Ο τρόπος που σου κόβεται ο αέρας σ’ αυτό το καθεστώς είναι αδιανόητης σύλληψης. Τουλάχιστον για όσους γεννηθήκαμε μετά τη Μεταπολίτευση και δεν έχουμε αναμνήσεις από τις σκοτεινές εποχές.

Αυτά που μας περιέγραφαν τα βιβλία της Ιστορίας φαινόταν απίθανο να γραφτούν και από την Ιστορία του μέλλοντος. Να πούμε ότι στην Ελλάδα δεν έχεις δικαίωμα να έχεις δικαιώματα.

Δεν υπάρχουν πλέον αυτονόητα. Ήταν, για παράδειγμα, αυτονόητο ότι έχεις δικαίωμα να προφυλάσσεται η ιδιωτική σου ζωή. Ως εκ τούτου, το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι ένα σκάνδαλο κορυφαίας πολιτικής σημασίας. Εξαφανίζοντας την είδηση, τις αντιδράσεις, ακόμη και την κοινοβουλευτική διαδικασία γύρω από αυτό, το αυτονόητο της ιδιωτικότητας δεν υπάρχει πια.

Ανήκουμε στο καθεστώς.

Ετσι, λοιπόν, όταν πολίτες ζήτησαν να μάθουν αν παρακολουθούνται τα τηλέφωνά τους, η κίνηση Ντογιάκου να τους αφαιρέσει το δικαίωμα ήταν κίνηση που τυπικά, συνταγματικά, αποτελεί εκτροπή. Ηθικά όμως;

Αν «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» όπως είχε πει ο Γιώργος Βουλγαράκης, τότε και ηθικά ο Ντογιάκος εξέπεσε. Μπορεί να μην έχει συνείδηση. Ή να μην είχε συνείδηση αν δρούσε έτσι σε ένα καθεστώς που θα θεωρούσε αντιδημοκρατική εξέλιξη το σκάνδαλο των υποκλοπών. Αλλά αυτό το καθεστώς, το καθεστώς Μητσοτάκη, δεν ενδιαφέρεται για τη Δημοκρατία.

Επομένως, ο κύριος Ντογιάκος εξυπηρετεί το καθεστώς. Από αυτή την πλευρά είναι ηθικά ακέραιος. Είναι συμβατός με τους άτυπους νόμους και τα ήθη της εποχής τού τέλους των αξιών της Μεταπολίτευσης.

Πρόκειται για δημοκρατική εκτροπή - ένα κομμάτι του νομικού κόσμου αυτό ισχυρίζεται. Υπάρχει κι ένα άλλο κομμάτι όμως, πλήρως προστατευμένο, θολό και τοξικό, σαν την αιθαλομίχλη. Και το κομμάτι το δεύτερο είναι κυρίαρχο, γιατί το στηρίζει η χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.