματικότερου" κράτους.  Οι πολιτικές αυτές  σηματοδότησαν και διευκόλυναν ταυτόχρονα, την αναθεώρηση ορισμένων θεμελιωδών συστατικών του ευρωπαϊκού κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου το οποίο σταδιακά χάνει την όποια κοινωνική του φυσιογνωμία αποδομώντας το Κράτος Πρόνοιας. Όλο και περισσότερο ο κοινωνικός και αναπτυξιακός ρόλος των Δημόσιων επιχειρήσεων υποβαθμίζεται. Χωρίς να θέλουμε να εξιδανικεύσουμε τον δημόσιο τομέα της δεκαετίας του 1980 στην Ελλάδα, θεωρούμε ότι αντί να αντιμετωπισθούν τα πάμπολλα προβληματικά  στοιχεία του (κομματισμός, αναξιοκρατία, χαμηλή επαγγελματική επάρκεια κτλ.), συντελέστηκε σταδιακά από την δεκαετία του 90, η κατεδάφισή του.  Καταλυτικός ήταν και είναι ο ρόλος της Ε.Ε. στη λειτουργία και τη μετοχική σύνθεση των Δ.Ε. Η βασική οδηγία που ίσχυε αρχικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τις Δ.Ε. ήταν η  Οδηγία 80/723/ΕΟΚ της Επιτροπής της 25ης Ιουνίου 1980 η οποία ορίζει τη διαφάνεια  των οικονομικών σχέσεων μεταξύ των κρατών μελών και των δημοσίων επιχειρήσεων. Η πλέον πρόσφατη είναι η 2006/111/ΕΚ 16/11/2006 που με άξονα τις νεοφιλελεύθερες αρχές που επικρατούν πλέον στον πυρήνα των ευρωπαϊκών πολιτικών επιβάλλει και κατευθύνει τα περιφερειακά κυρίως κράτη σε ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕ.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μοντέλο «λαφυραγώγησης» της δημόσιας περιουσίας που εφαρμόστηκε μετά την πτώση των χωρών του σοσιαλιστικού μπλοκ. Σήμερα αυτή η διαδικασία εφαρμόζεται σταδιακά σε όλη τη Ευρώπη και κυρίως στις χώρες της  περιφέρειας του ευρωπαϊκού νότου. Πρόκειται για μια πολιτική που δεν μπορεί να είναι αποδεκτή και που θα πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχθεί και να ανατραπεί, γιατί  στην ουσία στερείται κάθε αιτιολογικής βάσης. Ακόμα και η ευρωπαϊκή οργάνωση CEEP (European Center of Employers and Enterprises providing Public services) στο πιο πρόσφατο κείμενό τη : γιατί η Ευρώπη χρειάζεται τις Δ.Ε ˝ αναφέρει ότι: «….οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι η ραχοκοκαλιά της ευρωπαϊκής κοινωνίας και του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου καθώς και η υποδομή για την ανάπτυξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων» .

Πέντε λόγοι που η Ευρώπη χρειάζεται τις Δ.Ε.

·        Προσφέρουν μια φυσική και κοινωνική υποδομή στην Ευρώπη.

·         Δίνουν  ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην Ευρώπη.

·         Συμβάλουν στη διαφοροποίηση της Ευρώπης (ιστορικό κεκτημένο του κοινωνικού μοντέλου του κράτους πρόνοιας και των δημόσιων αγαθών κάτι που διαφοροποιεί το ευρωπαϊκό μοντέλο από π.χ. εκείνο των ΗΠΑ).

·         Αποτελούν εν μέσω κρίσης μια δύναμη σταθερότητας /σταθεροποίησης.

·         Οι  ευρωπαίοι πολίτες θεωρούν  ότι λειτουργούν υπεύθυνα . 

Μάλιστα η CEEP υποστηρίζει ότι Δημόσιες Επιχειρήσεις μπορούν να συμβάλλουν στην μελλοντική αναπτυξιακή προοπτική αφού Προσαρμόζονται στην οικονομική κρίση, Εκσυγχρονίζονται έγκαιρα προκειμένου να ανταποκριθούν στις μεταβαλλόμενες ανάγκες και πιέσεις,  Βοηθούν δυναμικά στην απασχόληση,  Δημιουργούν νέα μοντέλα  κοινωνικού διαλόγου και παρέμβασης.  Κείμενα της CEEP έχουν συμπεριλάβει τη διεθνή εμπειρία ιδιωτικοποιήσεων που όχι μόνο απέτυχαν αλλά δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στην κοινωνία αλλά και στην οικονομική αποτελεσματικότητα (Π.χ. Ιδιωτικοποίηση τρένων Η. Β, νερό στην Γαλλία, δημόσιοι οργανισμοί στις χώρες της Αν. Ευρώπης) αλλά και στις ΗΠΑ (περίπτωση ηλεκτρικού ρεύματος στην πολιτεία της Καλιφόρνιας).   Τα τελευταία χρόνια στη Βρετανία τα διάφορα ΣΔΙΤ που δημιουργήθηκαν αποδεικνύονται εν τέλει πια ακριβά. Παρά ταύτα όλη η προπαγάνδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη χώρα μας εδράζει στην υποτιθέμενη υψηλότερη αποτελεσματικότητα και ποιότητα των ιδιωτικοποιημένων εταιρειών και στις χαμηλότερες τιμές των υπηρεσιών που θα παρέχουν.

Στην Ελλάδα ιδιαίτερα μετά το 1996 με το Νόμο 2414/96 και τα τελευταία χρόνια με τους μνημονιακούς νόμους και πολιτικές, οι Δ.Ε. εξελίσσονται και τυπικά  σε πλήρως ιδιωτικές, ή διαλύονται οπότε τα αντικείμενα και τις δραστηριότητες τους  τα αναλαμβάνει προς  όφελός του ο ιδιωτικός τομέας. Τα παραπάνω συμβαίνουν με τρόπο εντελώς ανεξέλεγκτο, χωρίς καν τη διασφάλιση στοιχειώδους ανταγωνισμού. Έτσι, τα ιδιωτικά μονοπώλια  με δεδομένη την ανυπαρξία ή στην καλύτερη περίπτωση ανεπάρκεια των ελληνικών ρυθμιστικών αρχών, θα οδηγήσουν σύντομα την χώρα σε αδιέξοδο. Πολλές φορές μάλιστα ακόμα και η έννοια της "ιδιωτικοποίησης" είναι  παραπλανητική αφού τα ελληνικά κρατικά μονοπώλια, διαδέχονται αντίστοιχα ξένα κρατικά, όπως η κρατική Socar του Αζερμπαϊτζάν ή η Deutche Telecom .  Ή συνταξιοδοτικά funds όπως το καναδικό που εξαγόρασε το Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Αυτό γίνεται σε τέτοιο  βαθμό που μπορεί να γίνει λόγος για μια νέου τύπου ιδιότυπη "αποικιοποίηση".  Στο πλαίσιο αυτό απαιτείται διερεύνηση   από την πλευρά μας ως προς τις διαδικασίες και τον τρόπο για την ακύρωση τέτοιων αγοραπωλησιών.

Η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση και η "ιδιωτικοποίηση των πάντων" θα έχει ως αποτέλεσμα να επαναφέρει την Ελλάδα στο σημείο που βρισκόταν πριν έναν περίπου αιώνα, όταν ξένες πολυεθνικές επιχειρήσεις   διαχειρίζονταν με πλήρως ανορθολογικό τρόπο και αποκλειστικά για ίδιό τους συμφέρον τα δίκτυα ηλεκτρισμού, νερού και τηλεπικοινωνιών. Η ιστορική εμπειρία στην Ευρώπη και στην Ελλάδα μας διδάσκει ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, τα ΕΛΠΕ και η ΕΥΔΑΠ δημιουργήθηκαν αρχικά για να διορθωθούν οι τεράστιες αποτυχίες των αγορών και των ιδιωτικών επιχειρήσεων που απέτυχαν να καλύψουν θεμελιώδεις κοινωνικές και αναπτυξιακές ανάγκες. Καθώς επίσης και τη μεταπολεμική ανάγκη δημιουργίας του κοινωνικού κράτους στο πλαίσιο που απαιτούνταν κολοσσιαίες επενδύσεις που δεν διακινδύνευαν να πραγματοποιήσουν οι ιδιώτες.  Από τη συγκεκριμένη σκοπιά, οι ασκούμενες σήμερα πολιτικές όχι μόνο δεν παρουσιάζουν εκσυγχρονιστικό πρόσημο αλλά συνιστούν βαθιά οπισθοδρόμηση, επαναφέροντας την χώρα σε θέση άμεσης εξάρτησης από ξένα οικονομικά συμφέροντα και κέντρα λήψης αποφάσεων.

Τόσο τα Μνημόνια όσο και οι πολιτικές εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών που εφαρμόζονται την τελευταία πενταετία στην Ελλάδα έχουν ήδη προκαλέσει δυσβάσταχτες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ (αύξηση ηλεκτρικού ρεύματος κατά 85% από το 2001 έως το 2012), των αστικών συγκοινωνιών (+ 40% στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του Μνημονίου), του ΟΣΕ και στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης (κατά 50% περίπου).   Το αποτέλεσμα είναι, τα φτωχά στρώματα του πληθυσμού, και όχι μόνο, να αδυνατούν να θερμάνουν πλέον ικανοποιητικά την κατοικία τους ή να κάνουν χρήση κλιματιστικών κατά τις πιο ζεστές ημέρες του καλοκαιρού, έχοντας περιέλθει σε κατάσταση ενεργειακής φτώχειας. Είναι αξιοσημείωτο πως πολλοί από τους συμπολίτες μας καταφεύγουν  στην χρήση επικίνδυνων υλικών για την δημόσια υγεία και το περιβάλλον για να ζεσταθούν (φαινόμενο της αιθαλομίχλης). Όταν οι οικογένειες αποφασίζουν να πληρώσουν για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, αυτό γίνεται αναπόφευκτα σε βάρος άλλων σημαντικών δαπανών με αρνητικές μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία τους (τρόφιμα χαμηλότερης ποιότητας, μείωση δαπανών υγείας, παιδείας, κ.λπ.).

Η φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ για τις ΔΕ

Βασικός στόχος  του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα νέο μοντέλο δημόσιων επιχειρήσεων που θα συνδυάζει την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας τους με τον κοινωνικό τους ρόλο. Οι Δ.Ε. συγχρόνως θα αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας ενταγμένο στο πλαίσιο του Σχεδίου της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης  με κοινωνική και περιβαλλοντική ευαισθησία στην υπηρεσία της κοινωνίας και υπό κοινωνικό έλεγχο. Υποστηρίζουμε την παρουσία ισχυρών, βιώσιμων και κοινωνικά ελεγχόμενων δημόσιων επιχειρήσεων σε τομείς που σχετίζονται με βασικές κοινωνικές ανάγκες, όπως είναι η ενέργεια, οι επικοινωνίες, η ύδρευση, η τραπεζική πίστη, οι συγκοινωνίες, οι υποδομές, το φυσικό αέριο.  Πιο συγκεκριμένα, η πολιτική μας περιλαμβάνει:

α) Ανάδειξη και επανακαθορισμό με σύγχρονους όρους του ρόλου και του σκοπού των Δ.Ε.                   

β)  Διαμόρφωση θεσμών και διαδικασιών δημόσιας λογοδοσίας και κοινωνικού ελέγχου της λειτουργίας τους και,

 γ) Ενίσχυση του ρόλου των χρηστών των υπηρεσιών που αυτές παρέχουν και των εργαζομένων σ' αυτές. Τα κριτήρια αποτελεσματικότητας και αξιολόγησης δεν θα περιορίζονται μόνο στα οικονομικά αποτελέσματα με όρους πλεονάσματος (κέρδος), αλλά θα περιλαμβάνουν και δείκτες κοινωνικής αποτελεσματικότητας που θα αναφέρονται στην τιμολογιακή πολιτική, την εν γένει λειτουργία και προσφορά της επιχείρησης. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι Δ.Ε, λόγω του κοινωνικού χαρακτήρα που θα έχουν αλλά και της φιλοσοφίας που θα υιοθετήσουν, δεν είναι απαραίτητο να προτάσσουν την κερδοφορία.

Η πώληση περιουσιακών στοιχείων του Κράτους και οι ιδιωτικοποιήσεις βασικών πλουτοπαραγωγικών μονάδων ιδιαίτερα σε περίοδο ύφεσης και έντονης ανεργίας, όπως αυτή που διανύουμε τουλάχιστον εδώ και μία τριετία, αποτελεί ακόμα και για την βασική προσέγγιση κάθε άλλο παρά ορθολογική λύση. Δεν νοείται σε μία περίοδο όπου το 28,0% του εργατικού δυναμικού και το 61,4% των νέων (ηλικίες 15-24 ετών) βρίσκεται εκτός της αγοράς εργασίας,  να υιοθετούνται πρακτικές αναζωπύρωσης της ανεργίας και διόγκωσης της υφεσιακής πορείας.  Η ετήσια αρνητική μεταβολή της απασχόλησης (μεταξύ των ετών 2012/2011)  στις ΔΕ, ξεπερνάει τις 30 ποσοστιαίες μονάδες, ένα νούμερο το οποίο δυστυχώς αναμένεται να εκτοξευθεί/εκτιναχθεί στα ύψη, εάν ο Κυβερνητικός προγραμματισμός υλοποιηθεί στο ακέραιο.  Στο ποσοστό αυτό δεν υπολογίζονται οι εκατοντάδες χιλιάδες «εργαζόμενοι»  που μένουν για μήνες απλήρωτοι.

Η προσέγγιση των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα της κρίσης από την Κυβέρνηση

Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία η  οποία έχει απολύτως υιοθετηθεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1990 υποστηρίζει λανθασμένα ότι οι ιδιωτικοποιήσεις λειτουργούν με διττό τρόπο:

α) Συμβάλλουν στην τόνωση των εσόδων, μέσω της μείωσης του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, βελτιώνοντας τη δημοσιονομική κατάσταση του κράτους.   Ωστόσο, ακόμα και σύμφωνα με τη νεοκλασική θεωρία αυτά ισχύουν υπό την ρητή προϋπόθεση ότι, τα έσοδα που θα αποκομίσει το κράτος από την ιδιωτικοποίηση συν τους τόκους του δημοσίου χρέους που θα γλυτώσει, κατάλληλα προεξοφλημένα σε παρούσα αξία, θα υπερβαίνουν τις εισπράξεις από τα μελλοντικά κέρδη, επίσης σε παρούσα αξία. Είναι όμως γνωστό ότι στην χώρα μας οι Δ.Ε. πωλούνται, στην καλύτερη περίπτωση, με προβλέψεις από την είσπραξη μελλοντικών κερδών  5 ή 6 χρόνων. Άρα το μοντέλο των «ιδιωτικοποιήσεων» που έχει υιοθετηθεί στη χώρα μας κινείται πέρα ακόμα και από την νεοφιλελεύθερη θεωρία. Θυμίζει μάλλον κλασσικές αποικιοκρατικού τύπου ληστρικές επιδρομές, που δεν τις καλύπτει καμία θεωρία.

β) Ενισχύουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα στο σύνολο της οικονομίας, συμμετέχοντας έτσι στην αναπτυξιακή προσπάθεια (μεσο-μακροπρόθεσμες επιπτώσεις).  

Είναι κρίσιμης σημασίας να τονισθεί εδώ ότι σύμφωνα και με τη νεοφιλελεύθερη σχολή, μια ιδιωτικοποίηση για να είναι επιτυχημένη, πρέπει να αυξάνει τον ανταγωνισμό και όχι να τον διατηρεί ίδιο ή/και να τον μειώνει. Έτσι αν ένα κρατικό μονοπώλιο π.χ. ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ-ΕΥΔΑΠ κτλ. μετατραπεί απλά σε ιδιωτικό χωρίς να αυξηθεί ο ανταγωνισμός, τότε ακόμα και σύμφωνα με την κυρίαρχη σχολή σκέψης δεν θα ωφεληθεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητά του.  Μάλιστα σε αυτήν την μη επιθυμητή γενικά περίπτωση, θα πρέπει να δημιουργηθεί μια κρατική ρυθμιστική αρχή για να ελέγχει την λειτουργία του από την άποψη του δημοσίου συμφέροντος. Ωστόσο, ακόμα και η κυρίαρχη γραμμή σκέψης, είναι διστακτική στο να αποδεχτεί την απλή μετατροπή ενός κρατικού σε ιδιωτικό μονοπώλιο, ακόμα και υπό τον έλεγχο των κρατικών ρυθμιστικών αρχών.

Παρά ταύτα ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος διακηρυγμένος κυβερνητικός στόχος φαίνεται να επιτυγχάνεται αφού τα εκτιμώμενα έσοδα είχαν υπολογιστεί στο ποσό των 50 δις ευρώ. Όμως σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (2012), από τις αποκρατικοποιήσεις αναμένονται έσοδα μόνο 8,5 δις ευρώ μέχρι το τέλος του 2016 και συνολικά 22 δις μέχρι το τέλος του 2020.   Υπό τις παρούσες οικονομικές εξελίξεις και ζυμώσεις, ο κίνδυνος "ξεπουλήματος" της δημόσιας περιουσίας εξαιτίας της μεγάλης αβεβαιότητας και της ιδιαίτερα χαμηλής χρηματιστηριακής αξίας των ΔΕΚΟ, σε συνδυασμό με την απουσία ενδιαφέροντος των επενδυτών, διογκώνεται με γεωμετρικό ρυθμό.  Επιπλέον με το παρόν επίπεδο χρέους, τα αναμενόμενα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις ακόμα και εάν εισπραχθούν όλα τα προϋπολογισμένα ποσά, θα είναι σταγόνα στον ωκεανό του χρέους. Μάλιστα, στις  απώλειες εσόδων δεν υπολογίζονται τα κέρδη και τα έσοδα από κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις όπως το νερό, ΟΠΑΠ κτλ. Εάν δε το σχέδιο αυτό ολοκληρωθεί τότε ο εναπομένων ελληνικός κρατικός επιχειρηματικός τομέας, θα είναι μικρότερος του ευρωπαϊκού μέσου όρου και συνολικά κερδοφόρος.

Σε κάθε περίπτωση, η λογική των ιδιωτικοποιήσεων στις ΔΕ θα έχει μια σειρά από πολλαπλασιαστικές συνέπειες όπως: πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων - γεωμετρική μείωση στην ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών -  εκτεταμένη μισθολογική πτώση, καταστροφή των υποδομών  λόγω ελλιπούς συντήρησης  και μείωση του επιπέδου ασφαλείας για τους πολίτες. Είναι αυτονόητο ότι σε μια περίοδο ακραίας κοινωνικής δυσπραγίας, η υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών θα επιφέρει μεγάλα πλήγματα στην καθημερινότητα των πιο επιβαρυμένων από την κρίση συμπολιτών μας.

Θα πρέπει δε να τονισθεί ότι ακόμα και στην κυρίαρχη οικονομική λογική, οι ιδιωτικοποιήσεις επιτυγχάνουν μόνο υπό προϋποθέσεις όπως: σημαντική ανάπτυξη του ανταγωνισμού μετά από την ιδιωτικοποίηση μέσω της αποφυγής ολιγοπωλιακών και μονοπωλιακών καταστάσεων. Αυτό με την σειρά του σημαίνει ότι όπου κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται ή δεν αναμένεται να επιτευχθεί, οι ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να συνοδεύονται από αυστηρό, λειτουργικό και αποτελεσματικό ρυθμιστικό πλαίσιο του κράτους, ή να μην επιχειρούνται καθόλου διότι είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Φυσικά δεν υπάρχει καν σαν ιδέα, στην επίσημη θεωρία  ότι ένα εγχώριο κρατικό μονοπώλιο θα αντικαθίσταται από ένα  ξένο κρατικό. 

Προφανώς επομένως, η Κυβέρνηση δεν υπολόγισε το γεγονός, πως τα μηδαμινά έσοδα που θα εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία από την πώληση των δημόσιων επιχειρήσεων, αναμένεται να υποσκελιστούν τόσο από την μείωση του κύκλου εργασιών (άρα και φορολογικών εσόδων) των επιχειρήσεων, εξαιτίας της περιορισμένης ρευστότητας της αγοράς, όσο και από την αιμορραγία που θα υποστούν τα ασφαλιστικά ταμεία, εξαιτίας της μείωσης του αριθμού των ασφαλισμένων.   Παράλληλα, ο υλοποιούμενος σχεδιασμός αναφορικά με την ένταξη μεγάλου μέρους των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις στο πλαίσιο κινητικότητας δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων του στενού αλλά και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, κρίνεται από πρόχειρος έως και απαράδεκτος καθώς εκλείπει από αυτόν οποιαδήποτε προπαρασκευαστική έρευνα εκτίμησης και αξιολόγησης των οικονομικών μεταβλητών των επιχειρήσεων.  Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός πως οι υπεύθυνοι διαχείρισης της περιουσίας του δημοσίου επιθυμούν την πώληση δημόσιων εταιρειών, οι οποίες στο σύνολό τους, σύμφωνα τουλάχιστον με τα αποτελέσματα των ισολογισμών που οι ίδιοι αποδέχονται, έχουν αυξήσει τη παραγωγικότητά τους. Σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία που οι ίδιοι δημοσιεύουν, καταρρίπτεται με αυτόν τον τρόπο ο μύθος περί ανικανότητας και μη παραγωγικότητας φορέων του Δημοσίου.

Η ιδεολογική μας παρέμβαση

Η ιδεολογική μας παρέμβαση τα τελευταία χρόνια και η επίμονη αναφορά μας πως υπάρχουν δημόσια αγαθά όπως το νερό, το ρεύμα, οι επικοινωνίες, οι μεταφορές, στα οποία έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες ήταν σε θετική κατεύθυνση.  Θετικό επίσης είναι ότι αναδείξαμε  την διεθνή εμπειρία όπου, τέτοια αγαθά σε ορισμένες περιπτώσεις, αρχικά τα διαχειρίστηκαν ιδιώτες και στη συνέχεια και κάτω από την παρέμβαση  ενεργών πολιτών και κινημάτων επιστρέφουν, στο δημόσιο με την ευρύτερη έννοια, που περιλαμβάνει και την τοπική αυτοδιοίκηση. 

Ωστόσο, θα πρέπει να δοθεί έμφαση σε μια νέα πιο διευρυμένη έννοια στην δημόσια ωφέλεια, στην κοινωφελή επιχείρηση ή επιχειρηματικότητα, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε την συζήτηση υπερβαίνοντας τις αναζητήσεις των δεκαετιών 30-50, μέσα από την εξέταση της ανάγκης κρατικής παρέμβασης (και όχι μόνο) σε θέματα όπως η οικολογική ισορροπία, η βιοποικιλότητα, η οικονομική ανάπτυξη με υπολογισμό του περιβαλλοντικού και κοινωνικού κόστους. Να αναδείξουμε στο δημόσιο διάλογο και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε δύο ατού των ΔΕ σε σχέση με των ιδιωτικό τομέα: ότι δεν είναι αναγκασμένες να παραδώσουν μερίσματα σε ιδιώτες-μέτοχοι, και ‘ότι μπορούν να δανειστούν με χαμηλότερο επιτόκιο.  

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, δεν νοείται σήμερα ΔΕΗ χωρίς οικολογική διάσταση ή δημόσια επιχείρηση που να μην διαθέτει ένα πλάνο για την ανάδειξη της αειφόρου και κοινωνικά προσανατολισμένης ανάπτυξης. Φυσικά η σημερινή σαρωτική πορεία ιδιωτικοποιήσεων, όχι μόνο δεν επιζητεί να αναπτύξει την κοινωφέλεια σε νέες ιδέες και μορφές, αλλά καταστρέφει και εκείνες που η παράδοση 50-100 χρόνων, έχει  καθιερώσει.

Θα πρέπει να σταθούμε κριτικά απέναντι στην παραμορφωτική και διεφθαρμένη πολλές φορές λειτουργία των 'υπαρκτών' δημόσιων εταιριών, με τον κομματισμό, τον συντεχνιασμό, την αναξιοκρατία, την έλλειψη κάθε καινοτομικού πνεύματος κτλ. Πρέπει επομένως να θέσουμε σε πρώτη προτεραιότητα την κριτική μας στάση έναντι αυτής της περιόδου ώστε να αναδειχτεί η εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.  Οι παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ τόσο σε κοινοβουλευτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο ανέδειξαν ότι υπάρχει άλλος δρόμος απέναντι στο δίλημμα του κρατισμού ή των ιδιωτικοποιήσεων γύρω από το οποίο αναπτύσσεται μόνιμη φιλολογία,  υπάρχει ο εναλλακτικός στρατηγικός στόχος . Αυτός είναι:  η πορεία κοινωνικοποίησης των Δ.Ε. κοινωνική ιδιοκτησία, κοινωνική λειτουργία και κοινωνικός έλεγχος. 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις που περιλαμβάνονται στο Νόμο 2414/96 καθώς και τα ΝΠΙΔ που εποπτεύονται από το Δημόσιο, συμπεριλαμβάνονται στην πρότασή μας για  τις δημόσιες επιχειρήσεις.  Δημόσιες επιχειρήσεις και ΔΕΚΟ θα είναι πρωτογενώς βιώσιμες και θα παρέχουν δημόσια αγαθά και υπηρεσίες με ποιότητα και ασφάλεια για την κοινωνία και θα συμβάλλουν στην οικονομική, περιβαλλοντική και πολιτισμική ανάπτυξη της χώρας. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να στηριχθεί και να διαμορφωθεί ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, με παράλληλη κατάρτιση ενός μεγάλου προγράμματος δημοσίων παραγωγικών επενδύσεων σε ιδιαίτερα στοχευμένους κλάδους και τομείς, προκειμένου να υποβοηθήσει το ρόλο του κοινωνικού τομέα και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτό θα καταστεί εφικτό μέσα από ένα μεγάλο μελετημένο και αποτελεσματικό σχέδιο χορήγησης προνομιακής ρευστότητας στο δημόσιο και την οικονομία, με την ίδρυση πιστωτικών ιδρυμάτων ειδικού σκοπού,  για την σταδιακή απορρόφηση των ανέργων, την ανακοπή της ύφεσης και την σταδιακή επαναφορά της χώρας στην ανάπτυξη.

Ωστόσο κρίνεται όπου είναι απαραίτητη η μεταρρύθμισή τους  με κατεύθυνση την αποδοτικότερη λειτουργία τους. Ο παραπάνω στόχος θα υλοποιηθεί, μέσω της αναδιάταξης υπηρεσιών που θα υπηρετούν το νέο παραγωγικό μας μοντέλο, της αξιοκρατίας, του κοινωνικού ελέγχου, τη στήριξη μισθών και την επαναφορά υπαλλήλων που απολύθηκαν παράνομα και αντισυνταγματικά.  Όσον αφορά στην ειδική κατηγορία των Α.Ε ή ΝΠΙΔ (πχ ΕΟΜΜΕΧ, ΙΓΜΕ κλπ) που οι κυβερνήσεις επέλεξαν να κλείσουν, στόχος, θα είναι, η επανίδρυση, ο επανασχεδιασμός και η ανάπτυξη όσων από αυτές θα συμβάλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Μάλιστα σε ορισμένους τομείς θα πρέπει να διερευνηθεί η ανάγκη για τη δημιουργία νέων δημόσιων επιχειρήσεων. 

Στο πλαίσιο της συνολικής πρότασης μας, οι άμεσοι και ευρύτεροι στόχοι μας  είναι:

Απόκρουση των άμεσα προωθούμενων  ιδιωτικοποιήσεων και ανάλογα με τις κεφαλαιουχικές δυνατότητες  η επανάκτηση του δημοσίου ελέγχου των στρατηγικής σημασίας ΔΕ (ΔΕΗ,  ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ κλπ) σε αυτές δηλαδή που έχει προχωρήσει πλειοψηφικά η επίκειται η πλειοψηφική ιδιωτικοποίηση τους. Ειδικότερα, στις ΔΕ εκείνες που το δημόσιο κατέχει έστω και μικρό ποσοστό αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε  να διατηρηθεί και ταυτόχρονα να υπάρχει δημόσιος έλεγχος.  Επίσης στις περιπτώσεις εκείνες που η ιδιωτικοποίηση πραγματοποιήθηκε σκανδαλωδώς όπως ο ΟΠΑΠ η όλη διαδικασία θα επανεξεταστεί. Στην κατεύθυνση αυτή, θα εδραιωθεί ο νέος ανασυγκροτημένος δημόσιος τομέας, που θα στηρίζει μια άλλου τύπου ανάπτυξη. Ο δημόσιος τομέας οφείλει να έχει ισχυρούς κρατικούς  πυλώνες σε όλους του κρίσιμους τομείς και επειδή οι περισσότεροι  εξ' αυτών είναι απελευθερωμένοι, οι δημόσιες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτούς πρέπει να  έχουν σημαντικό ειδικό βάρος.  Ειδικά για τη ΔΕΗ, τη συνολική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και τη διανομή, είναι σημαντικό να τονιστεί πως θα είναι κυρίως δημόσιου χαρακτήρα, χωρίς να αποκλείεται ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος εάν θέλει να δημιουργήσει δικές του υποδομές και παραγωγή θα το κάνει με τη δική του χρηματοδότηση. Επίσης, ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα θα πρέπει να δώσουμε στην διαχείριση του ορυκτού πλούτου, ως ένα εξαντλήσιμο δημόσιο περιουσιακό στοιχείο και από τη στιγμή που τον δημιούργησε η φύση.

Ανθρώπινος παράγοντας

Σε όλες τις ΔΕΚΟ ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί στη βασική μονάδα δημιουργίας πλούτου, στον ανθρώπινο παράγοντα. Στο πλαίσιο αυτό ως προγραμματικοί  μας λοιπόν στόχοι είναι :

Ø  Σταδιακή ανάκτηση των εισοδηματικών απωλειών- λόγω Μνημονίου- των εργαζομένων στις Δ.Ε., στο βαθμό που μια τέτοια ανάκαμψη θα είναι εφικτή και για το σύνολο των εργαζομένων. Ειδικά προνομιακά καθεστώτα όπως αυτά που εξέθρεψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις για την δημιουργία και τη συντήρηση κομματικών στρατών δεν είναι συμβατές με τη φιλοσοφία της Αριστεράς.

Ø  Άμεση κατάργηση των εμποδίων  για τις προσλήψεις (δηλαδή μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις που είχαν θεσπιστεί) και  ενεργοποίηση προσλήψεων με βάση τις ανάγκες που προκύπτουν από το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ειδικά στη σημερινή συγκυρία που το δυναμικό των επιχειρήσεων με τις αποχωρήσεις-απολύσεις έχει πλήρως αποδιοργανωθεί έχουμε τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε καλύτερα τους νέους αλλά και παλαιούς επιστήμονες με τις σύγχρονες γνώσεις και την εμπειρία που διαθέτουν προκειμένου να έχουμε αναβαθμισμένη και σύγχρονη λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών.

Ø  Επιστροφή απολυμένων και υποχρεωτικά μεταταχθέντων εργαζομένων με εξειδίκευση, η τεχνογνωσία των οποίων είναι κρίσιμη και απαραίτητη για την αναβάθμιση των φορέων.

Ø  Αξιοποίηση του ΕΣΠΑ αλλά ενίσχυση και των επενδύσεων μέσω κονδυλίων από  ΠΔΕ

Ø  Προσπάθεια για την ανασυγκρότηση  του συνδικαλιστικού κινήματος στον δημόσιο τομέα ώστε να βγει από το τέλμα, πρέπει ταυτόχρονα να αποκρουστεί η άγρια επίθεση που γίνεται σήμερα στα συνδικάτα, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα.

Το σχέδιο δράσης του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που άμεσα εμπλέκονται οι ΔΕΚΟ κατευθύνεται σε 4 άξονες για την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικονομική αποτελεσματικότητα, την δημοκρατία και τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας:

1.            Δικαίωμα στα Κοινωνικά Αγαθά: "Για όλους, παντού, σήμερα και αύριο".

Εγκαθίδρυση Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης - Κανένα νοικοκυριό χωρίς φως, θέρμανση, νερό , πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και δυνατότητα επικοινωνίας. Ταυτόχρονα θα ληφθεί μέριμνα και για νέα κοινωνικά αγαθά όπως: π.χ.  παροχή σε όλους διαδικτυακών συνδέσεων ή ταχύρυθμη επιμόρφωση στην στοιχειώδη γνώση Η/Υ.

2.            Επαναπροσδιορισμός  του ρόλου των ΔΕ για καλύτερες και περισσότερες υπηρεσίες προς όφελος του πολίτη και της ανάπτυξης αλλά ακόμα και δημόσιες επιχειρήσεις που να στηρίζουν την οικολογική αειφορία, την βιοποικιλότητα,  την υγιεινή διατροφή, το οικολογικό αποτύπωμα των επιχειρήσεων.

3.            Η διοίκηση και αξιολόγηση των Δ.Ε. είναι υπόθεση όλων. Είναι αναγκαίο το "άνοιγμα" των δημοσίων επιχειρήσεων στην κοινωνία, με την εφαρμογή σύγχρονων δημοκρατικών θεσμών που θα προάγουν την συμμετοχή των χρηστών, των εργαζομένων των κοινωνικών φορέων και των οργανώσεων. Οι φορείς αυτοί θα συζητούν και θα συναποφασίζουν για τις στρατηγικές επιλογές της επιχείρησης, για την ποιότητα των υπηρεσιών και θα αξιολογούν την οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική, αναπτυξιακή και περιβαλλοντική αποτελεσματικότητά της.

4.            Δημόσιες επιχειρήσεις: μοχλός βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης, απασχόλησης και οικολογικού μετασχηματισμού. Για να καταστούν οι δημόσιες επιχειρήσεις μοχλός βιώσιμης και ισόρροπης ανάπτυξης, οικολογικού μετασχηματισμού είναι πιθανό να χρειαστεί η δημιουργία νέων κρατικών οργανισμών οι οποίες θα προωθούν, στηρίζουν, ερευνούν, πληροφορούν άλλες κρατικές και ιδιωτικές επιχειρήσεις γύρω από τέτοια θέματα.

Η συμμετοχή της κοινωνίας θα πρέπει να κατευθύνονται σε δύο άξονες :

1.            Να συμβάλλει, σε συνεργασία με τα στελέχη και ειδικευμένους τεχνοκράτες του κόμματος, στις αντίστοιχες επιτροπές, στην επεξεργασία και στη διαμόρφωση συγκεκριμένου προγράμματος για κάθε ΔΕ, ενταγμένο στο γενικότερο ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα του Κόμματος για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. 

2.            Να λάβει πρωτοβουλίες και να πλαισιώνει εργατικές επιτροπές, των σωματείων και άλλες συλλογικότητες, στη δημιουργία κινήματος κατά των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε ΔΕ,  το σχηματισμό ενιαίου μετώπου όλων των Δ.Ε. και των άλλων Δημόσιων Υπηρεσιών και Οργανισμών, έτσι ώστε σε συνεργασία  με τα άλλα στρώματα της κοινωνίας να συγκροτηθεί στη σημερινή συγκυρία της δομικής καπιταλιστικής κρίσης και της κορύφωσης της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου, ένα παλλαϊκό, μαζικό και πολύπλευρο κίνημα κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Το κίνημα  θα διεκδικήσει: τη μη ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας καθώς και την ακύρωση κάθε εκποίησης δημόσιου πλούτου στρατηγικού χαρακτήρα που έγινε από μνημονιακές κυβερνήσεις. Το κίνημα αυτό, για να είναι νικηφόρο και αποτελεσματικό, πρέπει να υπερβεί τα όρια των προς εκποίηση οργανισμών, περιοχών, δραστηριοτήτων. Να αγκαλιάζει την κοινωνία και να στηρίζεται από αυτήν. Να διαμορφώνει την πρόταση του μαζί με το λαό, για το λαό.

ΑΝΑΛΥΣΗ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ  ΔΕΚΟ

Οι παρακάτω αναλύσεις αναφέρονται σε καθαρά χρηματοοικονομικά δεδομένα και σκοπό έχουν να κατανοήσουμε το μέγεθος και το εύρος των οργανισμών αυτών.

Ορισμοί

Από νομική άποψη, ο Νόμος 3429/2005 ορίζει ως ΔΕ «κάθε ανώνυμη εταιρεία, στην οποία το ελληνικό δημόσιο δύναται να ασκεί άμεσα ή έμμεσα αποφασιστική επιρροή, λόγω της συμμετοχής του στο μετοχικό της κεφάλαιο ή της χρηματοοικονομικής συμμετοχής του ή των κανόνων που τη διέπουν». Από την 31-12-2005, ημερομηνία έναρξης της ισχύος των διατάξεων (ειδικά άρθρο 1 παρ. 5 και άρθρο 15) του Ν. 3429/2005 (ΦΕΚ 314 Α΄), ευρίσκονται εκτός του δημόσιου τομέα οι ακόλουθες δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί: α) Οι εισηγμένες σε χρηματιστήριο ανώνυμες εταιρείες, εφόσον το Δημόσιο ή άλλα νομικά πρόσωπα του δημόσιου τομέα συμμετέχουν στο μετοχικό τους κεφάλαιο, με οποιοδήποτε ποσοστό συμμετοχής β) Οι συνδεδεμένες, με τις εισηγμένες σε χρηματιστήριο επιχειρήσεις, ανώνυμες εταιρείες    γ) Οι ανώνυμες εταιρείες, για τις οποίες έχει εκδοθεί απόφαση έναρξης διαδικασιών αποκρατικοποίησης.

ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ - ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΩΝ  ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΩΝ

Μεταξύ των πρώτων ενεργειών της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι ο έλεγχος των  δημοσιευμένων ισολογισμών αλλά και της νομιμότητας των αποφάσεων των διοικήσεων των Δ.Ε.. Ωστόσο από τους ήδη δημοσιευμένους ισολογισμούς των ΔΕ, συνάγεται το συμπέρασμα ύπαρξης θετικών οικονομικών αποτελεσμάτων κατά τη διάρκεια του 2013 σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές.  Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός πως το συνολικό ενεργητικό των προς ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ παράμεινε σχεδόν αμετάβλητο (οριακή μείωσή του κατά 0,5%), διατηρώντας σταθερή την αξία στοιχείων του ενεργητικού και παθητικού ενώ οι συνολικές τους υποχρεώσεις (βραχυπρόθεσμος και μακροπρόθεσμος δανεισμός όπως και οι πιστώσεις από τρίτους, κυρίως προμηθευτές) μειώθηκαν σημαντικά (-34%).   Ωστόσο όλα τα παραπάνω οφείλονται κυρίως στη μείωση του προσωπικού, των μισθών, στη συρρίκνωση του παραγόμενου έργου, των κανόνων ασφαλείας, στην μεταφορά βαρών.

Επομένως, ακόμα και με βάση τα οικονομικά αποτελέσματα, το οικονομικό μέγεθος στο οποίο έπρεπε να είχε εστιάσει η Κυβέρνηση, προκειμένου να οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με το εάν θα έπρεπε να προβεί στη πώληση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, είναι η κερδοφορία, ή μη, που επιδεικνύουν οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Πιο συγκεκριμένα, τα κέρδη πριν αφαιρεθούν από αυτά οι τόκοι, οι φόροι και οι αποσβέσεις, εμφανίζουν κατακόρυφη άνοδο κατά 45,5% το έτος 2013, σε σχέση με το 2012, αποτυπώνοντας τόσο την πραγματική βελτίωση της οικονομικής κατάστασης όσο και το πραγματικό κέρδος των προς εξέταση επιχειρήσεων και δη εκείνων που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο.   Ένα ακόμη στοιχείο που πηγάζει από τους ισολογισμούς των επιχειρήσεων, είναι ο περιορισμός της ζημιογόνου δραστηριότητάς τους. Η εντυπωσιακή αυτή προσαρμογή, η οποία επιτελέστηκε μέσα σε ένα μόλις χρόνο και εν μέσω πληθώρας απαξιωτικών σχολίων, θα μπορούσε να αποτελεί –ακόμα και σύμφωνα με την main steam οικονομική πολιτική- ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τη συνολική εξυγίανση των συγκεκριμένων φορέων, οι οποίοι όπως και στο παρελθόν καλούνται να διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Επομένως, όλα τα δημοσιευμένα στοιχεία τα οποία δεν επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης από την κυβερνητική πλευρά, δικαιολογούν (στην καλύτερη περίπτωση) τη προχειρότητα και την επιπολαιότητα του Κυβερνητικού σχεδιασμού/προγραμματισμού, επί του συγκεκριμένου ζητήματος.  Πρέπει να αναφερθεί ότι οι ΔΕΚΟ που οδηγούνται σε ιδιωτικοποιήσεις (πχ ΕΥΠΑΠ, ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ) είναι κερδοφόρες και με υψηλές πάγιες επενδύσεις στοιχείο που τις καθιστά επιπλέον αναντικατάστατες. Οι θιασώτες της θεωρίας περί ανικανότητας του Δημοσίου, ισχυρίζονται επίσης ότι υπάρχει αδυναμία ιδιωτικοποίησης ζημιογόνων εταιρειών έτσι ώστε ο ιδιωτικός τομέας να αξιοποιήσει, τα δήθεν - κατά την γνώμη τους - συγκριτικά τους πλεονεκτήματα και να τις μετατρέψει σε κερδοφόρες επιχειρήσεις προκειμένου και το ελληνικό  Δημόσιο να έχει οφέλη. Η μέχρι τώρα παγκόσμια  πρακτική αποδεικνύει ότι οι ιδιώτες αφού υπερεκμεταλλευτούν για κάποια χρόνια τις ιδιωτικοποιημένες  ΔΕ και αποκομίσουν υπερβολικά κέρδη, διαλύοντας ταυτόχρονα  τις υποδομές τις οποίες συνήθως δεν  συντηρούν,  τις επιστρέφουν στο Δημόσιο, το οποίο θα πρέπει να επενδύσει και πάλι τεράστια ποσά για να τις επαναφέρει (βλ. ηλεκτρικά δίκτυα στη Καλιφόρνια, Σουέζ, Γκρενόμπλ).

Εκτός από την γενική περιγραφή της διοικητικής οργάνωσης οι "Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί" καταγράφονται και χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Συγκεκριμένα πρόκειται για  127 ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ που είναι φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, οι οποίοι ανάλογα με το αντικείμενό τους "υπάγονται"  κάποιου Υπουργείου. Αξίζει όμως να γίνει μια συνοπτική παρουσίαση των σημαντικότερων, προς ιδιωτικοποίηση, επιχειρήσεων ώστε να γίνει κατανοητό το μέγεθος του "κόστους" που θα προκύψει από την πώληση της δημόσιας περιουσίας αλλά και των επιπτώσεων που θα έχει αυτό την επόμενη ημέρα για κοινωνία και τις προοπτικές της οικονομικής ανασυγκρότησης. Συγκεκριμένα, τα μεγέθη αναφέρονται τις εξής επιχειρήσεις: ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ (εταιρεία), ΔΕΗ (μη ενοποιημένα στοιχεία), ΟΠΑΠ (όμιλος), ΟΣΕ (όμιλος), ΣΤΑΣΥ (εταιρεία), ΟΣΥ, ΕΥΔΑΠ (όμιλος), ΕΛΠΕ (όμιλος), ΕΛΤΑ.

Πηγή: Ισολογισμοί των επιχειρήσεων.

Τα στοιχεία αφορούν τις εταιρείες ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ και ΣΤΑΣΥ και για τις υπόλοιπες αναφέρονται στους ομίλους.

Από την  επεξεργασία και μελέτη κάθε μίας από τις εξεταζόμενες ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ, δίνεται η εντύπωση (για το μέγιστο αριθμό αυτών), ότι εκτός του ονομαστικού σκοπού τους θα πρέπει να εξεταστούν ως προς τη πραγματική λειτουργικότητα τους αφού υπάρχουν πολλές που εμφανίζουν μόνο Δ.Σ χωρίς απασχολούμενους.  Οι 127 ΔΕΚΟ και τα ΝΠΙΔ, που καταγράφονται στο σχέδιο προϋπολογισμού και στο κεφάλαιο "ΔΕΚΟ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ", ομαδοποιήθηκαν σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τις  ΔΕΚΟ και τα ΝΠΙΔ, που δεν επιχορηγούνται από το Τακτικό Προϋπολογισμό. Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τις ΔΕΚΟ και τα ΝΠΙΔ, που επιχορηγούνται από το Τακτικό Προϋπολογισμό.   Στη πρώτη κατηγορία ανήκουν 60  ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ που η γενική εικόνα τους δίνεται ακολούθως:

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν 67 ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ που η γενική εικόνα τους δίνεται ακολούθως:

Στις παραπάνω ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ, δεν συμπεριλαμβάνονται 43 φορείς που εντάχθηκαν το Σεπτέμβριο του 2012 στο μητρώο φορέων της Γενικής Κυβέρνησης της ΕΛΣΤΑΤ.

ΘΕΣΕΙΣ- ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΕΚΟ  ΓΕΝΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

1.  Προτείνουμε ένα νέο μοντέλο δημόσιας επιχείρησης υπό κοινωνικό έλεγχο με:

α)  ικανοποιητική ποιότητα αλλά και ταχύτητα προσφερόμενων υπηρεσιών,

β) ασφάλεια των παρεχόμενων υπηρεσιών (π.χ. ποιότητα νερού, ασφάλεια στις συγκοινωνίες αεροπορικές, ακτοπλοϊκές, σιδηροδρομικές, αεροπορικές μεταφορές κλπ),

γ) συμβολή στην απασχόληση,

δ) συμβολή στην έρευνα και γενικότερη στην ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και τηλεπικοινωνιών και με έμφαση στην οικολογική διάσταση. 

2. Ενίσχυση του δημόσιου, κοινωνικού και αναπτυξιακού χαρακτήρα των ΔΕΚΟ.  Σταδιακή επανάκτηση της πλειοψηφίας των μετοχών των στρατηγικών ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν πλειοψηφικά, σύμφωνα πάντα με τις κεφαλαιουχικές δυνατότητες. Ενίσχυση της συμμετοχής του κράτους στις ΔΕΚΟ που η συμμετοχή σήμερα είναι οριακή υπέρ του Δημοσίου (π.χ. ΔΕΗ) και η κυβέρνηση επιδιώκει την παραπέρα ιδιωτικοποίηση.

3. Ουσιαστικός έλεγχος των ΔΕΚΟ με τη συμμετοχή των εργαζομένων, κοινωνικών φορέων και χρηστών των υπηρεσιών τους σε όλα τα επίπεδα λήψης και υλοποίησης αποφάσεων.

4. Πολιτική τιμών.  Οι τιμές των προσφερόμενων υπηρεσιών θα είναι προσιτές για τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και θα συμβάλλουν ταυτόχρονα στην ανάπτυξη μέσα από επιδοτούμενες πολιτικές. Για τις δημόσιες επιχειρήσεις δεν μπορεί να είναι καθοριστικό και αποκλειστικό κριτήριο λειτουργίας και αξιολόγησης η κερδοφορία τους, χωρίς ωστόσο να καταγράφονται πρωτογενείς ζημίες.

5. Κατοχύρωση  Διοικητικής, Διαχειριστικής και Επιχειρηματικής αυτοτέλειας των ΔΕΚΟ, από το κράτος και την κυβέρνηση, με στόχο να είναι πρωτογενώς βιώσιμες.  Εποπτεία για τον έλεγχο σκοπιμότητας και υλοποίησης των εγκεκριμένων επιχειρησιακών τους σχεδίων από ειδική διακομματική επιτροπή της Βουλής.   Οι ιδρυτικοί νόμοι και το καταστατικό κάθε δημόσιας επιχείρησης πρέπει να ορίζουν με σαφήνεια τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα και γενικά τη σχέση της με το κράτος και την κοινωνία, στη βάση της λειτουργικής, διοικητικής και διαχειριστικής της αυτοτέλειας, που επίσης κατοχυρώνεται.

6. Αξιοκρατική επιλογή από τη Βουλή Διοικήσεων για πέντε χρόνια και σύναψη Συμβολαίου Διαχείρισης για την επίτευξη των συγκεκριμένων στόχων των εγκεκριμένων Επιχειρησιακών Σχεδίων.

7. Αξιολόγηση και αξιοποίηση του Ανθρώπινου Δυναμικού, που οδηγεί στην αναβάθμισή των ΔΕΚΟ. 

8. Ενεργοποίηση με διαφάνεια και δημόσιο έλεγχο της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων και διαφανής πολιτική προμηθειών.

9.  Παρουσίαση στη Βουλή του προϋπολογισμού των ΔΕΚΟ μαζί με τον Γενικό Προϋπολογισμό.

10. Προώθηση περιβαλλοντικής πολιτικής με ενίσχυση της δημόσιας και  κοινωνικής  λειτουργίας  των ΔΕΚΟ.

11. Δραστική αύξηση του επενδυτικού προγράμματος των ΔΕΚΟ  για την αναπτυξιακή και κοινωφελή δράση τους.

12. Αναζήτηση στρατηγικών συμμαχιών προς όφελος της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της χώρας.

13. Συμβολή των δημόσιων επιχειρήσεων στην περιφερειακή και γενικότερη ανάπτυξη με τη συμμετοχή ερευνητικών οργανισμών (π.χ. ΙΓΜΕ, ΕΟΜΜΕΧ κλπ).

14.Προσφορά δημόσιων υπηρεσιών σε πανελλαδική κλίμακα με στόχο την παροχή κοινωφελούς υπηρεσίας, με συγχώνευση επικαλυπτόμενων δραστηριοτήτων, μεταφορά αρμοδιοτήτων σε ΟΤΑ Α΄ και Β΄ Βαθμού.

15. Ο εξορθολογισμός και η εξασφάλιση της  βιωσιμότητας των ΔΕΚΟ ΘΑ συνίσταται σε:  επιχειρησιακά σχέδια (με ετήσιους στόχους και πενταετή σχεδιασμό), σύγχρονα λειτουργικά οργανογράμματα, περιγραφή θέσεων, μείωση του λειτουργικού κόστους, σύγχρονός εξοπλισμός (πχ. Μηχανογραφημένα λογιστήρια, κ.λ.π), κοινωνικός έλεγχος.

Η χρηματοδότηση για την αναδιοργάνωση των ΔΕΚΟ θα μπορούσε να προέλθει από τον επανασχεδιασμό του ΠΔΕ αλλά και την αξιοποίηση κονδυλίων από τα Επιχειρησιακά Προγράμματα των οποίων η απορρόφηση αντιπροσωπεύει ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά αλλά και από και την ανακατανομή του Β-ΕΣΠΑ για την επόμενη προγραμματική περίοδο.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ –ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ  Καταγραφή των δημόσιων κτηρίων, της περιουσίας των ΔΕΚΟ και των κληροδοτημάτων σε όλη την Ελλάδα. Συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση και τους φορείς της κοινωνίας ώστε να ενταχθούν στα σχέδια ανασυγκρότησης των πόλεων. 

*Σε επόμενη φάση θα διαμορφωθεί πλάνο δράσης για κάθε ΔΕΚΟ ξεχωριστά.