Ένας δήμος σήμερα δεν είναι δυνατόν να περιμένει και να εξαρτάται από τις ορέξεις του εκάστοτε επενδυτή. Για να μιλήσουμε συγκεκριμένα για την περιφέρεια της ελληνικής επικράτειας, ο δήμος πρέπει να εκπονήσει ένα μακροχρόνιο σχέδιο με ενδιάμεσους, βραχυπρόθεσμους στόχους. Ένα σχέδιο που τελικό στόχο θα έχει την ευημερία του συνόλου της κοινωνίας
 
Η τοπική αυτοδιοίκηση έχει δεχτεί πολύ σημαντικά πλήγματα τα τελευταία χρόνια εξαιτίας των μνημονίων και των πολιτικών που ακολουθούνται σε ολόκληρο το δημόσιο τομέα. Πέραν της περικοπής της κρατικής χρηματοδότησης στο μισό (κάτι που επιδεινώνεται με μαθηματική ακρίβεια κάθε χρόνο), οι δήμοι σήμερα καλούνται να καλύψουν πολλές περισσότερες υπηρεσίες χωρίς την αντίστοιχη χρηματοδότηση. Ταυτόχρονα, οι οικονομικές πολιτικές, η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, καθιστά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ευάλωτα και υποχρεωμένα να προστρέξουν στις προνοιακές υπηρεσίες του δήμου.

Καθώς ο δήμος είναι η κοντινότερη στον πολίτη μορφή εξουσίας, αλλά και υπηρεσιών, οφείλει καταρχήν, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, να οργανωθεί και να σταθεί συμπαραστάτης και αλληλέγγυος σε μια κοινωνία που χειμάζει. Οφείλει να ενισχύσει τις προνοιακές δομές, να δημιουργήσει και να συντονίσει δίκτυα αλληλεγγύης, να δώσει λύσεις στα ζητήματα υγείας, με κοινωνικά ιατρεία, αλλά και με την παροχή κινήτρων στους αγροτικούς γιατρούς για την εγκατάστασή τους στα απομακρυσμένα χωριά (παροχή κατοικίας, κ.ά.).

Από τη μεταπολίτευση και μέχρι πρότινος, ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης στις περισσότερες των περιπτώσεων περιορίζονταν σε έργα υποδομής και διαχείριση μιας παγιωμένης κατάστασης με παραδοσιακά εργαλεία: Δίκτυα άρδευσης/ύδρευσης, βιολογικοί καθαρισμοί, ΧΥΤΑ, φράγματα και λιμνοδεξαμενές, συλλογή απορριμμάτων, τουριστική προβολή χωρίς σχέδιο. Τα έργα υποδομής έχουν σε σημαντικό βαθμό ολοκληρωθεί, ή θα όφειλαν. Σήμερα ο δήμος οφείλει να παίξει πολύ πιο σημαντικό ρόλο: ο δήμος είναι εκείνος που οφείλει και μπορεί να γίνει ο επισπεύδων μιας διαφορετικής μορφής ανάπτυξης, με επίκεντρο τον άνθρωπο, και βασική επιδίωξη τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την ευημερία του κοινωνικού συνόλου.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, να ξεκαθαρίσουμε εξαρχής ότι η ανάπτυξη δεν είναι μια ουδέτερη έννοια. Έχει ιδεολογικό προσανατολισμό και συγκεκριμένες στοχεύσεις. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, η κεντρική εξουσία είναι ο επισπεύδων του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των υπηρεσιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο με ληστρικούς όρους. Από την πλευρά της η τοπική αυτοδιοίκηση, και κυρίως οι δήμαρχοι που πρόσκεινται ανοιχτά ή συνηθέστερα κεκαλυμμένα στα κόμματα των συγκυβερνήσεων, αποτελούν το μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας στην περιφέρεια. Συναινούν στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας (στη Χίο έχει παραχωρηθεί στο ΤΑΙΠΕΔ το νότιο τμήμα του κεντρικού λιμένα, καθώς και μια ημιτελής μαρίνα), και περιμένουν τον επενδυτή-σωτήρα να έρθει, με τους δικούς του όρους και με στόχο το δικό του κέρδος, να τους «σώσει».

Ένας δήμος όμως σήμερα δεν είναι δυνατόν να περιμένει και να εξαρτάται από τις ορέξεις του εκάστοτε επενδυτή. Για να μιλήσουμε συγκεκριμένα για την περιφέρεια της ελληνικής επικράτειας, και ακόμα πιο συγκεκριμένα για ένα νησί όπως η Χίος, ο δήμος πρέπει να εκπονήσει ένα μακροχρόνιο σχέδιο με ενδιάμεσους, βραχυπρόθεσμους στόχους. Ένα σχέδιο που τελικό στόχο θα έχει την ευημερία του συνόλου της κοινωνίας. Η Χίος είναι ένα πλούσιο νησί με πολλές ιδιαιτερότητες και ανεκμετάλλευτες δυνατότητες. Το εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον (ακόμα και σήμερα, μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2012),οι υπέροχες παραλίες, ο πολιτιστικός πλούτος, οι άνθρωποι, αποτελούν ένα δυναμικό σύνολο. Ο δήμος οφείλει να είναι ο μαέστρος σε αυτή την ορχήστρα και να δίνει τον τόνο: να καταγράψει τις δυνατότητες στην αγροτική παραγωγή, τη μεταποίηση, τον τουρισμό, την αλιεία. Να οργανώσει ένα γραφείο που θα έχει την τεχνογνωσία να συλλέξει όλα εκείνα τα χρηματοδοτικά εργαλεία και την κατάρτιση να υποστηρίξει όλους εκείνους που αναζητούν διέξοδο από την ανεργία, αλλά και τους νέους που επιθυμούν να επιστρέψουν στο τόπο τους. Και πάνω από όλα να καθίσει μαζί με τους κατοίκους σε κάθε γωνιά του δήμου και να τους ρωτήσει τι θέλουν εκείνοι για τον τόπο τους. Και κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Είμαστε πολύ περήφανοι και περήφανες που με τη Χιακή Συμπολιτεία σχεδιάσαμε το πρόγραμμα μας μαζί με τη χιακή κοινωνία.

Ταυτόχρονα ο Δήμος, στη συγκεκριμένη συγκυρία, οφείλει να διεκδικεί. Και να διεκδικεί με δυναμικό τρόπο τα αυτονόητα από την κεντρική εξουσία: την υγεία, τα σχολεία, τη χρηματοδότηση, τις συγκοινωνίες, τα όσα πληρώνουμε ως φορολογούμενοι πολίτες αυτού του κράτους και μας στερούν.

Το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμο. Ο Δήμος είναι εκείνος που μπορεί και πρέπει να κρατήσει την κοινωνική συνοχή, να σταθεί αλληλέγγυος και συμπαραστάτης, να δώσει όραμα και προοπτική, να συζητήσει οργανωμένα και  να ακούσει τις ανάγκες και τα θέλω της κοινωνίας. Γιατί το καλύτερο σχέδιο που θα έχει προκύψει από τα καλύτερα μυαλά, δεν μπορεί να εφαρμοστεί εάν δεν αντανακλά τις ανάγκες της κοινωνίας, εάν δεν σχεδιάζεται μαζί με την κοινωνία.


ΥΓ.:Πολλές από τις ιδέες και τις προτάσεις, με ελπίζουμε υπερτοπικό ενδιαφέρον, θα τις βρείτε στη σελίδα μας xiakisimpolitia.gr ή για τους χρήστες του facebook στο https://www.facebook.com/chiasymp και το https://www.facebook.com/ermionifrezouli